Ως αυτοκυριαρχία θα ορίζαμε την ικανότητα που διαθέτει το άτομο να οργανώνει και να εποπτεύει τις εσωτερικές του ανησυχίες. Είναι γνωστό πως οι περισσότεροι από εμάς δεν δύνανται να ταξινομήσουν τις ενδόμυχες σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Ως εκ τούτου, καταλήγουν να γίνονται έρμαια του συναισθηματικού τους κόσμου, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση.
Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως έχουμε τη δύναμη να κυριαρχήσουμε πάνω στις σκέψεις μας, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Αυτό είναι άλλωστε και το χαρακτηριστικό που μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα έμβια όντα. Το έλλογο ον, δηλαδή ο άνθρωπος αξιοποιώντας τη λογική μπορεί να υπερνικήσει τις εσωτερικές του αδυναμίες και να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του. Φυσικά ο δρόμος προς την αυτοκυριαρχία δεν είναι ”στρωμένος με ροδοπέταλα”. Απαιτείται προσωπική δουλεία, χρόνος και υπομονή. Μα πάνω από όλα θα πρέπει να διαθέτουμε ψυχικά αποθέματα για να έρθουμε αντιμέτωποι με όλα εκείνα που μας κρατούν πίσω. Πάθη, εμμονές, προσκόλληση στο παρελθόν, τοξικές σχέσεις και πολλά άλλα ενδέχεται να αναχαιτίζουν την προσπάθειά μας.
Κάθε μέρα από το μυαλό του μέσου ανθρώπου περνούν 60.000 σκέψεις. Το 95% των οποίων επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση. Είναι λοιπόν βασικό να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και να αναζητήσουμε το βέλτιστο τρόπο με τον οποίο μπορούμε να διοχετεύσουμε όλη αυτή την ενέργεια.
Το σημαντικότερο όλων ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη ζωή μας, είναι να αντιληφθούμε πως έχουμε την ικανότητα να επιλέξουμε πώς θα ανταποκριθούμε σε αυτό. Αλλάζοντας τις συνήθειές μας και κατ’επέκταση τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε μπορούμε να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοκυριαρχία.
Μερικές πρακτικές συμβουλές για να κατακτήσουμε την αυτοκυριαρχία:
1. Η σημασία της στιγμής:
Η αναβλητικότητα ή αλλιώς η συστηματική μετάθεση σε μελλοντικό χρόνο εργασιών και άλλων υποχρεώσεων χαρακτηρίζεται αγχώδης διαταραχή. Το άτομα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους καταλήγει να παραιτείται από τις χαρές τη ζωής. Μεταθέτει όλα εκείνα που επιθυμεί και τα αφήνει για αργότερα. Όμως η ζωή δεν είναι υπολογιστής για να την θέτουμε σε ”λειτουργία αναμονής”. Είναι το εδώ και το τώρα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτά που έχουν συμβεί ούτε μπορούμε να ζούμε μέσα από τις αναμνήσεις μας. Από την άλλη, δεν μπορούμε ούτε να τρέχουμε διαρκώς σε ένα μαραθώνιο για να προλάβουμε όλα αυτά που θα γίνουν στο μέλλον. Χωρίς βέβαια να είμαστε και απόλυτα σίγουροι για το αν θα πραγματοποιηθούν. Το μόνο που έχουμε είναι το παρόν. Και είναι το μοναδικό το οποίο μπορούμε να διαμορφώσουμε. Αυτό άλλωστε μας το υπενθυμίζει η περίφημη φράση, carpe diem.
Σύμφωνα με τον Wilhelm Hofmann και την ομάδα ερευνητών του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, η αυτοκυριαρχία είναι μια από τις πιο πολύτιμες ανθρώπινες αρετές, όχι μόνο επειδή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους αλλά και επειδή μας κάνει ευτυχισμένους.
2. Sky is the limit:
Κάποιος είχε πει ότι όταν ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια τότε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν. Στο δρόμο για την κατάκτηση της αυτοκυριαρχίας πολλές φορές είναι πιθανό να υπερβούμε τα αναχώματα που έχουμε ορίσει. Ή που άλλοι έχουν ορίσει εκ των προτέρων για εμάς. Ανακαλύπτοντας τις ικανότητες μας, εξερευνώντας τις δεξιότητες μας και ερχόμενοι σε ουσιαστική επαφή με το βαθύτερο εγώ μας, γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
Ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο για το σημείο ελέγχου και την αυτοκυριαρχία : https://www.psychologytoday.com/us/basics/locus-control
3. Ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον:
Από την εποχή του Αριστοτέλη μέχρι και σήμερα οι κοινωνίες έχουν υποστεί αλλαγές ριζικές σε πολλές δομές και θεσμούς. Όμως, η παρουσία του ατόμου ως ενεργό μέρος του ευρύτερου συνόλου δεν έχει εκλείψει. Ο συνειδητοποιημένος πολίτης γνωρίζει πως με τις γνώσεις που διαθέτει μπορεί να συμβάλλει όχι μόνο στην ατομική αλλά συνάμα και στην συλλογική πρόοδο. Για αυτό, κανείς μας δεν θα πρέπει να ζει αποκομμένος στο γυάλινο πύργο του μακριά από την κοινωνία. Η αλληλεπίδραση μας με τους γύρω μας μπορεί να αποβεί καταλυτικής σημασίας για να κατακτήσουμε την αυτοκυριαρχία. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνία a priori θέτει ορισμένα πλαίσια βάσει των οποίων τα άτομα δρουν. Έτσι το άτομο μαθαίνει να γίνεται κύριος του εαυτού του προκειμένου να προσαρμοστεί με επιτυχία στις επικρατούσες συνθήκες.
