Ο θάνατος της τριαντάχρονης κοπέλας από τη Φολέγανδρο έφερε στο προσκήνιο ένα από τα πιο πικρά θέματα της ελληνικής πραγματικότητας (αν υπάρχει αυτή). Υπάρχει Ελλάδα έξω από τα αστικά κέντρα; Οι απαντήσεις είναι δύο, και στις δύο όμως, εμείς, η υπόλοιπη Ελλάδα των αστικών κέντρων συνεχίζουμε να βαυκαλιζόμαστε.
Η λέξη αποκέντρωση είναι στα τοπ 5 ελληνικά ανέκδοτα μαζί με την εξυγίανση του δημοσίου, την ανάπτυξη του τουρισμού, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την αύξηση των μισθών. Ναι, αποκέντρωση. Σαφώς και υφίσταται, αποκλειστικά και μόνο όμως για τους κατοίκους. Η Ελλάδα, κι αν θέλετε σωστότερα, η ελληνική πολιτεία (αν και τα τελευταία χρόνια με λύπη παρατηρείται ότι και πολύς κόσμος ηθελημένα αγνοεί πως η χώρα υφίσταται και πέραν της Εύβοιας και της Λαμίας) αδιαφορεί παντελώς για τον εκτός αστικών κέντρων πληθυσμό της.
Μπορείτε να φανταστείτε τι συνέπειες έχει αυτό;
Να περπατάς σ’ ένα νησί όπου ποτέ κανείς δε σου μιλά ελληνικά (κανείς όμως!), να σου λένε οι ντόπιοι πως οι περισσότερες εκτάσεις έχουν πουληθεί σε ξένα κεφάλαια, γιατί..κεφάλαια (…) και να βλέπεις την άνοδο της ακροδεξιάς γιατί μια περιοχή για την οποία δεν ενδιαφέρεται κανείς είναι προσοδοφόρο έδαφος για κάθε λογής αρπακτικό. Εκεί δεν υπάρχει κανείς να μιλήσει και να ενδιαφερθεί για την πατρίδα, μόνο αρρωστημένα μυαλά που τα καλλιεργεί αυτή η αρρωστημένη χρόνια αδιαφορία, γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν νοιάστηκαν ποτέ γι’ αυτόν τον τόπο.
Εν συνεχεία, οι τελευταίοι 10, 15 Μοϊκανοί που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, ναι αυτό που εσύ ονομάζεις ξερονήσι, γιατί εκεί μεγάλωσαν, γιατί είναι το σπίτι τους, ή γιατί σαν δάσκαλοι, πυροσβέστες, γιατροί, επέλεξαν να πάνε εκεί, ξέρουν πολύ καλά πως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από κανένα κράτος, κανένα μηχανισμό. Και ουσιαστικά, εκ των πραγμάτων, ζουν εκτός πολιτείας.
Ζουν σε μια άλλη Ελλάδα απ’ αυτήν που εμείς ξέρουμε. Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι συμπολίτες μας που δεν είχαν ίσως ποτέ το δικαίωμα στην υγεία, την ιατρική περίθαλψη, την παιδεία. Και όχι, το επιχείρημα της αντικειμενικής δυσκολίας στην πρόσβαση των ακριτικών περιοχών ΔΕΝ είναι επιχείρημα. Μιλάμε για μια χώρα με 170 κατοικημένα νησιά. Και ο συνολικός πληθυσμός τους ανέρχεται γύρω στο 1.700.000 Έλληνες.
Ερευνώντας τα στατιστικά για τον πληθυσμό των νησιών, μπορεί κανείς να αισθανθεί μόνο θλίψη. Ίσως και οργή. Για μια χώρα με τόσες ευλογίες και τόση όμως αδιαφορία, συνολική, ατομική, μαζική, ό,τι θέλετε. Αδιαφορία. Και αντικρίζεις περιοχές φαντάσματα που υπάρχουν μόνο για τους έξι μήνες της καλοκαιρινής περιόδου και τους άλλους έξι εξαφανίζονται απ’ το χάρτη, λες και κανείς δεν άκουσε ποτέ γι’ αυτές. Και το πλοίο που το καλοκαίρι ήταν τακτικό, τώρα δεν καλύπτει την γραμμή και το λιμάνι, η χώρα, όλα νεκρώνουν κι εσύ, που αγαπάς τον τόπο σου, το σπίτι σου πρέπει να τα βάλεις κάτω και να διαλέξεις μια ζωή ακραία ή να συμβιβαστείς. Με ρωτάς αν σε διώχνουν; Ναι, σε διώχνουν, με τον πιο πρόδηλο και χυδαίο τρόπο. Γιατί σε αναγκάζουν να συμβιβαστείς, να επιλέξεις το κλείνον άστυ. Γιατί που θα πάνε τα παιδιά σου σχολείο, και σε ποιον γιατρό θα τρέξεις και πόσο θα υπομένεις…
Και περνάνε τα χρόνια και ερημώνουν τα νησιά και όλες μα όλες οι κυβερνήσεις κάνουν πως δεν υπάρχει καν ζήτημα προς επίλυση, όλα μέλι γάλα, δεν τρέχει κάστανο κ.α, και με ύφος κουρασμένου υπαλλήλου κατεβάζουν απαθέστατα το ρολάκι του γκισέ και σου λένε “deal with it”.
Κι η φίλη μου η ταχυδρόμος θα συνεχίσει να βλέπει τους εναπομείναντες ανθρώπους στα χωριά να την κοιτούν με ελπίδα κάθε φορά που φτάνει, γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που τους επισκέπτεται εδώ και μήνες και γιατί θέλουν να διασκεδάσουν την απέραντη θλίψη τους που σε λίγα χρόνια κι αυτοί θα φύγουν και το χωρίο θα ‘ναι νεκρό. Νεκρό. Και για του λόγου το αληθές, δεν είναι μόνο τα νησιά, είναι σχεδόν όλη η υπόλοιπη μισή Ελλάδα, αυτό είναι το τραγικό! Είναι μια Θράκη πανέμορφη που ποτέ κανείς δεν θυμήθηκε ότι είναι ελληνικό έδαφος, μια ολόκληρη Ήπειρος και τόσα άλλα μέρη.
Στην Ελλάδα του 2017 δεν υπάρχει στο χάρτη χώρος και περιθώριο για ακριτικές περιοχές, ζώνες, χωριά, κατοίκους. Δεν υπάρχει σχέδιο ασφαλτόστρωσης γιατί αυτές οι 30 ψήφοι είναι τόσες λίγες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Δεν υπάρχει πλοίο να συνδέει τις περιοχές, δεν υπάρχουν βασικά πράγματα, γιατί...”δε πάτε να κουρέυεστε…”
Κι ακούγεται ο αυτόματος τηλεφωνητής – Λυπούμαστε που επιλέγετε να διαμένετε στο Καστελόριζο, οι υπηρεσίες μας δεν υποστηρίζουν αυτά τα μέρη.
απέραντη-θλίψη
