Η Ειρήνη Μαθιουδάκη γεννήθηκε το 1992 και ζει στο Ηράκλειο. Είναι συγγραφέας παραμυθιών και μεταδιδάκτωρ Χημείας στο πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχει εκδώσει ήδη τρία παραμύθια της τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ίτανος τα οποία συνδυάζουν άψογα τις επιστημονικές της γνώσεις με το ταλέντο της στην παιδική αφήγηση. Έχει επίσης αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις για παραμύθια της από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και πριν την πανδημία είχε δικό της εργαστήρι δημιουργικής γραφής για παιδιά. Η Ειρήνη Μαθιουδάκη είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος συγγραφέας και ξεχωρίζει για την αγάπη της για το παιδικό βιβλίο που απευθύνεται εν γένει στο πιο ειλικρινές και συνάμα απαιτητικό κοινό. Μίλησε στο Maxmag για τη πορεία μέχρι τώρα στη συγγραφή, τα όνειρά της και τα επόμενα της βήματα.
Μιλήστε μας λίγο για το συγγραφικό σας έργο μέχρι τώρα και τη σχέση σας με τη συγγραφή εν γένει.
Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την πρόσκληση σε αυτή μας τη συζήτηση. Η σχέση μου με τη συγγραφή ξεκίνησε ήδη από μικρή ηλικία και συγκεκριμένα στα μαθητικά μου χρόνια στο Δημοτικό σχολείο. Η ανάγνωση παραμυθιών από τους γονείς μου και η επαφή με το βιβλίο, τις εικόνες, τα χρώματα, την μυρωδιά του, ήταν αρκετά για να καλλιεργήσουν μέσα μου την αγάπη γι’ αυτό. Έπειτα, η συμβολή του δασκάλου στα πρώτα χρόνια του δημοτικού θεωρώ πως ήταν καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα πορεία μου ως συγγραφέας. Ένας δάσκαλος που με τον τρόπο του ωθεί τα παιδιά να ξεκλειδώσουν τα ταλέντα τους κάνει πάντοτε καλή δουλειά!
Το πρώτο μου βραβείο στη συγγραφή παραμυθιού ήρθε το 2005, σε ηλικία 13 ετών, όπου και έλαβα το 1ο Πανελλήνιο Βραβείο για την ιστορία μου με τίτλο «Οι περιπέτειες της Σταλίτσας», από το κέντρο Γέναθλον. Έπειτα ακολούθησαν κι άλλα βραβεία και έπαινοι από Πανελλήνιους διαγωνισμούς λογοτεχνίας για παιδιά και εφήβους. Το πρώτο μου βιβλίο εκδόθηκε το 2013 από τις εκδόσεις Ίτανος στο Ηράκλειο Κρήτης. Ο τίτλος του είναι «Ο Αφρατούλης στο Λαχανόκηπο» και έκτοτε άνοιξε για εμένα η πύλη για έναν ολότελα καινούριο κόσμο, αυτόν της ενασχόλησης με το παιδικό αναγνωστικό κοινό.
Η συντροφιά, οι απορίες, οι ιδέες, ο αυθορμητισμός των παιδιών είναι κάτι που πραγματικά με ανακουφίζει και με απελευθερώνει. Το 2015 ακολούθησε «η Πριγκίπισσα του Βοτανόκηπου» και το 2019 «Ο Ζαχαρίας και η νεράιδα Σοκολατένια», από τις ίδιες εκδόσεις. Παράλληλα ασχολήθηκα με τη δημιουργία τμήματος δημιουργικής γραφής και φιλαναγνωσίας για παιδιά στην πόλη μου, το Ηράκλειο Κρήτης. Δυστυχώς από πέρσι, λόγω της πανδημίας έχουν σταματήσει πολλές από αυτές τις δράσεις, όμως εξοπλιζόμαστε με αισιοδοξία και ονειρευόμαστε τα υπόλοιπα που θα έρθουν.
Πείτε μας δύο λόγια και για τις σπουδές και την επαγγελματική σας σταδιοδρομία στις θετικές επιστήμες.
Από το 2010 που πέρασα στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστήμιου Κρήτης, δεν έχω φύγει ούτε μία μέρα (σχεδόν) από εκεί! Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου, ακολούθησα μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της Βιοχημείας και μόλις πριν λίγους μήνες τελείωσα το διδακτορικό μου πάνω στο αντικείμενο αυτό. Σήμερα εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια. Ο κλάδος της έρευνας είναι συναρπαστικός αλλά και αρκετά δύσκολος, κυρίως ψυχικά. Νιώθω όμως ευγνώμων που τον έζησα και τον ζω τόσο στη χώρα μας όσο και στη Γερμανία, όπου είχα τη δυνατότητα να δουλέψω για κάποιο χρονικό διάστημα σε μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο. Αν κάποιος με ρωτούσε, δεν θα άλλαζα καμία από όλες αυτές τις εμπειρίες.
Πώς καταφέρατε να συνδυάσετε αυτά τα δύο αντικείμενα;
Νιώθω πως καθένα από αυτά είναι κομμάτι του εαυτού μου. Στο σχολείο μου άρεσαν πολύ οι θετικές επιστήμες, οπότε σύντομα αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό τον κλάδο σπουδών. Η συγγραφή ήταν και είναι κάτι που πάντα κουβαλάω μέσα μου. Αναπόσπαστο κομμάτι από εμένα. Οπότε ο συνδυασμός τους ήρθε αρκετά εύκολα, ακόμη και σε πρακτικό επίπεδο.
Νιώθετε περισσότερο επιστήμων ή συγγραφέας;
Αυτή είναι μία πραγματικά πολύ καλή ερώτηση! Είμαι σίγουρη πως στη ζωή μου θέλω να διατηρήσω και τις δύο αυτές ιδιότητες. Η συγγραφή όμως θα είναι πάντα το καταφύγιό μου, ειδικά μετά από μία δύσκολη ήμερα στο εργαστήριο.
To παραμύθι σήμερα πιστεύετε ότι έχει χάσει την παλιά του αίγλη;
Θεωρώ ότι το παραμύθι θα είναι πάντα χαραγμένο μέσα μας, ανεξάρτητα την εποχή που διανύουμε. Σίγουρα η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας δεν βοηθάει τα παιδιά και τους γονείς να αφιερώσουν χρόνο διαβάζοντας παραμύθια, όμως πάντα αυτή η ενασχόληση γοητεύει τους μικρούς μας φίλους. Είτε παλαιότερα είτε σήμερα, πιστεύω ότι το παραμύθι έχει πάντα την ίδια επίδραση στα παιδιά: οξύνει τα συναισθήματά τους, καλλιεργεί τη φαντασία τους και τους προσφέρει ταξίδια και περιπέτειες που δύσκολα θα βρουν αλλού. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες είμαστε ένας λαός με βαθιά ιστορία στους μύθους, τους θρύλους και τα παραμύθια, οπότε είναι δύσκολο αυτό να ξεριζωθεί από μέσα μας.
Θα ενθαρρύνατε τους νέους να γράφουν παραμύθια;
Ναι, φυσικά! Στα τμήματα δημιουργικής γραφής τα οποία είχα αναλάβει πριν την πανδημία, έβρισκα τον εαυτό μου να εντυπωσιάζεται συνεχώς με τη φαντασία και τις ιδέες των παιδιών. Είμαι σίγουρη πως τέτοιες ευαισθησίες και ταλέντα υπάρχουν και σε πολλά… μεγαλύτερα παιδιά. Όποτε, ξεκάθαρα θα παρότρυνα κάποιον νέο (ή και μεγαλύτερο) με όρεξη και ανάγκη δημιουργίας να γράψει παραμύθια, ιστορίες ή ό,τι άλλο είδος λογοτεχνίας θα ήθελε. Μέσα από το παραμύθι, η περιπέτεια δεν ξεκινά μόνο για τον αναγνώστη αλλά και για τον ίδιο τον συγγραφέα και μάλιστα πρώτα απ’ όλους.
Έχετε κάποια προτίμηση ανάλογα στα κλασικά και τα σύγχρονα παραμύθια;
Είμαι λάτρης των κλασικών παραμυθιών, όμως μου αρέσει πολύ να διαβάζω και σύγχρονα, ειδικά όταν αυτά αναφέρονται σε συγκεκριμένα μηνύματα όπως ο ρατσισμός, η σχέση των δύο φύλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η έννοια της ισότητας και της ελευθερίας κ.α.
Ποιο είναι το επόμενο σας βήμα;
Ιδανικά θα ήθελα να περάσει η πανδημία ώστε να κάνω το επόμενο εκδοτικό μου βήμα. Θα ήθελα πολύ να κυκλοφορήσει ένα νέο μου παραμύθι χωρίς τη σκιά της πανδημίας. Έτσι, ελεύθεροι όπως άλλοτε να μπορούμε να χαρούμε εκδηλώσεις, παρουσιάσεις ή οτιδήποτε άλλο συνοδέψει την έκδοση.
Η πανδημία σάς έδωσε έναυσμα για νέες δημιουργίες;
Ο τελευταίος χρόνος ήταν πραγματικά συγκλονιστικά πρωτόγνωρος για όλους μας. Η πανδημία δημιούργησε νέα και παράξενα συναισθήματα. Διαφορετικές καταστάσεις. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πάντα τροφή για τους συγγραφείς. Το ίδιο συνέβη και με εμένα που η πανδημία μου έδωσε την ευκαιρία για νέες δημιουργίες!
Θα δοκιμάζατε μια έκδοση και σε άλλο είδος γραφής;
Θα ήθελα πολύ μελλοντικά να δοκιμάσω να γράψω ένα μυθιστόρημα για εφήβους και αργότερα για ενήλικες.
Κάποιο μήνυμα για τις μέρες που βιώνουμε;
Να αγαπάμε και να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Έπειτα, όσο μπορούμε να μη χάνουμε την αισιοδοξία μας και τη θετική μας ενέργεια. Όπως έχει γράψει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης «…η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης … άλλον δεν έχει!».
