Η επιθυμία είναι κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Το «θέλω» υπάρχει μέσα μας από τα γεννητούρια μας. Η ύπαρξη μας όλη, οφείλεται άλλωστε σε αυτή. Κι όντας μικροί οι επιθυμίες μας είναι μικρές, τύπου «Θέλω σοκολάτα», «Θέλω κούκλα», «Θέλω βόλτα». Μεγαλώνοντας, όμως, φαίνεται πως μαζί μας, μεγαλώνουν κι αυτές.
Η μεγάλη αντίφαση
Το μυστήριο που υπάρχει όμως εδώ, είναι ότι τα θέλω μας είναι τίγκα στην αντίφαση. Για κάθε «θέλω» μας υπάρχει ένα αντίστοιχο «δε θέλω». Κι αυτό τι δείχνει; Ότι μας κατακλύζουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για να αγαπήσουμε, για να πετύχουμε, για να κατακτήσουμε. Πρέπει να είναι τα πάντα τέλεια συγχρονισμένα και οι συνθήκες τέτοιες που να επιτρέπουν να ευτυχήσουμε. Το τι συμβαίνει έξω από εμάς, επηρεάζει και καθορίζει αυτό που εμείς νιώθουμε μέσα μας. Με άλλα λόγια αφήνουμε τις εξωτερικές συνθήκες να μας επηρεάσουν. Και δεν είναι κατακριτέο αλλά είναι μια διαπίστωση για το πόσο δύσκολο είναι να ευτυχήσει ο άνθρωπος εφόσον αποφασίσει να την εξαρτήσει από την έξωθεν κατάσταση. Με άλλα λόγια, η επιθυμία είναι κάτι τόσο εφήμερο όσο διατηρείται η αναγκαία συνθήκη. Και μετά;
Αρχίζει η μουρμούρα..
«Θέλω τα λεφτά αλλά δε θέλω αφεντικό από πάνω μου να μου λέει τι να κάνω». «Θέλω να δουλεύει η γυναίκα μου αλλά δε θέλω να κάνω τις δουλειές στο σπίτι». «Θέλω να παντρευτώ αλλά δε θέλω υποχρεώσεις». «Θέλω τον άντρα μου αλλά δε θέλω τα πεθερικά μου». «Θέλω ένα σκυλάκι αλλά δε θέλω να το βγάζω βόλτα». «Θέλω να είμαι πλούσιος αλλά δε θέλω να δουλεύω». «Θέλω να περνάω καλά αλλά δε θέλω τη δέσμευση». «Θέλω τον τάδε αλλά δεν έχει δουλειά». «Θέλω την τάδε αλλά δεν έχουμε τίποτα κοινό». «Θέλω να μου συμπαραστέκονται οι φίλοι μου αλλά εμένα με κουράζει». «Θέλω να παίρνω αλλά δε θέλω να δίνω». «Θέλω παιδιά αλλά δε θέλω να κλειστώ». «Θέλω να δουλεύω αλλά δε θέλω να κουράζομαι». «Θέλω να με συντηρούν οι γονείς μου αλλά δε θέλω να τους γηροκομήσω».
Θέλω… αλλά… Θέλω… αλλά… Θέλω… αλλά… Θέλω… αλλά…
Υπό όρους επιθυμίες
Η ανθρώπινη επιθυμία είναι τίγκα στην αντίφαση. Το κάθε «αλλά» επισκιάζει το κάθε «θέλω». Το κάθε «άλλα» δείχνει ότι το «θέλω» δεν αξίζει και τόσο πολύ να ασχοληθώ. Δε συμφέρει βρε αδερφέ! Μόνο αν το φέρει ο καιρός με τον τρόπο που το θέλω εγώ να έρθει. Να έρθει μεν αλλά υπό αυτόν τον μη διαπραγματεύσιμο όρο δε, που είναι βολικός προς εμένα. Κι έτσι, όπως καταλαβαίνουμε υπάρχει χρονοκαθυστέρηση. Άρα το να συμβεί κάτι που θέλουμε και με τους όρους που του θέτουμε, δεν πρόκειται επουδενί να συμβεί άμεσα. Μπορεί να συμβεί και ύστερα από μια δεκαετία…
“Θέλω τώρα”
Άρα η κάθε επιθυμία μας, δε μπορεί να εκπληρωθεί στο τώρα, με τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις που ζητάμε. Είναι αυτό που λέμε «άνδρα θέλω, τώρα τονε θέλω». Άνδρες υπάρχουν εκεί έξω ένα σωρό. Απλά εσύ θες άνδρα με συγκεκριμένες προδιαγραφές που να είναι συμβατός μαζί σου. Μα και να βρεις έναν άντρα που είναι συμβατός μαζί σου, μπορεί να μην είσαι συμβατή με τη μαμά του.
Η έλλειψη εγγυήσεων
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ζητάμε και να απαιτούμε πράγματα από τη ζωή, διαπιστώνω όμως ότι ακόμα και όταν έρθει αυτό που ψάχνουμε θα υπάρξουν εμπόδια στη διαδικασία να το διατηρήσουμε . Όπως και αντίστοιχα με τους άντρες . Κι εκείνοι μπορεί να θέλουν μια γυναίκα έτσι κι έτσι και αλλιώς. Αλλά ακόμα και αν κάποια στιγμή στο μέλλον τη βρουν, τίποτα δεν τους εγγυάται ότι δε θα είναι δεσμευμένη με κάποιον άλλο ή να θέλει κάποιον άλλο.
Ας είμαστε ρεαλιστές με την επιθυμία
Όταν βάζουμε όρους στις σχέσεις, δε σημαίνει ότι αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι μέλι – γάλα. Είναι μια πλάνη των νεανικών μυαλών που έχουν μια τάση προς την εξιδανίκευση. Ναι, μπορεί να βρεις τη γυναίκα των ονείρων σου και να διαπιστώσεις ότι είναι καταχρεωμένη μέχρι τα μπούνια. Οπότε πάλι σταματάς να την αγαπάς και βάζεις έναν παραπάνω όρο στην επόμενη σχέση σου. Με άλλα λόγια, όσο και να επιθυμούμε πράγματα δε σημαίνει ότι θα υπάρχουν οι τέλειες συνθήκες και καταστάσεις ακόμα και να πετύχουμε το στόχο μας. Γι αυτό, ας είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό που θέλουμε εξαρχής και να μη χάνουμε το χρόνο μας με ό,τι δε μας αρέσει εξαρχής.
“Δώσε χώρο, το θέλω να συμβεί στο χρόνο”
Να δίνουμε χώρο σε αυτό που θέλουμε να μας συμβεί. Χωρίς όμως να μας εγγυάται κανείς ότι δε θα τρέξουμε, δε θα δώσουμε χρόνο, κόπο, ενέργεια πριν και μετά την κατάκτηση του στόχου μας. Καθότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε εγγυημένο σε αυτή τη ζωή, Γιατί μπορούμε να πιστεύουμε ότι το αξίζουμε αλλά η ζωή έχει το δικό της τρόπο να μας δοκιμάζει στο κατά πόσο πραγματικά το αξίζουμε ή όχι.
Η ζωή φέρνει τις απαντήσεις
Γιατί θα σου πει και η ζωή: «Ναι το αξίζεις… δεν αντιλέγω αλλά θα στο φέρω με αυτό τον τρόπο για να δω αν μπορείς, αν έχεις την ικανότητα να το διατηρήσεις και μετά που θα το συνηθίσεις και θα σου φύγει ο αρχικός σου ενθουσιασμός. Για να σε δω…θα το αντέξεις; Θα σε δοκιμάσω γιατί αυτό που εσύ πιστεύεις ότι αξίζεις πάει σετ με το άλλο που ίσως δεν αξίζεις. Δοκιμάσου και αποφάσισε… Τώρα τι πιστεύεις; Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι το αξίζεις ή άλλαξες γνώμη;»
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδένα λάθος αναγνωρίζεται
Το “θέλω” δοκιμάζεται κι εμείς δίνουμε εξετάσεις για τα θέλω μας. Το “θέλω” έρχεται με την αντίστοιχη ευθύνη του. Τίποτα δε χαρίζεται και όλοι περνάμε στο τέλος από το ταμείο των επιθυμιών μας.
«Περάστε από το ταμείο παρακαλώ..»
