Σεπτέμβριος 2024: Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη «Κρυμμένη Ψυχική Ομορφιά» βυθίζει τους αναγνώστες στα άδυτα του σκοτεινού εαυτού, εκεί όπου βρίσκεται η κρυμμένη ψυχική ομορφιά, η οποία «εμπνέει και δεν ενοχοποιεί, αναδεικνύει και δεν καταπιέζει [και] σε καλεί να την ανακαλύψεις» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). Θα λέγαμε ότι η ομορφιά βρίσκεται κρυμμένη, σε ένα ‘κρυφό’ στρες (κατά Gabor Mate) που ο σύγχρονος άνθρωπος στην α-κοινωνία μας φροντίζει να υποθάλπει. Ο ίδιος ο (α-)κοινωνικός εαυτός θα πρέπει να διασχίσει τον σκοτεινό εαυτό , να βρει τον πυρήνα της ομορφιάς με τον οποίο τον ευλόγησε η ζωή και να επιδοθεί στην αυθεντικότητα της δικής του υπαρξιακής ομορφιάς.
Επιφανειακότητα και συνέπειες στον ψυχισμό
Ως συστημικός ψυχοθεραπευτής και παιδοψυχίατρος, ο συγγραφέας φυσικά και θα τόνιζε την επιρροή του οικογενειακού περιβάλλοντος στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ανερμάτιστοι νέοι, ναρκισσιστικά άτομα, άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, όλοι αναζητούν την αποδοχή και την πραγματική αγάπη που δε γνώρισαν μέσα στην οικογένεια. Για χρόνια ο οικογενειακός ιστός, συνειδητά ή ασυνείδητα, μπορεί να καλλιεργεί ψευδείς εαυτούς στα μέλη της οικογένειας. Μια δήθεν καλοστημένη εικόνα, μια instagram-ική εικόνα θα λέγαμε σήμερα, πίσω από την οποία κρύβονται παθογένειες και δυσλειτουργίες. Αρνούμενη να αντικρίσει τα σημαντικά ζητήματα της ύπαρξης αυτή η ‘επιφανειακότητα’ είναι η αιτία για την υπαρξιακή κατάθλιψη από την οποία υποφέρει ο άνθρωπος του ανεπτυγμένου (αλήθεια, ‘ανεπτυγμένος’ ως προς τι τελικά;;) δυτικού κόσμου.
Μαθαίνοντας να αγαπάμε
Για όποιον θέλει να κοινωνήσει πραγματικά στην αλήθεια της συνύπαρξης και να βρει τον πυρήνα της ομορφιάς που κρύβεται στην αίσθηση της εσωτερικής (και όχι της εξωτερικής) πληρότητας, το βιβλίο αυτό είναι ο κατάλληλος οδηγός. Η εσωτερική ομορφιά είναι, όπως λέει και ο Καραγιάννης «το μεδούλι της ζωής»: είναι κρυμμένη για όποιον την έχει απωθήσει αλλά και διατιθεμένη να βγει στην επιφάνεια για όποιον προσπαθήσει σκληρά να διαπεράσει το σκοτάδι της αρνητικότητας και της απογοήτευσης.
Και εδώ έρχεται ο κομβικός ρόλος του ψυχοθεραπευτή που καλείται «μπροστά στο ανοικτό τραύμα να γίνει καταλύτης ζωής».
Οι δυσκολίες και η όποια κακοτράχαλη διαδρομή θεραπεύεται από την ομορφιά δύο δομικών στοιχείων: τη γνώση και την αγάπη. Ο άνθρωπος που γνωρίζει να αγαπά είναι εκείνος που έχει φτάσει κοντά στην αυτοπραγμάτωση καθώς γνωρίζει πού βρίσκεται ακριβώς σε σχέση με τους άλλους και πού βρίσκονται οι άλλοι σε σχέση με τον ίδιο. Χωρίς χρυσόσκονη, χωρίς φανφάρες κανενός τύπου… Το αισιόδοξο μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας αποκρυσταλλώνεται σε μία μόνο φράση: «η ψυχική ομορφιά υφίσταται, δυνάμει, σε όλους τους ανθρώπους ακόμα κι αν δεν την υπερασπιζόμαστε πάντα (σ.16).
