Καθημερινά, συναντάμε πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες, με τις οποίες ακόμη κι αν δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα πρέπει να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Με άλλα λόγια, δεν είναι εφικτό όσο κι αν το χρειαζόμαστε κάποιες φορές, να ζούμε στο «γυάλινο πύργο» μας. Για παράδειγμα, στον ακαδημαϊκό-εργασιακό μας χώρο ή σε μια βόλτα αναψυχής, είναι σημαντικό να είμαστε «ανοικτοί» σε νέες ιδέες και απόψεις για αρμονική συνύπαρξη με τους γύρω μας. Εν ολίγοις, καταλαβαίνουμε ότι δε πρέπει να είμαστε αντικοινωνικοί και ότι είναι προτιμότερο να μας πληγώσει κάποιος εκείνη τη δύσκολη ώρα του αποχωρισμού.
Σίγουρα, κανένας δε γνωρίζει ποια θα είναι η μέρα που θα ακούσει τη μικρή λεξούλα, η οποία μόνο δηλητήριο «γεμίζει» τη καρδιά και «φέρνει» χιλιάδες δάκρυα στα ροζουλί μαγουλά του. Σε αυτό το σημείο μάλιστα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι δεν μας ενοχλεί έντονα ο αποχαιρετισμός συγγενών ή φίλων, διότι μέσα μας ξέρουμε πολύ καλά ότι θα τους ξαναδούμε. Αντιθέτως, μας ταράζει και μας «γεμίζει» με χιλιάδες ανασφάλειες το αντίο που ακούμε από το άλλο μας μισό.
Ποιες είναι, όμως, οι αιτίες που μας πληγώνει ο αποχωρισμός;
Καταρχάς, όπως τονίζουν οι ειδικοί ψυχικής υγείας ο φόβος αυτός «ζει» εξαιτίας των εμπειριών που έχει συλλέξει ένας ενήλικας ως παιδί. Με άλλα λόγια, τα συναισθήματα που βίωσε στη τρυφερή του ηλικία, τον «στοιχειώνουν» στη μετέπειτα ζωή του. Είναι γεγονός ότι η εγκατάλειψη ενός παιδιού από τους γονείς ανοίγει ένα μεγάλο τραύμα στη ψυχή του και το κάνει να σκέφτεται ότι διέπραξε κάποιο σοβαρό λάθος, με αποτέλεσμα να τους απομακρύνει. Άρα, ο αυριανός ενήλικας θα νιώθει «εγκλωβισμένος» μέσα στο «καβούκι» των ανασφαλειών του και σε μια ερωτική σχέση που θα συνάψει, θα νιώθει ένοχος με τη μικρή παρεξήγηση.
Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι φορές που η ίδια μας φαντασία «πλάθει» σενάρια. Έτσι, πολλοί συνάνθρωποι μας νομίζουν πως όλοι όσοι αγαπούν, θα τους απομακρύνουν από δίπλα τους, χωρίς κάποια αφορμή. Επομένως, προτιμούν να απομακρυνθούν προτού φύγουν οι άλλοι, έχοντας εκρήξεις θυμού. Με αυτό τον τρόπο, τους «ανακουφίζει» ένα «αεράκι» ασφάλειας και συναισθηματικής γαλήνης, καθώς συχνά αναφέρουν ότι είναι καλύτερα να φύγω πρώτος παρά να με διώξουν.
Τέλος, παρατηρεί κανείς ότι ένας ενήλικας, που είναι δοτικός και «δεμένος» με το σύντροφό του φοβάται ότι θα τον εγκαταλείψει, επειδή δεν είναι αρκετός και γίνεται «χαλί να τον πατήσει», ώστε να κρατήσει αυτή τη σχέση. Συμπερασματικά, η προσκόλληση και η υπερβολική δοτικότητα μόνο και μόνο από το φόβο της εγκατάλειψης, απωθούν, τελικά, το σύντροφο μας.
Συνεπώς, από όσα προαναφέρθηκαν παραπάνω είναι φανερό ότι ο αποχωρισμός φέρνει τον καθένα ξεχωριστά αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, θα πρέπει με τη βοήθεια ειδικών, αλλά και με προσωπική δουλειά να μπει στη διαδικασία της αυτοκριτικής και να «προσεγγίσει» βήμα-βήμα τη πνευματική του ανέλιξη, προκειμένου να ζήσει σε ένα υγιές περιβάλλον.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Πάντα, Λ.(2022). Φόβος εγκατάλειψης: Τι είναι και πού εντοπίζονται οι ρίζες του;. Ανακτήθηκε από popaganda.gr. Διαθέσιμο εδώ
Βάθης, Α. Άγχος αποχωρισμού σε παιδιά και ενήλικες. Ανακτήθηκε από therapia.gr. Διαθέσιμο εδώ
