Η νέα σειρά του Netflix, Adolescence, έχει ήδη καταφέρει να γίνει μία από τις πιο συζητημένες της χρονιάς. Με ένα δυνατό σενάριο και μια ξεχωριστή σκηνοθετική προσέγγιση, η σειρά παρουσιάζει την εφηβεία όπως πραγματικά είναι: γεμάτη αβεβαιότητα, πίεση και σκληρές αλήθειες. Χωρίς εξιδανίκευση και ρομαντισμό, καταφέρνει να αγγίξει τις πιο σκοτεινές πτυχές της νεανικής ζωής, αποφεύγοντας τις κλισέ αφηγήσεις που συχνά βλέπουμε σε παρόμοιες παραγωγές.
Η ιστορία ακολουθεί τον 13χρονο Jamie Miller, έναν συνηθισμένο έφηβο που ξαφνικά βρίσκεται κατηγορούμενος για τη δολοφονία μιας συμμαθήτριάς του. Από τη μία στιγμή στην άλλη, η ζωή του αλλάζει δραματικά, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με το δικαστικό σύστημα, την κοινωνική κατακραυγή και την ανασφάλεια για το τι πρόκειται να συμβεί. Ωστόσο, η σειρά δεν περιορίζεται μόνο στο αν ο Jamie είναι αθώος ή ένοχος. Αντίθετα, εστιάζει στις συνθήκες που τον έφεραν σε αυτή τη θέση και στις κοινωνικές δομές που διαμορφώνουν τη νεολαία. Μέσα από τα μάτια του Jamie, αλλά και των ανθρώπων γύρω του, βλέπουμε πώς η βία, η αποξένωση και οι κοινωνικές ανισότητες επηρεάζουν τη συμπεριφορά και τις επιλογές των νέων.
Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της σειράς είναι η σκηνοθεσία του Philip Barantini, ο οποίος χρησιμοποιεί την τεχνική των μονοπλάνων για να δώσει ένταση και αμεσότητα στην αφήγηση. Η κάμερα κινείται διαρκώς μέσα στις σκηνές, χωρίς κοψίματα και περιττές παρεμβάσεις, δημιουργώντας μια αίσθηση ρεαλισμού και διαρκούς έντασης. Αυτή η σκηνοθετική επιλογή μας κάνει να νιώθουμε σαν να είμαστε παρόντες στα γεγονότα, να ζούμε κάθε στιγμή μαζί με τους χαρακτήρες και να βιώνουμε τον φόβο, την ανασφάλεια και την πίεση που τους κατακλύζει.
Το Adolescence δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό δράμα. Είναι μια δυνατή και σκληρή ματιά στη σύγχρονη κοινωνία και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι. Θίγει σημαντικά θέματα όπως η τοξική αρρενωπότητα, η βία στα σχολεία, η επιρροή των social media και ο τρόπος που τα μέσα ενημέρωσης διαχειρίζονται τις υποθέσεις εγκλημάτων ανηλίκων. Η σειρά δεν παίρνει θέση, ούτε προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, αφήνει τον θεατή να αναρωτηθεί για τις αιτίες πίσω από τις πράξεις των χαρακτήρων και για το πώς η κοινωνία μπορεί να αποτρέπει αντί να καταδικάζει.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και προσθέτουν ακόμα μεγαλύτερο βάθος στην ιστορία. Ο Stephen Graham, στον ρόλο του πατέρα του Jamie, δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία, αποτυπώνοντας με μοναδικό τρόπο τον πόνο και την απόγνωση ενός γονιού που βλέπει το παιδί του να καταστρέφεται. Ο νεαρός Owen Cooper, στον ρόλο του Jamie, είναι απολύτως πειστικός, καταφέρνοντας να μεταφέρει την αγωνία, τον φόβο και τη σύγχυση ενός παιδιού που βρίσκεται αντιμέτωπο με κάτι που ξεπερνά τις δυνάμεις του. Ιδιαίτερα δυνατή είναι και η ερμηνεία της Christine Tremarco, ως μητέρας του Jamie, η οποία παλεύει να κατανοήσει τι συνέβη, ενώ βλέπει την οικογένειά της να διαλύεται.
Η επιλογή της σειράς να μην χρησιμοποιεί flashbacks ή μουσική για να καθοδηγήσει τα συναισθήματα του θεατή είναι μια τολμηρή, αλλά επιτυχημένη απόφαση. Η αφήγηση εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, κάτι που ενισχύει ακόμα περισσότερο την αίσθηση της αυθεντικότητας. Δεν υπάρχουν σκηνές που εξηγούν το παρελθόν των χαρακτήρων ή που «δείχνουν» τι θα πρέπει να νιώσουμε. Αντίθετα, όλα ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας, αφήνοντάς μας να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα.
Το Adolescence είναι μια σειρά που θα σε καθηλώσει από το πρώτο επεισόδιο. Δεν είναι εύκολη στην παρακολούθηση, καθώς τα θέματα που αγγίζει είναι βαριά και πολλές φορές δυσάρεστα. Όμως αυτό ακριβώς είναι που την κάνει τόσο ξεχωριστή και σημαντική. Δεν φοβάται να δείξει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι. Με ένα δυνατό σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες και μια σκηνοθεσία που σε βάζει μέσα στην ιστορία, το Adolescence δεν είναι απλώς μια καλή σειρά—είναι μια εμπειρία που σε κάνει να σκεφτείς και να νιώσεις.
Αν ψάχνεις για μια σειρά που δεν ακολουθεί τους κλασικούς κανόνες της τηλεόρασης και προσφέρει μια αυθεντική και δυνατή αφήγηση, τότε το Adolescence είναι σίγουρα μια επιλογή που αξίζει να δεις.
