Στην εποχή μας είναι συνήθεια να ζούμε κάπως περισσότερο τα εμπορικά Χριστούγεννα. Αφού όταν ακούμε την έκφραση: “εορτασμός των Χριστουγέννων”, απευθείας στο μυαλό μας έρχονται εικόνες στολισμού και αφθονίας αγαθών. Εκδρομές, έξοδοι, δώρα, φωτάκια παντού, μελομακάρονα, διπλός μισθός, αργίες και…τα Χριστούγεννα τελειώνουν. Αυτή η γιορτή έχει καταντήσει προκλητικά εμπορική. Δεν νοιώθουμε τίποτα πια και ούτε μπαίνουμε στη διαδικασία να συλλογιστούμε γιατί ονομάζονται έτσι. Αγωνιούμε και παλεύουμε να στολίσουμε τα σπίτια μας και καθόλου τις ψυχές μας -παντού φώτα εκτός από εκεί. Ίσως μια μορφή ‘απάτης’ κι αυτή. Ξέρω πως κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να βιώσει την περίοδο αυτή Χριστιανικά -με ό,τι συνεπάγεται αυτό-, σίγουρα όμως είναι μια ευκαιρία για τον καθένα μας να σκεφτεί με έναν διαφορετικό τρόπο από εκείνον που επιτάσσει η σύγχρονη κοινωνική ορμή· να σκεφτεί λίγο πιο εσωτερικά, κάνοντας μια πνευματική ενδοσκόπηση ο καθένας στον εαυτό του.
Όλοι μας κάποτε, μικροί και μεγάλοι, ακούσαμε ή διαβάσαμε κάποιες απο τις πιο γνωστές των Χριστουγεννιάτικων ιστοριών -οι περισσότερες, άλλωστε, έχουν γίνει πασίγνωστες ταινίες πλέον-, οι οποίες παραμένουν αλώβητες στο πέρασμα των χρόνων καθότι φαίνεται πως τα διδάγματα τους ίσως έχουν ακόμη και σήμερα να μας πουν κάτι.
Χριστουγεννιάτικη Ιστορία – Charles Dickens
Μια ιστορία που δίνει την ευκαιρία σε όλη την οικογένεια να γνωρίσει και να αγαπήσει την κλασική λογοτεχνία. Ολοφάνερη αδιαφορία για κάθε λογής χριστουγεννιάτικη μαγεία, κάθε συναίσθημα ή τρυφερότητα, από τον Σκρούτζ, τον γεροτοκογλύφο, που συνεχώς μετράει τα λεφτά του και τον νοιάζει μονάχα πως θα καταφέρει να ξοδέψει όλο και λιγότερα. Τίποτα δεν είναι κανό να τον συγκινήσει, ούτε τα παιδιά που τραγουδούν τα κάλαντα. Αδιαφορεί μπροστά στα στολισμένα δέντρα και το εορταστικό πνεύμα δεν τον αγγίζει καθόλου. Όμως η μοίρα που τον θέλει εγωιστή και παλιάνθρωπο δεν θα έχει για πολύ το πάνω χέρι. Τελικά, ποτέ δεν είναι αργά για ένα θαύμα· φτάνει να το πιστεύουμε.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα – Hans Christian Andersen
“..Έτσι λοιπόν το κοριτσάκι περπατούσε ξυπόλυτο και τα πόδια του είχανε μελανιάσει από το κρύο. Κρατούσε ένα ματσάκι σπίρτα στο χέρι, και στην τσέπη τής φθαρμένης της ποδιάς είχε κι άλλα. Κανένας δεν είχε αγοράσει ούτ’ ένα σπίρτο όλη την ημέρα, κανένας δεν της είχε δώσει μια δεκάρα. Έτρεμε από το κρύο και την πείνα καθώς σερνόταν εδώ κι εκεί – προσωποποίηση της δυστυχίας – το κακόμοιρο το κοριτσάκι”. Μια κρύα παραμονή Πρωτοχρονιάς , σε μια χιονισμένη πόλη, οι κάτοικοι φορτωμένοι ψώνια βαδίζουν βιαστικοί προς τα ζεστά τους σπίτια. Κάπου στην πόλη στέκεται μια ορφανή πλανόδια πωλήτρια σπίρτων. Τ σπίρτα ήταν για αυτό το κοριτσάκι όλα όσα είχε, αφού η οικογένεια και το σπίτι της ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Έκανε πολύ κρύο. Κάποια στιγμή βρήκε προσωρινό καταφύγιο σε μια γωνία του δρόμου και άναψε ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Καθώς τα σπίρτα άναβαν και κοιτούσε τη φλόγα τους είδε πολλά όμορφα οράματα -χριστουγεννιάτικο δέντρο και γιορτινές διακοπές. Στο επόμενο σπίρτο που άναψε είδε ένα όραμα με τη γιαγιά της, τον μόνο άνθρωπο μου την αγαπούσε. Τότε το κοριτσάκι άναβε το ένα σπίρτο μετά το άλλο, για να κρατήσει την εικόνα της γιαγιάς της κοντά της όσο περισσότερο μπορούσε. Το επόμενο πρωί το κοριτσάκι βρέθηκε νεκρό στην ίδια γωνιά και γύρω δεκάδες σπίρτα καμένα. Είχε πεθάνει και η γιαγιά της μετέφερε το πνεύμα της στον παράδεισο.
Η Βασίλισσα του χιονιού – Hans Christian Andersen
Σύμφωνα με έναν θρύλο: ” μια φορά κι έναν καιρό, μια όμορφη νεράιδα, η Βασίλισσα του Χιονιού, ζούσε στην ψηλότερη και πιο μοναχική κορυφή των Άλπεων. Άντρες πολλοί πήγαιναν στις επικίνδυνες κορυφές για να τη θαυμάσουν και όταν την έβλεπαν την ερωτεύονταν.[..] Πολλές γενναίες ψυχές έκαναν το καλύτερό για να την πλησιάσουν, ελπίζοντας πως θα την έπειθαν, αλλά τη στιγμή που κάποιος δήλωνε την αγάπη του και ζητούσε το χέρι της, χιλιάδες ξωτικά εμφανίζονταν να τον αρπάξουν και να τον πετάξουν πέρα από τους βράχους, στην απύθμενη άβυσσο. Χωρίς την παραμικρή συγκίνηση, η Βασίλισσα παρακολουθούσε τη σκηνή, μιας και ήταν από πάγο η καρδιά της -ανίκανη να νιώσει οτιδήποτε…” Η ιστορία επικεντρώνεται στη πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό , όπως τη βιώνουν οι Γκέρντα και ο φίλος της, Κάι. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σε έκταση παραμύθια του συγγραφέα και ένα από τα σημαντικότερα. Συμπεριλαμβάνεται συχνά σε επιλεγμένες ιστορίες και συλλογές του έργου του.
