Ξανά ο Αύγουστος Κορτώ υπήρξε θέμα συζήτησης όταν έβγαλε το καινούριο του βιβλίο, την Ρένα. Το φοβήθηκα στην αρχή, να σας πω την αλήθεια. Φοβήθηκα, επειδή δεν ήταν αληθινή ιστορία, δικό του βίωμα, όπως με είχε συνηθίσει από όταν έβγαλε «Το βιβλίο της Κατερίνας». Φοβήθηκα, ότι δεν θα ανταποκρίνεται σε όλα αυτά, πως μια ιστορία φανταστική δεν θα είναι τόσο καλή. Ευτυχώς, αποδείχθηκα, εν μέρει, λάθος.
Εν μέρει, γιατί ούτε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ίσως, ένα μέτριο συναίσθημα.
Το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η Ρένα, προφανώς. Η Ρένα, που όπως δηλώνει κι η ίδια από την αρχή, είναι μια ιερόδουλη η οποία έχει περάσει από εκατομμύρια κύματα στην ζωή της. Από πού να αρχίσεις, από το ότι έγινε πόρνη στα 12 της; Από το ότι μεγάλωσε μέσα σε ένα πορνείο; Από το ότι πέρασε Χούντα; Ότι πέρασε πόλεμο; Ότι εντάχθηκε στο Κόμμα; Ότι ερωτεύτηκε και έχασε; Να μιλήσουμε για φτώχια; Για την εξορία; Και δεν νομίζω να τα έχω αναφέρει όλα οσα πέρασε. Κι όλα αυτά τα διηγείται σε κάποιον άνθρωπο, σε έναν τυχαίο ταξιδιώτη που βρίσκεται στο σπίτι της, απέναντι της και ακούει την ιστορία της ζωής της, κυριολεκτικά.
Σίγουρα έχει πολύ υλικό το βιβλίο και σίγουρα δεν θα σε κάνει να βαρεθείς, αφού όταν τελειώνει ένα κεφάλαιο, μια ιστορία, πας κατευθείαν στο επόμενο. Το καλό είναι ότι τα βιβλία του Κορτώ είναι μικρά και έτσι μπορείς να τα διαβάσεις απνευστί και να μην κουραστείς, καθόλου. Η ιστορία σίγουρα κυλάει ομαλά, με ακρίβεια στις περιγραφές του που σε κάνει να νιώθεις ότι κι εσύ βρίσκεσαι απέναντι στην Ρένα και είσαι ο δέκτης της ιστορίας.
Ένα μεγάλο ταξίδι στην ελληνική ιστορία μέσα από τα μάτια μόνο ενός ανθρώπου. Δύσκολο επίτευγμα. Είναι ξεκάθαρο πως ο Αύγουστος Κορτώ έχει κάνει την έρευνα του πριν γράψει το βιβλίο και πως έχει επενδύσει κι ο ίδιος προσωπικά μέσα στην ψυχοσύνθεση της Ρένας.
Πολύ σημαντικός, επίσης, ο τρόπος που μιλάει η πρωταγωνίστρια. Χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις που ξέρεις ότι σίγουρα θα χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι της γενιάς της και όντας από το ίδιο κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο.
Το πιο σημαντικό, όμως για μένα, σε όλο το βιβλίο, είναι η θετική νότα. Δεν λυπάσαι την Ρένα ούτε μια φορά, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η κάθε περιγραφή και η κάθε αφήγηση έχουν μια ακολουθία από αισιοδοξία. Πως γίνεται αυτό; Να εξιστορείς όλα τα προβλήματα του κόσμου κι εσύ να είσαι τελικά αισιόδοξος. Να έχεις περάσει τόσα και μετά, 100 χρονών, να είσαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, με χιούμορ, σαν να μην έχεις περάσει όλες τις κακοτυχίες. Να έχεις βγει πιο δυνατός, πιο έξυπνος, πιο σοφός, πιο έμπειρος αλλά να μην το δείχνεις, να μην το αναγνωρίζεις. Αυτό πιστεύω είναι που χρειάζεται ο Έλληνας, στους καιρούς που ζούμε. Μια νότα αισιοδοξίας –ή ένα κύμα αισιοδοξίας- από οτιδήποτε. Και όταν διαβάζεις για ένα άτομο που δεν το έβαλε ποτέ κάτω, δεν το βάζεις ούτε εσύ.
Στα αρνητικά του βιβλίου, θα βάλω μόνο την υπερβολή. Κάθε ιστορία από μόνη της είναι μια υπερβολή, αλλά και οι επιμέρους λεπτομέρειες είναι τραβηγμένες στο maximum. Αυτό, όμως, αφορά και λίγο τα γούστα του καθενός. Προσωπικά, η υπερβολή κατέβασε πολύ το βιβλίο, με κούρασε και σε κάποια σημεία το πόσα τράβηξε η Ρένα. Δεν σταμάτησα, όμως, να το διαβάζω. Άρα…
