Τι πήγε στραβά με το «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί»;

Πριν δύο χρόνια περίπου κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί», μια μεταφορά του σεναρίου του ομώνυμου θεατρικού έργου στο χαρτί. Προσωπικά, έχω υπάρξει φαν του κόσμου του Χάρι Πότερ από πολύ μικρή, έχω διαβάσει τα βιβλία πολλές φορές κι έχω δει τις ταινίες ακόμα περισσότερες. Όταν, λοιπόν, έμαθα πως θα βγει μια όγδοη ιστορία των αγαπημένων μου χαρακτήρων ήλπιζα πως θα ένιωθα ξανά την μαγεία και τη ζεστασιά της επιτυχημένης επταλογίας. Δυστυχώς, όμως, «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί» άφησε εμένα και εκατοντάδες άλλους θαυμαστές του Αγοριού-που-Επέζησε ανά τον κόσμο απόλυτα απογοητευμένους. Και οι λόγοι είναι πολλοί.

(Το υπόλοιπο άρθρο περιέχει αρκετά spoils. Οπότε αν δεν έχεις διαβάσει ακόμα το βιβλίο, συνέχισε με δική σου ευθύνη.)

1. Οι νέοι χαρακτήρες

Όταν ο Άλμπους (γιός του Χάρι) γνώρισε και συμπάθησε τον Σκόρπιους (γιο του Ντράκο Μαλφόι) οι προοπτικές ήταν πραγματικά τεράστιες. Επρόκειτο για ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο στην πλοκή που θα μπορούσε να εξελιχθεί εξαιρετικά, μόνο που αυτό δεν έγινε. Γενικά, οι χαρακτήρες ήταν σχηματισμένοι βιαστικά και χωρίς λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μην ταυτίζεται μαζί τους και να μην καταλαβαίνει πάντα τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις τους. Οι δυο τους είχαν μια περίεργη χημεία που ξεπερνούσε τα όρια της φιλίας σε πολλές περιπτώσεις αλλά ακόμα και αυτό δεν αναπτύχθηκε ποτέ παραπάνω. Η προσθήκη της Ντέλφι στην παρέα τους έγινε πιθανότατα σε μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει το συναίσθημα της τριάδας των προηγούμενων βιβλίων (Χάρι – Ρον – Ερμιόνη), μόνο που εδώ αυτό φαίνεται γρήγορο και επιτηδευμένο.

2. Οι παλιοί χαρακτήρες

Μπορεί οι καινούριες προσθήκες να μην ήταν τόσο επιτυχημένες, αλλά τουλάχιστον θα ξαναζήσουμε στιγμές με τους αγαπημένους μας χαρακτήρες, σωστά; Λάθος. Όλοι μοιάζουν με καρικατούρες του εαυτού τους, σαν κάποιος να είδε 2-3 από τις παλιές ταινίες Χάρι Πότερ και να προσπάθησε να γράψει για τους ήρωές του.

Ο Χάρι Πότερ έχει γίνει ξαφνικά ο αυταρχικός, απόμακρος πατέρας που κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά του. Ο Χάρι, που στα επτά βιβλία έβαζε την οικογένεια και τους φίλους του πάνω απ’ όλα, λέει στον Άλμπους ότι εύχεται να μην ήταν γιός του, κάνει άσχημα σχόλια στην ΜακΓκόναγκαλ επειδή δεν μπορεί να κάνει παιδία και απαξιώνει πλήρως την σύζυγό του. Καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος αλλάζει όσο μεγαλώνει, αλλά αυτό είναι λίγο υπερβολικό.

Ο Ρον και η Ερμιόνη έχουν πάθει ανάλογες μεταλλάξεις. Καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας το μόνο που κάνει ο Ρον είναι να λέει αστεία. Δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό στην πλοκή και μοιάζει με μια μίξη του εαυτού του και του αδερφού του, του Τζορτζ, που απλά δεν βγάζει κανένα νόημα. Η Ερμιόνη, από την άλλη, που πάντα υπήρξε ένας έξυπνος, γενναίος και πολύ δυνατός χαρακτήρας εμφανίζεται σε ένα από τα παράλληλα σύμπαντα ως μια μίζερη και πικρόχολη καθηγήτρια Άμυνας εναντίον των Σκοτεινών Τεχνών, επειδή εν τέλει δεν παντρεύτηκε τον Ρον. Βέβαια, ακόμα και η πραγματικότητα στην οποία είναι Υπουργός Μαγείας είναι υπερβολικά τέλεια για να γίνει πιστευτή.

3. Η πλοκή

Όλη η πλοκή περιστρέφεται γύρω από το ταξίδι στο χρόνο και τις χρονομηχανές, ένα θέμα το οποίο δεν είχε αρέσει στους φαν του Χάρι Πότερ ήδη από την πρώτη εμφάνισή του στο τρίτο βιβλίο της σειράς. Εδώ, όμως, οι συγγραφείς το χρησιμοποιούν για να τοποθετήσουν τους νέους χαρακτήρες στις παλιές ιστορίες. Κι έτσι ξαναζούμε στιγμές του Τρίαθλου Μαγείας, της επανόδου του Βόλντεμορτ και του θανάτου των γονιών του Χάρι. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, το βιβλίο δεν προχωράει μπροστά, απλά ανακυκλώνει τις παλιές, πετυχημένες ιστορίες με σκοπό να βγάλει κάτι καινούριο. Μας υποσχέθηκαν, δηλαδή, μια όγδοη ιστορία και εμείς απλά βλέπουμε τις προηγούμενες επτά να γίνονται ένα χάος.

Μεγάλη ευθύνη, φυσικά, είχαν και τα σεναριακά κενά. Σύμφωνα με το «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί», η Μπέλατριξ ήταν εννιά μηνών έγκυος όταν βασάνιζε την Ερμιόνη στον πύργο των Μαλφόι (μόνο που αυτή τη σκηνή την είδαμε και η εγκυμοσύνη δεν φαινόταν πουθενά), ενώ λίγες μέρες μετά τον τοκετό της πολέμησε μέχρι θανάτου στην μάχη του Χόγκουαρτς.

Τέλος, η κριτική αυτή αφορά αποκλειστικά το βιβλίο «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί» και όχι την μεταφορά του στην σκηνή. Το θεατρικό έργο έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές και πιθανότατα με τη βοήθεια της σκηνοθεσίας και των ηθοποιών διορθώνει πολλά από τα λάθη που ίσως εμφανίζονται στο βιβλίο.

Όπως και να έχει, ένα μέτριο βιβλίο δεν είναι ικανό να καταστρέψει την παιδική ηλικία μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε με τις ιστορίες του Χάρι Πότερ. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε απλά βγάλει από το μυαλό μας την ύπαρξη του καταραμένου παιδιού και η αγαπημένη μας σειρά ακόμα τελειώνει στο «Το σημάδι του Χάρι είχε να τον πονέσει δεκαεννέα χρόνια. Όλα ήταν καλά.»