Είναι πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό να αναλάβει έναν χαρακτήρα που οφείλει να είναι μισητός προς όλους. Ακόμα πιο δύσκολο είναι, βέβαια, να δημιουργηθεί ένας τέτοιος χαρακτήρας εξ αρχής. Τι εννοώ: Αφήνω λίγο στην άκρη την κατηγορία “Κακοί της Λογοτεχνίας” για να την ξαναπιάσω σε λίγο. Όλοι θυμόμαστε τον Τζόφρυ, τον πιο μισητό χαρακτήρα σε σειρά ever. Ο ηθοποιός έχει ταυτιστεί με τον χαρακτήρα και κανείς δεν τον συμπαθεί πλέον. Αλλά είναι μια επιτυχία του, να έχει αφήσει τόσο έντονα το στίγμα του.
Μεγαλύτερη επιτυχία, μάλιστα, είναι ότι ο χαρακτήρας προϋπήρχε στα βιβλία. Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία. Να δημιουργήσεις από την αρχή έναν τόσο μισητό άνθρωπο. Mην ξεχνάμε επομένως ότι πέρα από την μικρή και μεγάλη οθόνη, υπάρχουν πολλοί villains που απλά λατρεύουμε να μισούμε!
Ο επιθεωρητής Ιαβέρης από τους Άθλιους, του Βίκτωρ Ουγκώ
Τι μπορεί να κάνει στον άνθρωπο η τυφλή υποταγή στους νόμους της κοινωνίας, και η ακούραστη προσπάθεια να τους εφαρμόσεις κατά γράμμα, χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς επιείκειες, χωρίς ελαφρυντικά και «ναι μεν αλλά»; Ο Ιαβέρης χάνει την ζωή του κυνηγώντας έναν κλέφτη που έφτασε να γίνει δήμαρχος, έναν καλό άνθρωπο που βρέθηκε σε μια (ή και πολλές) δύσκολη στιγμή, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το καλό μπορεί να είναι καλό, αλλά κι ο νόμος είναι νόμος.
Ο Σάουρον του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν
Κι αν οι νόμοι μπορούν να αποδειχτούν μεγάλος πονοκέφαλος, η αγνή, γνήσια εξουσία είναι ακόμα χειρότερη. Μπορεί ο Σάουρον να είναι ο αρχετυπικός κακός των παραμυθιών, αυτός που θέλει να βυθίσει τον κόσμο στο σκοτάδι απλά και μόνο για να είναι επικεφαλής του, αλλά αυτό που κάνει το δημιούργημά του, το δαχτυλίδι, σε όποιον το αγγίζει είναι η τέλεια, σούπερ τρομακτική αλληγορία για το πώς ξεκινούν οι πόλεμοι. Με λίγα λόγια, σου λέει να προσέχεις, γιατί στο τέλος μπορεί εσύ να είσαι ο επόμενος Σάουρον.
O Μπομπ Γιούελ του Όταν σκοτώνουν τα Κοτσύφια, της Χάρπερ Λη
Σε μια εποχή όπου το να είσαι ρατσιστής είναι η νόρμα, ο Μπομπ Γιούελ είναι ο χειρότερος των χειροτέρων. Το ότι είναι ρατσιστής είναι το «λιγότερο». Είναι ένα άξεστο, αμόρφωτο, υποκριτικό κάθαρμα που δε διστάζει να στείλει έναν άνθρωπο στην ηλεκτρική καρέκλα για ένα έγκλημα που ξέρει πως δεν έκανε, να φτύσει στο πρόσωπο έναν από τους συμπαθέστερους χαρακτήρες της αμερικανικής λογοτεχνίας, τον Άττικους Φιντς, και να προσπαθήσει να σκοτώσει τα παιδιά του. Στο τέλος, βέβαια, παίρνει αυτό που του αξίζει κι αυτό μας ηρεμεί κάπως.
Τζέιμς Μοριάρτι του Σέρλοκ Χολμς, του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ
Πως ένας μόνο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει μια από τις μεγαλύτερες ιδιοφυίες της αστυνομικής λογοτεχνίας; Ίσως, μια άλλη ιδιοφυία. Ο Τζέιμς Μοριάρτι είναι από τους αγαπημένους μου κακούς γιατί ενώ έχει έξυπνο χιούμορ προσπαθεί να σκοτώσει τον Σέρλοκ Χόλμς. Δεν θέλει, όμως να γίνει εύκολα γιατί αν ήταν έτσι θα το είχε ήδη κάνει. Είναι ο τύπος που θέλει να τα κάνει όλα για την δική του διασκέδαση. Του αρέσει αν τον προκαλούν, να τον δυσκολεύουν. Και οι «μάχες» τους; Ό,τι καλύτερο.
Πάτρικ Μπέιτμαν του American Psycho, του Μπρέτ Ίστον Έλλις
Μπορεί να μην είναι ο κακός με την κλασσική έννοια –εντάξει σκοτώνει ανθρώπους γιατί απλά έτσι θέλει, σιγά- αλλά μιλάμε για έναν εγωκεντρικό, ναρκισσιστή, εγωπαθή, άρρωστο που έχει ως χόμπι τα ναρκωτικά, τη νεκροφιλία, τον βιασμό και τον κανιβαλισμό. Είναι ένας ψυχοπαθής που απλά δεν πρέπει να τον νευριάσεις. Ένας κακομαθημένος ψυχοπαθής πλούσιος. Είναι κάτι παραπάνω από villain, λοιπόν.
Με στοιχεία από in2life.gr
