Το πολύ… 28 ετών
Μεσαίο ύψος και αδύνατη. Η επιδερμίδα της είχε πάρει το όμορφο σοκολατένιο χρώμα, απόδειξη ότι η ηλιοθεραπεία που είχε προηγηθεί, είχε αποδώσει. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της πλεγμένα σε δύο γαλλικές πλεξούδες, ακολουθούσαν τη διαδρομή πίσω από τα αυτιά, όπως είχε ορίσει η κομμώτρια κι έπεφταν στο μπροστινό μέρος των ώμων της, κάθετα στα δυο οριζόντια αυλάκια, που σχημάτιζε ο εύθραυστος σκελετός της με το δέρμα της. Μια λεπτή αλυσίδα πάνω από τον δεξιό αστράγαλο γυάλιζε καθώς ακουμπούσε τη σοκολατένια επιδερμίδα. Τα κορδόνια από το μικροσκοπικό μαγιό είχαν αφήσει τα απαραίτητα καλοκαιρινά άσπρα σημάδια, στην επιδερμίδα της.
Ανέφερα ότι το μαγιό ήταν μικροσκοπικό;
Όχι ακριβώς μικροσκοπικό. Ήταν «τόσο όσο». Τόσο όσο απαιτείται, για να καλυφθεί μέρος της φαντασίας του θεατή. Πάνω από τις μαύρες γαλλικές πλεξούδες φιγουράριζε ένα ψάθινο ροζ καπέλο, με φούξια κορδέλα, ίδιο χρώμα με την επώνυμη σαγιονάρα της. Μαύρα γυαλιά ηλίου κάλυπταν τα άγνωστα μάτια της. Στη διπλανή ξαπλώστρα και κάτω από την ίδια ομπρέλα, υπήρχε νεαρός, ίδιας ηλικίας και αντάξιος των σωματικών προσόντων της, με μαύρο μαγιό και αμάνικο λευκό μπλουζάκι. Φρεσκοκουρεμένος, με μαύρα γυαλιά ηλίου.
Αν δεν μοιράζονταν τον ίδιο καφέ, θα ορκιζόμουν ότι ήταν δυο ξένοι
Στρέφοντας συχνά το βλέμμα μου προς το μέρος τους, σχεδόν αδιάκριτα, έβλεπα τη ροζ ύπαρξη να κινεί συχνά το κεφάλι, μια δεξιά και μια αριστερά. Οι ώμοι της έπαιρναν ανάλογη θέση, αλλά το κεφάλι ευθυτενές, σχεδόν κεντραρισμένο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε αλλά με εμπόδιζαν εκείνοι που είχαν αποφασίσει να καθίσουν ανάμεσά μας. Περίεργες οι κινήσεις της και ασιγούρευτη η θέση της πάνω στην ξαπλώστρα. Ο νεαρός, δίπλα της, αφοσιωμένος στο κινητό του, κουνούσε μόνο τα δάκτυλά του. Ήταν κι αυτό ένα σημάδι ζωής.
Δεν άντεξα…
Σηκώθηκα και μπήκα στη θάλασσα, κολυμπώντας μέχρι το σημείο που η ορατότητα προς τον ροζ στόχο μου ήταν ανεμπόδιστη. Και τότε, εξεπλάγην. Το κορίτσι κρατούσε ένα ροζ κοντάρι που κατέληγε σε μια ροζ θήκη…με αυτάκια. Ναι… με αυτάκια, όπως εκείνα του γνωστού…κουνελιού! Οι πόζες ήταν όλες προς το κινητό της.
Αφού μου λύθηκε η απορία, απόλαυσα για λίγη ώρα το μπάνιο μου, βουτώντας πάντα και το κεφάλι, αλλιώς δεν αξίζει. Βγαίνοντας από τη θάλασσα και κατευθυνόμενη προς την ομπρέλα μου, την είδα να σηκώνεται και να περνά ανάμεσα από τις ξαπλώστρες με χαριτωμένες κινήσεις. Το ροζ κινητό-κουνέλι την ακολουθούσε. Για την ακρίβεια, εκείνη το ακολουθούσε, μιας και αυτό προπορευόταν κατά ένα περίπου μέτρο. Σαν φυσιολογικός άνθρωπος με νευρώσεις, αισθάνθηκα μια σχετική ανησυχία για το αν το κινητό της ήταν αδιάβροχο. Η ίδια κατευθύνονταν ατάραχη προς τη θάλασσα. Εξίσου ατάραχος ήταν και ο καλός της, συνεχίζοντας να κινεί μόνο τα δάκτυλά του.
Σκέφθηκα ότι δεν θα έπρεπε να ανησυχώ για το ξένο κινητό και ξάπλωσα πάνω στην πετσέτα μου
Μέχρι να σκουπιστώ, να βάλω αντηλιακό, να πιω δυο ρουφηξιές από το καπουτσίνο μου (ναι, πίνω ζεστό καφέ και το καλοκαίρι), την έχασα από το οπτικό μου πεδίο. Όταν την έβαλα ξανά στο οπτικό μου κάδρο, καθόταν στην άκρη της θάλασσας -εκεί που το πόδι βουλιάζει μέχρι τον αστράγαλο στο νερό ή καλύτερα στην άμμο- εκεί που σκάει το κύμα και έπαιρνε πόζες, επιπέδου σούπερ μόντελ.
Η όλη διαδικασία της κόστισε μισή ώρα χρόνο. Έπειτα, το ζευγάρι κατάκοπο από το μπάνιο του -σας ορκίζομαι, δεν κολύμπησαν- έφυγε, ο ένας πίσω από τον άλλον. Δυο νέοι άνθρωποι, τόσο όμορφοι και τόσο μόνοι. Ο καθένας στο δικό του προφίλ, με τους δικούς του «φίλους», τους δικούς του ακολούθους και τα δικά του likes. Χωρίς διάθεση για κουβέντα, για φλερτ για ένα γλυκό βλέμμα. Χωρίς να πλατσουρίσουν παρέα, να βρέξει ο ένας τον άλλον.
Τόση ώρα δυο ξένοι που μοιράστηκαν έναν καφέ και άφησαν τον χρόνο να φύγει χωρίς να αισθανθεί ο ένας τη ζεστασιά του κορμιού του άλλου. Τον χρόνο που δε θα ξαναγυρίσει για να τους ψιθυρίσει πόσο λίγος είναι κι ας τον νομίζουμε ατελείωτο. Μόνο φωτογραφίες και μέσα από αυτές η σχέση καλά κρατεί.
