Το βιβλίο του Έρικ Εμανουέλ Σμιτ “αγαπητέ Θεέ” το διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα. “Είσαι σίγουρη πως θέλεις να το διαβάσεις;”, με ρώτησαν. Ήμουν σίγουρη. Εξάλλου ποτέ μου δεν έκρυψα την μάχη που έδωσα κι εγώ με τον καρκίνο πριν 4 χρόνια… Ίσως και να είναι ένας λόγος – σκέφτηκα – που κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάσουν αυτό το βιβλίο… Εξάλλου πολλές φορές οι άνθρωποι αποφεύγουν οτιδήποτε ρεαλιστικό και τραγικό. Η δικαιολογία πάντα η ίδια “μου φτάνουν τα δικά μου προβλήματα, δεν θέλω κι άλλα…”
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Eric – Emmanuel Schmitt γεννήθηκε το 1960. Σπούδασε φιλοσοφία στην Ecole Normale Superieure. Είναι ο σημαντικότερος Γάλλος θεατρικός συγγραφέας της τελευταίας δεκαετίας. Έργα του έχουν ανέβει στις σκηνές τριάντα τουλάχιστον χωρών, από την Ιαπωνία και την Ισπανία μέχρι τη Γερμανία και τις Η.Π.Α. Εκτός από θέατρο, έχει συγγράψει μυθιστορήματα και δοκίμια.
Στο βιβλίο του Eric – Emmanuel Schmitt “αγαπητέ Θεέ” γνωρίζουμε έναν μικρό στην ηλικία όμως αληθινό ήρωα της ζωής, τον Όσκαρ, που έχει καρκίνο. Το πως νιώθει, τι σκέφτεται, την σχέση του με τους άλλους, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή του. Ο Όσκαρ αντιμετωπίζει με θάρρος το πρόβλημα της υγείας του, στηρίζει και δίνει κουράγιο στους δικούς του!!! Ο Όσκαρ όλο αυτό που βιώνει το μοιράζεται με τον Θεό, μέσα από τις επιστολές που Του γράφει:
“Αγαπητέ Θεέ,
Σήμερα είμαι εκατό χρονών. Όσο και η θεία Ροζ. Κοιμάμαι πολύ, αλλά αισθάνομαι καλά.
Προσπάθησα να εξηγήσω στους γονείς μου ότι η ζωή είναι ένα περίεργο δώρο. Στην αρχή, το υπερεκτιμάμε αυτό το δώρο: πιστεύουμε ότι αποκτήσαμε την αιώνια ζωή. Μετά, το υποτιμάμε: το βρίσκουμε χάλια, πολύ μικρό, είμαστε σχεδόν έτοιμοι να το πετάξουμε. Στο τέλος, καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν δώρο, αλλά δάνειο. Και τότε, προσπαθούμε να το αξιοποιήσουμε. Το λέω εγώ, που ξέρω τι λέω, γιατί έχω πατήσει τα εκατό. Όσο γερνάμε, τόσο πρέπει να δείχνουμε ότι έχουμε το χάρισμα να εκτιμήσουμε τη ζωή. Πρέπει να εκλεπτυνόμαστε, να γινόμαστε καλλιτεχνικές φύσεις. Κάθε κρετίνος μπορεί να απολαμβάνει τη ζωή στα δέκα ή στα είκοσι, αλλά στα εκατό, όταν δεν μπορεί πια να κουνηθεί, πρέπει να χρησιμοποιεί την εξυπνάδα του.
Δεν ξέρω αν τους έπεισα.
Κάν’ τους μια επίσκεψη. Άρχισες μια δουλειά;
Τέλειωσε την. Εγώ είμαι λίγο κουρασμένος.”
Ο Eric – Emmanuel Schmitt μας υπενθυμίζει μέσα από την ιστορία του Όσκαρ να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας!!! Πως δεν θα ζήσουμε για πάντα!!! Πως τα μικρά είναι τα πιο σημαντικά!!! Διαβάζοντάς το κάνεις μια βαθιά βουτιά μέσα σου και όταν βγαίνεις ξανά στην επιφάνεια βλέπεις την ζωή σου και τον κόσμο με άλλα μάτια, αθώα και χαρούμενα. Σαν τα μάτια του Όσκαρ!!!
