Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών στις 25 Νοέμβρη, νομίζω ότι αυτή τη βδομάδα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να σας μιλήσω για την “Εθνική Ελλάδος”!
Εντάξει, τολμώ να πω ότι έχω εγκαταλείψει πλήρως την ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε, ξέρουμε πια ότι η χρυσή εποχή της έχει περάσει, καθώς τόσο ο αριθμός όσο κι η ποιότητα των ελληνικών σειρών που δημιουργούνται πλέον έχει μειωθεί δραματικά. Ωστόσο, η περίπτωση της “Εθνικής Ελλάδος” είναι εντελώς διαφορετική!
Δημιούργημα του Γιώργου Καπουτζίδη, λίγα χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία του “Παρά Πέντε”, η “Εθνική Ελλάδος” ήρθε το 2015 στις οθόνες μας για να μας δείξει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για ποιοτικές κι αξιόλογες σειρές, αρκεί δημιουργοί και συντελεστές να έχουν τα “κότσια” να το τολμήσουν. Η ιστορία επικεντρώνεται σε τέσσερις γυναίκες που οι συνθήκες θα τις ωθήσουν να δημιουργήσουν την πρώτη Εθνική ομάδα Curling. Οι Νίκη, Φρόσω, Φοίβη και Στάλλω θα απευθυνθούν στον Χρήστο Πολίτη, έναν ολυμπιονίκη, πρώην αθλητή του curling, για να τις προπονήσει και να τις οδηγήσει στους αγώνες.
Σε μια πολύ διαφορετική σειρά απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει ο Γιώργος Καπουτζίδης, η “Εθνική Ελλάδος” είναι μια επώδυνα πιστή αναπαράσταση της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες, φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε μια κοινωνία γεμάτη αντίξοες συνθήκες και να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή, με τους δικούς τους όρους.
Σίγουρα, η κεντρική πλοκή της σειράς είναι αρκετά ιδιαίτερη, ειδικά όταν μιλάμε για ένα άθλημα όπως το curling το οποίο στους Έλληνες είναι πρακτικά άγνωστο. Ωστόσο, η αξία της σειράς δεν είναι στο κομμάτι του αθλήματος. Η μεγάλη “δύναμη” της “Εθνικής Ελλάδος” είναι τα κοινωνικά της μηνύματα. Μια σειρά που δε διστάζει να σου δείξει την ασχήμια που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Τα δεκαπέντε επεισόδια που έχουν βγει (μέχρι στιγμής) αποτελούν έναν καθρέπτη της Ελλάδας, με την ανεργία, το ρατσισμό, τη ξενοφοβία, την ομοφοβία και τη θέση της γυναίκας να αποτελούν τα κεντρικά τους θέματα.
Μέσα από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρωταγωνίστριες, ο θεατής γίνεται μάρτυρας περιστατικών που όλοι έχουμε βιώσει ενεργητικά ή παθητικά στην Ελλάδα της κρίσης. Με έναν πολύ έξυπνο και ταυτόχρονα συναισθηματικό τρόπο, ο Καπουτζίδης στην “Εθνική Ελλάδος” ασχολείται με θέματα όπως είναι το μεταναστευτικό, η θέση των LGBT ατόμων στη χώρα μας, οι δυσκολίες των ατόμων με κινητικά προβλήματα, η ανεργία αλλά κυρίως η καταπίεση της γυναίκας σε επαγγελματικό αλλά και οικογενειακό επίπεδο.
Όλες οι πρωταγωνίστριες ερμηνεύουν εκπληκτικά τους ρόλους τους και δίνουν ακόμη μεγαλύτερη αξία στο γεμάτο έξυπνους προβληματισμούς κείμενο του Καπουτζίδη. Ωστόσο, ξεχωριστή αναφορά απαιτεί η Κωνσταντίνα Μιχαήλ η οποία ενσαρκώνει τη Φρόσω, τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Εγκλωβισμένη σε ένα δυστυχισμένο γάμο, η Φρόσω έχει δίπλα της έναν ξενοφοβικό, αυστηρό και κυρίως βίαιο σύζυγο που δε διστάζει να κακοποιεί λεκτικά και σωματικά τη γυναίκα του.
Αυτό που σχεδόν καμία σειρά δεν τόλμησε να δείξει, το κάνει τόσο επιτυχημένα η “Εθνική Ελλάδος”: Την ενδοοικογενειακή βία, την εύθραυστη ψυχολογία που χαρακτηρίζει μια κακοποιημένη γυναίκα, την ντροπή που νιώθει για να ζητήσει βοήθεια αλλά κυρίως τη δύναμη και τη θέληση που πρέπει να βρει για να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Τόσο η συγγραφική προσπάθεια του Καπουτζίδη όσο κι η εκπληκτική ερμηνεία της Κωνσταντίνας Μιχαήλ μας παρουσιάζουν μια γυναίκα για την οποία όλοι δυστυχώς έχουμε ακούσει αλλά για την οποία τις περισσότερες φορές γυρνάμε το βλέμμα αλλού.
Η εξέλιξη του συγκεκριμένου χαρακτήρα, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα “ακανθώδη” ζητήματα που πραγματεύεται η σειρά, καταφέρνει να σε προβληματίσει, να σε στενοχωρήσει αλλά στο τέλος να σου δώσει και μια ελπίδα ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, αρκεί ο καθένας από εμάς να το θελήσει και να το προσπαθήσει.
Δυστυχώς, οι εξελίξεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Mega εμπόδισαν τη συνέχεια της σειράς αλλά ας ελπίσουμε ότι, έστω και μετά από δύο χρόνια, οι συντελεστές θα καταφέρουν να βρουν έναν τρόπο να βγάλουν τα τελευταία οκτώ επεισόδια που απομένουν… Γιατί μια τέτοια σειρά απλά το αξίζει!
