Η ιστορία με δύο πρόσωπα
Το Inside Man του Steven Moffat είναι μια μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων που παίζει με την έννοια του “καλού” και του “κακού”. Από τη μία πλευρά, έχουμε έναν πρώην καθηγητή εγκληματολογίας στη death row στην Αμερική. Από την άλλη, έναν Άγγλο εφημέριο που ζει μια ήσυχη ζωή με την οικογένειά του. Το πρώτο επεισόδιο τα παρουσιάζει σαν δύο τελείως διαφορετικές ιστορίες, αλλά σιγά σιγά ξεδιπλώνεται η σύνδεση. Και κάπου εκεί, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αυτή η σειρά δεν πρόκειται να σε αφήσει να χαλαρώσεις.
Ο Grieff και το βάρος της αλήθειας
Ο Stanley Tucci είναι καθηλωτικός στον ρόλο του Jefferson Grieff. Με λιγοστές λέξεις και βλέμμα που σου τρυπάει το μυαλό, ο χαρακτήρας του λειτουργεί σαν σύμβολο. Δεν προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι καλός, ούτε ζητά συγχώρεση. Είναι εκεί για να αποδείξει ότι η ανθρώπινη φύση έχει επίπεδα – και σκοτεινά και διαυγή. Αν και φυλακισμένος, είναι πιο ελεύθερος απ’ όλους. Με βοηθό έναν άλλο κατάδικο που λατρεύει τη βία (και τις λεπτομέρειες), ο Grieff αναλαμβάνει ανεπίσημα να “λύνει” υποθέσεις εγκλημάτων, σαν ένας ψυχρός, κυνικός Sherlock. Το κάνει όχι γιατί θέλει λύτρωση, αλλά γιατί… μπορεί.
Ο εφημέριος που λυγίζει
Ο David Tennant υποδύεται τον Harry Watling, έναν κληρικό που ζει σε ένα τυπικό αγγλικό χωριό. Η ζωή του φαίνεται ήρεμη, σχεδόν προβλέψιμη. Μέχρι που ένα τυχαίο γεγονός τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις που δε συνάδουν με τις αξίες του. Το Inside Man δεν τον παρουσιάζει ως “κακό” ή “καλό” – τον παρουσιάζει ως άνθρωπο. Όταν στριμώχνεσαι, δεν λειτουργεί η λογική. Και όσο περισσότερο προσπαθεί να ελέγξει την κατάσταση, τόσο περισσότερο τη χάνει. Η σύζυγός του, Mary, είναι ίσως η πιο προσγειωμένη φιγούρα. Ήρεμη, αξιοπρεπής και απόλυτα ρεαλιστική, είναι ο μόνος άνθρωπος που προσπαθεί να δει καθαρά, όσο όλα γύρω της γκρεμίζονται.
Janice και Beth: Οι καταλύτες
Η Janice εμφανίζεται με μια αθώα αφορμή, αλλά γίνεται το κέντρο της ιστορίας. Είναι έξυπνη, ανθρώπινη, και η απόλυτη φωνή της λογικής. Μέσα σε μια κατάσταση που συνεχώς ξεφεύγει, εκείνη κρατά την ηθική της σταθερή. Η Beth, από την άλλη, είναι η δημοσιογράφος που φέρνει σε επαφή τους δύο κόσμους. Διψά για την αλήθεια, αλλά δεν είναι αφελής. Οι πράξεις της γίνονται ο κρίκος που δένει τις δύο αφηγήσεις – και ο λόγος που το παζλ τελικά κλείνει.
Σκηνοθεσία, θεματικές και ρίσκα
Το δυνατό σημείο της σειράς δεν είναι η δράση, αλλά οι ερμηνείες και οι διάλογοι. Η σκηνοθεσία είναι διακριτική, με σωστή αίσθηση έντασης και ρυθμού. Το σενάριο, όμως, δεν είναι πάντα σφιχτοδεμένο. Υπάρχουν σκηνές που μοιάζουν τραβηγμένες, ή χαρακτήρες που παίρνουν αποφάσεις με υπερβολικά μεγάλη ευκολία. Παρόλα αυτά, δεν χάνεις το ενδιαφέρον σου.
Η θέτει σοβαρά ερωτήματα για την ηθική, την ευθύνη και την ψυχολογία πίσω από κάθε απόφαση. Παρόλο που αγγίζει σκοτεινά κοινωνικά θέματα (βία, κακοποίηση, παρενόχληση), δεν τα αναλύει σε βάθος – ίσως από επιλογή, ίσως από αμηχανία.
Τελικά αξίζει;
Το Inside Man δεν είναι αριστούργημα, αλλά δεν είναι και κάτι που ξεχνάς. Σε βάζει σε σκέψεις, έχει ένταση, και μια απλότητα στην αφήγηση που το κάνει άμεσο. Ναι, θα μπορούσε να έχει καλύτερο ρυθμό ή λιγότερες συμπτώσεις. Αλλά σου αφήνει κάτι: την ερώτηση «τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση τους;». Και αυτό, για τετραπλό επεισόδιο, είναι αρκετά δυνατό.
