«Το χαμόγελο του δράκου» είναι το δεύτερο μυθιστόρημα που διαβάζω από την Αλκυόνη Παπαδάκη. Το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες γιατί ήθελα να φτάσω στο τέλος. Κι όταν έφτασα, αυτό το πρωινό της Δευτέρας, η πρώτη μου σκέψη ήταν τα τελευταία λόγια από τον ορισμό της τραγωδίας στο έργο Περί Ποιητικής του Αριστοτέλη: […] «δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Λίγα λόγια για την συγγραφέα, μέσα από το βιβλίο:
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή, ήρθε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Με την εμφάνισή της στη λογοτεχνία κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό, το οποίο την ακολουθεί πιστά σε όλη τη συγγραφική πορεία της. Τα έργα της, τα οποία ανήκουν στη σύγχρονη μυθιστορία, διακρίνονται για την προσωπική, λυρική γραφή της. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων της αναλύει, συνθέτει, αγωνίζεται, δημιουργεί, διακινδυνεύει και διδάσκει ήθος, σε μια δύσκολη εποχή που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα ζωής. Από το 2018 τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Η υπόθεση του βιβλίου είναι γραμμένη ως εξής στο οπισθόφυλλο:
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…
«Το χαμόγελο του δράκου» είναι ένα λυρικό μυθιστόρημα. Οι ήρωές του πολλοί. Κάποιοι μας θυμίζουν χαρακτήρες ανθρώπων που έχουμε συναντήσει. Κάποιοι ίσως να μας θυμίζουν εμάς… Κάποιους ίσως τους συναντήσουμε…
Τελικά οι τοξικοί άνθρωποι, οι ανήθικοι, οι άπληστοι, οι υποχθόνιοι, οι ιδιοτελείς, που πατάνε επί πτωμάτων, καταφέρνουν ν’ αλλάξουν; Αν ναι, ποιο είναι το τέλος τους; Κι αν όχι, ποιο είναι το τέλος τους;
Από την άλλη οι άνθρωποι με αξίες, που εκδηλώνουν εμπράκτως την αγάπη τους, που έχουν έναν καλό λόγο να πούνε, που έχουν όνειρα και αγωνίζονται σιωπηρά κι ακούραστα για να τα καταφέρουν, ίσως και όχι…Που κουβαλάνε ενοχές που τους φόρτωσαν γονείς αταίριαστοι μέσα σ’ ένα γάμο και που ξεσπούν την προσωπική τους δυστυχία πάνω τους… Άνθρωποι που τους έμαθαν να φοβούνται. Γιατί όταν μάθεις τον άλλον να φοβάται τον ελέγχεις…Θα είναι πάντα «υπηρέτης» των θέλω σου… Αυτοί θα καταφέρουν να κάνουν τον «δράκο» να χαμογελάσει…
Την στιγμή που έκλεινα στα χέρια μου το υπέροχο αυτό βιβλίο από την Αλκυόνη Παπαδάκη, έκλαψα, αλλά στο τέλος χαμογέλασα. Όλοι κρύβουμε έναν «δράκο» μέσα μας… Λέγεται φόβος… Ας τον κάνουμε να χαμογελάσει. Κι επειδή θα έρθουν πολλοί «δράκοι» στη ζωή μας, εμείς θα τους πολεμάμε με το εσωτερικό μας «χαμόγελο». Εκείνο που κάνει τ’ αδύνατα δυνατά!!!
