Ιστορίες τρόμου: Τι λένε για σένα;

Δε φοβάσαι ή σου αρέσει να φοβάσαι;

Όσο ήμουν πιο μικρή φοβόμουν και τις πιο αστείες ιστορίες τρόμου. Όμως, καθώς μεγαλώνω, παρατηρώ τον εαυτό μου να διαβάζει ή να βλέπει θρίλερ χωρίς να ιδρώνει ιδιαίτερα το αυτί μου. Άραγε, σταμάτησα να φοβάμαι ή ξεκίνησα να βλέπω τον φόβο μ’άλλο μάτι; Επειδή έκατσα και το σκέφτηκα, σου έχω μερικούς λόγους που ίσως εξηγούν και τη δική σου σχέση με τις ιστορίες τρόμου.

1. Θες λίγη αδρεναλίνη

Η αδρεναλίνη είναι μια κουλ και σημαντική ορμόνη που οι άνθρωποι έχουμε ενίοτε ανάγκη. Ωστόσο, δεν είμαστε όλοι οι extreme τύποι που θα ζωστούμε με αλεξίπτωτα ή ιμάντες και θα ξεκινήσουμε να πηδάμε από ελικοφόρα και γέφυρες. Είμαστε κι εμείς που θα κάτσουμε με μια κουβέρτα στον καναπέ μας να διαβάσουμε Stephen King ή να δουμε American Horror Story. Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ανεβάσεις τα επίπεδα αδρεναλίνης σου εκ του ασφαλούς; Ένας λόγος, λοιπόν, που ίσως σου αρέσουν οι ιστορίες τρόμου είναι το γεγονός ότι χρειάζεσαι λίγο σασπένς και drama στη ζωή σου. Γι’ αυτό άφησε τα μηνύματα και τις αντιδράσεις for the plot κι απλά τρόμαξε τον εαυτό σου – η χημική αντίδραση του εγκεφάλου θα είναι πάνω κάτω η ίδια.

2. Βουτάς στο άγνωστο

Λένε πως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα (είδατε τι έπαθε κι ο Μαύρος Γάτος του Edgar Allan Poe). Μερικές φορές είμαστε λιγάκι περίεργοι και θέλουμε να μάθουμε ποιος το έκανε, τι κρύβεται πίσω από αυτή την κλειδωμένη πόρτα ή αν το εγκαταλελειμμένο σπίτι του χωριού είναι τελικά στοιχειωμένο. Όλα αυτα από τον καναπέ, έτσι. Δεν είμαστε σαν τους τρελούς κεντρικούς ήρωες που έχουν τις ίδιες απορίες και πάνε βραδιάτικα να δουν τι παίζει. Μέσα, όμως, από την δική τους περιέργεια καταλαγιάζει κι η δική μας, γιατι ως παρατηρητές ανακαλύπτουμε την αλήθεια – ενώ παράλληλα, τρώμε τα υπολείμματα από το σακουλάκι με τα cheetos.

Advertising

3. Την έχεις δει ψυχολόγος

Σε ιντριγκάρουν τα ερωτήματα “γιατι το έκανε; τι σκεφτόταν;” και, κάπως έτσι, προσπαθείς να βγάλεις το ψυχολογικό προφίλ του κατά συρροή δολοφόνου. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, με τα ψυχολογικά θρίλερ (που είναι και προσωπική αδυναμία), καθώς σου δίνουν χώρο να αναλύσεις τα κίνητρα και τις σκέψεις του αντι-ήρωα. Το ότι σου αρέσει αυτό το είδος τρόμου δε σημαίνει ότι βρίσκεις τα όσα συμβαίνουν ευχάριστα, απλώς σε συναρπάζουν τα άδυτα του ανθρώπινου μυαλού και προσπαθείς να καταλάβεις από πού πηγάζουν κάποιες παρανοϊκές συμπεριφορές. Αν τα ψυχολογικά θρίλερ είναι και δικά σου αγαπημένα, σου προτείνω να διαβάσεις “Το Πορτραίτο του Dorian Gray” (Όσκαρ Ουάιλντ), “Η Μυστική Ιστορία” (Ντόνα Ταρτ), “Το Πείραμα” (Σεμπάστιαν Φίτζεκ) και να δεις οπωσδήποτε ταινίες του Χίτσκοκ.

4. Απομυθοποιείς τον φόβο

Μέσα από το βίωμα του φόβου πραγματοποιείται ένα είδος κάθαρσης και απελευθερώνεσαι απ’ αυτόν. Γι’αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι που καταναλώνουν horror περιεχόμενο, σταδιακά φοβούνται λιγότερο και εκτιμούν καλλιτεχνικά ένα καλό θρίλερ. Από την άλλη όσοι τα αποφεύγουν, συνήθως δεν είναι ότι φοβούνται τα θρίλερ – απλά φοβούνται να φοβηθούν. Αν φανταστείτε τον Stephen King να γράφει την “Λάμψη” φορώντας μποξεράκι ή το καστ από το The Ring να τρώει ντόνατς ανάμεσα στα γυρίσματα, αυτόματα όλα μοιάζουν λιγότερο τρομακτικά. Βέβαια, το κακό με την απομυθοποίηση είναι ότι σταματούν να σε αγγίζουν τα τρομακτικά κλισέ. Ναι, είναι περασμένα μεσάνυχτα κι ο βασικός χαρακτήρας είναι μόνος στο πάρκινγκ ενός mall, ενώ ξαφνικά παίζει στα μεγάφωνα το “Tonight You Belong To Me” από ένα πικ απ που γρατζουνάει σε κάθε στροφή. Τι να γίνει μετά άραγε;

Αν, λοιπόν, σε τραβάνε οι ιστορίες τρόμου, δε σημαίνει απαραίτητα ότι δε φοβάσαι καθόλου ή ότι σου αρέσουν τα μακάβρια πράγματα. Απλά έχεις μετουσιώσει τον φόβο σε κάτι άλλο και δεν επηρεάζεσαι τόσο απ’αυτόν. Μεταξύ μας υπάρχουν πολύ πιο τρομακτικά πράγματα – όπως το να ανοίξεις έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, ας πούμε. Γι’αυτό την επόμενη φορά που θα σου πουν οι φίλοι σου “μα καλά, πώς τα βλέπεις αυτά;” (αυτό θελω να το διαβάσεις όσο πιο ειρωνικά γίνεται), απάντησε ανάλογα και στο τέλος πες κι ένα “you’ve been lawyered.”