Ο Αύγουστος Κορτώ κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο «Σκυλίσια Ψυχή» και αμέσως, έγινε ανάρπαστο.
Ο συγγραφέας της μεγάλης επιτυχίας «Το βιβλίο της Κατερίνας» επέστρεψε με μια νέα κυκλοφορία, που δεν μοιάζει καθόλου με τις προηγούμενες του.
Η Έστερ Κλάιν γεννιέται στο Βερολίνο την δεκαετία του 1930. Περνάει πολλές δυσκολίες, καθώς χάνει σιγά σιγά τους αγαπημένους της από τον πόλεμο, φεύγει μακριά από το σπίτι της, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και χλευασμού, αλλάζει χώρα, αλλάζει όνομα, αλλάζει ζωή. Η μόνη σταθερά της: η αγάπη της για τα σκυλιά. Σε όλες τις στιγμές της ζωής της, δίπλα της στέκονται οι πιστοί της φίλοι. Μικροί, μεγάλοι, χνουδωτοί, τρομαγμένοι. Είναι όλοι μαζί και είναι έτοιμοι να προστατεύσουν ο ένας τον άλλον.
Ένα βιβλίο, που με μια πρώτη όψη νομίζεις ότι αφορά μια ακόμα ιστορία για τη γενοκτονία των Εβραίων και τις συνθήκες του πολέμου. Ξέρεις, ότι ήδη έχουν γραφτεί πολλά βιβλία γι’ αυτό το θέμα, έχουν κυκλοφορήσει πολλές ταινίες, τι άλλο να θες να δεις από αυτό το θέμα; Κι όμως, ο Αύγουστος Κορτώ σε εκπλήσσει.
Ο κύριος άξονας της ιστορίας δεν είναι οι δυσκολίες της Εβραίας Έστερ, αλλά οι δυσκολίες μιας κοπέλας εν μέσω πολέμου, που το μόνο που της δίνει δύναμη να συνεχίσει είναι η αγάπη της προς τους τετράποδους φίλους της.
Όπως, ανακαλύπτουμε αργότερα –αν και για εμάς με τις δικές μας γνώσεις, είναι ξεκάθαρο- η Έστερ είναι αυτιστική, οπότε δυσκολεύεται με τα συναισθήματα και την εκδήλωση τους, ακόμα και προς τον πατέρα της. Με τα σκυλιά δεν υπήρχε ποτέ τέτοιο θέμα. Η αδυναμία της προς εκείνα είναι φανερή.
Αυτή η αγάπη θα σταθεί εμπόδιο για να την εκμεταλλευτούν, να γελάσουν μαζί της, να την βασανίσουν αλλά θα είναι και ο λόγος που είναι ζωντανή, το κυριότερο.
Ο Αύγουστος Κορτώ, σίγουρα με εξέπληξε αλλά δεν μπορώ να πω ακριβώς θετικά. Φυσικά, δεν περίμενα ένα βιβλίο που θα έχει πρωταγωνιστές μια κοπέλα με αυτισμό εν μέσω πολέμου και με την αγάπη της για τα σκυλιά να είναι η σωτήρια λέμβος της.
Με αυτό του βιβλίο δεν ενθουσιάστηκα, δεν το διάβαζα γρήγορα όπως τα προηγούμενα του, ούτε θεωρώ ότι μας έδωσε κάτι διαφορετικό αυτή την φορά. Ίσως, θυμήθηκα και λίγο τις ατυχίες και κακουχίες της Ρένας, αλλά προσθέτουμε και σκυλιά. Φοβάμαι, ότι νιώθω ότι δεν κέρδισα κάτι από αυτό το βιβλίο. δεν με άγγιξε, δεν με ακούμπησε.
Μιλάμε όμως για τον Αύγουστο Κορτώ, έναν συγγραφέα που ξέρει να γράφει και με όμορφη πένα. Μπορεί να χανόταν η σκέψη του, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό και του συγγραφέα, αλλά και του ίδιου στην καθημερινότητα του. Αυτό κάπως δουλεύει στα βιβλία του και μου αρέσει όταν συμβαίνει. Ξέρεις ότι δεν γράφει «λογοτεχνικά» όπως έχουμε συνηθίσει με βαρύγδουπες λέξεις και δύσκολες προτάσεις, κι αυτό είναι ένα από τα προσόντα του: τον κάνει προσιτό προς όλους.
Ένα καλογραμμένο ανάγνωσμα με γρήγορη πλοκή και αρκετά ενδιαφέρουσα σαν ιδέα.
