Σε μια εποχή στην οποία οι πληροφορίες ταξιδεύουν γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός, που το Φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο του Είναι, που οι αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων είναι πιο επιτακτική από ποτέ, η τέχνη συνεχίζει να είναι σύμμαχος του εύθραυστου ανθρώπου. Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και έκτοτε γιορτάζεται στις 27 Μαρτίου. Με αφορμή λοιπόν αυτής της σημαντικής εορτής κάθε χρόνο ένας άνθρωπος του θεάτρου και των τεχνών στέλνει ένα μήνυμα που ταξιδεύει σε όλη την υφήλιο.
Το φετινό μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου υπογράφει ο Σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας και θεατροπαιδαγωγός Carlos Celdrán. Διαβάζοντας το μήνυμα του Κουβανού Σκηνοθέτη Carlo Celdrán ένα απόσπασμα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση διότι μέσα του κρύβει μια καθολική αλήθεια. Την αλήθεια της τέχνης και του Θεάτρου. «Η ζωή μου είναι φτιαγμένη από αυτές τις μοναδικές στιγμές όταν παύω να είμαι ο εαυτός μου, όταν παύω να υποφέρω για τον εαυτό μου και ξαναγεννιέμαι και κατανοώ το νόημα του θεατρικού επαγγέλματος: το να ζούμε στιγμές αγνής εφήμερης αλήθειας, όπου γνωρίζουμε ότι αυτό που λέμε και κάνουμε, εκεί κάτω από τα φώτα σκηνής, είναι αλήθεια και αντανακλά το πιο βαθύ, το πιο προσωπικό, μέρος των εαυτών μας. Η θεατρική μου χώρα, η δική μου και αυτή των ηθοποιών μου, είναι μια χώρα που υφαίνεται από τέτοιες στιγμές, όπου αφήνουμε πίσω μας τις μάσκες, τη ρητορική, το φόβο του να είμαστε αυτοί που είμαστε και ενώνουμε τα χέρια στο σκοτάδι.»
Το θέατρο είναι μια χώρα που δεν γνωρίζει σύνορα, δεν έχει εθνόσημο και σημαία, είναι μια χώρα που δεν κάνει διακρίσεις. Μια χώρα που δέχεται τον αδύναμο και τον διαφορετικό. Σε δέχεται ανεξαρτήτως χρώματος και φύλου. Το θέατρο είναι μια χώρα που γνωρίζει πως να θεραπεύσει τις πληγές σου, σε μαθαίνει να βουτάς στα άδυτα του ανθρώπινου νου και να αναδύεσαι γνωρίζοντας πλέον την αλήθεια. Το θέατρο σε μαθαίνει να αγκαλιάζεις τον διπλανό σου, να τον αφουγκράζεσαι, να τον εμπιστεύεσαι, σου μαθαίνει την ισότητα. Το θέατρο είναι μια χώρα που έχει αλλεπάλληλα χτυπηθεί, όμως δεν κατέρρευσε, άντεξε γιαυτό γνωρίζει πως να σε κάνει και πάλι δυνατό. Το θέατρο είναι τέλος μια χώρα που ξεκίνησε τον 5ος αι. π.Χ. και ακόμα συνεχίζει αιώνες αργότερα να διδάσκει μέσα από τους αμέτρητους “πιστούς” του το μέγα μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το Θέατρο γεννήθηκε στην Ελλάδα για όλους εκείνους που έχουν την ανάγκη να εκφραστούν, να μιλήσουν και να επικοινωνήσουν την αλήθεια τους. Σήμερα λοιπόν δεν γιορτάζει απλώς το θέατρο και η τέχνη, γιορτάζει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που θέλει να φωνάξει όλα αυτά που τον πνίγουν, αυτά που τον αδικούν σε κλίμα ρομαντισμού ή ρεαλισμού το θέατρο σου δίνει χώρο να βρεις την θέση σου και να μιλήσεις. Μπορείς να σταθείς στην μέση της σκηνής αν πάλι σε τυφλώνουν οι δυνατοί προβολείς μπορείς να σταθείς σε μια άκρη. Στο θέατρο δεν έχει σημασία αν είσαι μπροστά ή πίσω, αν είσαι πρωταγωνιστής ή όχι. Αυτό που έχει σημασία στο Θέατρο είναι μόνο η αλήθεια, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη.
