Κύθηρα 1909, μια μαζική δολοφονία από έναν τσαγκάρη κατά αθώων ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους-και αυτό είναι το ειδεχθέστερο- μικρά παιδιά. Το πρώτο βιβλίο του Πάνου Δημάκη “Δεκαεπτά Κλωστές” προβάλλεται από την τηλεόραση του Mega σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια, αριστοτέχνη των ψυχογραφημάτων των κατά συρροή δολοφόνων.
Οι Δεκαεπτά Κλωστές του Πάνου Δημάκη πλέκουν την πραγματική ιστορία με στοιχεία μυθοπλασίας (πολύ λίγα, όμως), συνταράζοντας το αναγνωστικό κοινό με την ωμή περιγραφή σκηνών απόλυτης βίας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το ψυχογράφημα ενός κατά συρροή δολοφόνου, που, δυστυχώς, θα μπορούσε να ήταν «ένας από εμάς».
Πίσω στα χρόνια της αθωότητας, ένας τσαγκάρης και λυράρης μαζί, ένας άνθρωπος δημιουργικός με καλλιτεχνική φύση. Δεν ήταν μια ναρκισσιστική προσωπικότητα που επιδίωκε τον θαυμασμό των άλλων. Θα λέγαμε ότι περισσότερο ήταν ένας απαίδευτος άνθρωπος, θύμα των περιστάσεων και των τρομερών συμπτώσεων. Υπάρχει μια στιγμή στο βιβλίο που η μητέρα του Καστελάνη (κατά κόσμο Αντώνη Γερακίτη) εντοπίζει περήφανη πόσο ξεχωριστός είναι ο γιος της, γεννημένος για «μεγάλα πράγματα». Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, όμως, διακατέχεται από συστολή. Μεγάλη λέξη και έννοια, διατηρούμε χαμηλό προφίλ αλλά στην ουσία επιζητούμε την αναγνώριση και την αποδοχή του κόσμου, τι θα πει, πώς θα μας κρίνει κλπ. Όλοι μας έχουμε πάντα έναν κριτή στον οποίο λογοδοτούμε για τις πράξεις μας και θέλουμε να τον έχουμε ευχαριστημένο, είτε πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, ανώτερη δύναμη ή-εν τέλει- το κοινωνικό αίσθημα.
Και, ξαφνικά, η συστολή τροφοδοτείται όλο και περισσότερο μέχρι να γίνει διαστολή, να ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής, της καρτερικότητας και της υποταγής. Ανήμερο θεριό ο Καστελάνης βλέπει ότι όλη του η ζωή ήταν ένα ψέμα, ότι όσο κι αν προσπάθησε ο κόσμος του γύρισε την πλάτη και αρκέστηκε στις συκοφαντίες, δίχως να αναγνωρίσει τον πρότερο έντιμο βίο του.
Η συνέχεια είναι γνωστή: μαζική δολοφονία από τον τσαγκάρη που παίρνει εκδίκηση σε χωριό στα Κύθηρα.
Και στο τέλος, τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του δεν ταιριάζουν με το μορφωτικό του επίπεδο, είναι τα λόγια όλων των τραγικών ηρώων που στο όνομα της ανθρωπότητας πήραν την εκδίκησή τους για όλους. Είναι ο Οιδίποδας, η Μήδεια, ο Ορέστης. Στη δική μας περίπτωση είναι ο Καστελάνης, όχι ως τσαγκάρης-δολοφόνος αλλά ως η μετουσίωση ενός τραγικού ήρωα που μπορεί ο συγγραφέας να μην τον εξιλεώνει, αλλά ταυτόχρονα επιθυμεί να αναδείξει τη σχιζοειδή προσωπικότητα, γεννημένη για μεγάλα πράγματα, όπως είπαμε παραπάνω. Και καταλήγουμε λέγοντας πως η μοίρα τελικά είναι στα δικά μας χέρια, και τι εννοεί ο καθένας μας με την έκφραση «μεγάλα πράγματα». Γιατί στην ιστορία μένουν εξίσου και ο ευεργέτης και ο φονιάς. Και ούτε καν θυμόμαστε το πραγματικό όνομά του…
