Όταν ο Οκτώβρης πέφτει, οι ταινίες τρόμου είναι must. Ένα ταξίδι στα horror που μάς σημάδεψαν και μάς στοιχειώνουν ακόμα.
Ο Οκτώβρης κουβαλάει πάντοτε μια παράξενη ενέργεια. Είναι οι πρώτες ψύχρες, τα φύλλα που σαπίζουν στα πεζοδρόμια, το Halloween που πλανάται πάνω από τη Δύση και έχει πια περάσει παντού. Πιο απλά, είναι ο μήνας που θέλεις να κλείσεις τα φώτα, να τυλιχτείς με μια κουβέρτα και να βυθιστείς σε έναν κόσμο γεμάτο φαντάσματα, κατάρες και σκοτεινά δάση. Γιατί οι ταινίες τρόμου δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά τελετουργία.
Από τις πρώτες μέρες του κινηματογράφου, ο τρόμος υπήρξε ένα από τα πιο δημιουργικά είδη. Το 1922, το Nosferatu του F. W. Murnau σκίασε τις οθόνες της Ευρώπης με τη φιγούρα του Max Schreck — ένα πλάσμα που δεν έμοιαζε με τίποτα ανθρώπινο. Ο τρόμος τότε ήταν αόρατος. Κι όμως, η ατμόσφαιρα, το φως και η κίνηση της κάμερας αρκούσαν για να παγώσουν το αίμα.
Από εκεί ξεκινά μια αλυσίδα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το Psycho του Hitchcock το 1960 έκανε τον φόβο ψυχολογικό — ο εχθρός δεν ήταν πια το τέρας, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Η σκηνή του ντους παραμένει μέχρι σήμερα η πιό iconic. Μερικά χρόνια αργότερα, το The Exorcist θα φέρει τον τρόμο μέσα στα σπίτια: το παιδικό δωμάτιο γίνεται τόπος βλασφημίας και το σώμα μεταμορφώνεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. Forever traumatised.
Κάθε δεκαετία έδωσε το δικό της τέρας. Τα ‘70s γέννησαν το Texas Chainsaw Massacre και το Halloween — ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού που όμως καθόρισαν ολόκληρη κουλτούρα. Ο Michael Myers, με τη λευκή μάσκα και τη βαριά αναπνοή, έγινε κάτι περισσότερο από φονιάς: έγινε σύμβολο του ανείπωτου κακού που κρύβεται στα προάστια, πίσω από κάθε πόρτα.
Στα ‘80s ο τρόμος απέκτησε ειρωνεία και στυλ. Το Nightmare on Elm Street έκανε τον φόβο όνειρο, ενώ το The Thing του John Carpenter έφερε τον εφιάλτη στο χιόνι — ένα αριστούργημα παράνοιας και ειδικών εφέ που ακόμη προκαλεί δέος. Το αίμα, η σάρκα και η αποσύνθεση έγιναν τότε σχεδόν ποιητικά.
Σήμερα, το είδος έχει ξαναγεννηθεί. Από το Hereditary και το Midsommar του Ari Aster μέχρι το The Witch του Robert Eggers και το Talk to Me των Philippou, ο σύγχρονος τρόμος έχει γίνει πιο υπαρξιακός. Δεν μάς τρομάζει πια ο δολοφόνος πίσω από την κουρτίνα, αλλά το ίδιο το νόημα της ύπαρξης. Η ενοχή, η οικογένεια, η θρησκεία, η τρέλα — όλα γίνονται σκηνικό φρίκης. Το αίμα είναι λιγότερο, αλλά η ψυχολογική βία βαθύτερη.
Ο τρόμος όμως δεν χρειάζεται πάντα υπερβολές για να λειτουργήσει. Το It Follows, για παράδειγμα, είναι μια αλληγορία για τον θάνατο και τη μετάδοση του φόβου — ένας εφιάλτης σε αργή κίνηση. Το The Babadook είναι μια ιστορία για τη θλίψη μεταμφιεσμένη σε παραμύθι τρόμου. Κι αν πάμε λίγο πιο πίσω, το The Others με τη Nicole Kidman υπενθύμισε ότι ο πραγματικός τρόμος μπορεί να κρύβεται απλώς σε μια αποκάλυψη.
Οπότε, είτε προτιμάς κλασικές ταινίες τρόμου όπως το The Shining είτε νεότερα όπως το Pearl, ο φετινός Οκτώβρης θα είναι εκει να σε συντροφεύει. Το μόνο που έχεις να κανεις είναι: βάλε ένα κερί στο τραπέζι, χαμήλωσε τα φώτα, κουκουλώσου με τη κουβέρτα και πάτα play.
