«Πριν από το καθετί, ο Λένιν ήταν ένας άψογος διαλεκτικός. Ήξερε να παρακάμπτει όλα τα δόγματα και να ελίσσεται επιδέξια. όχι με τον τρόπο των αστών πολιτικών, αλλά όπως υπαγορεύουν οι συνεχώς διαφοροποιούμενες συνθήκες.»
Για τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται σχετικά με την ιδεολογία του Κομμουνισμού και την ιστορία αυτού, το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη είναι απαραίτητο. Στο μεγαλύτερο μέρος του πρόκειται για ένα ευχάριστο ανάγνωσμα και ενίοτε διασκεδαστικό, λόγω των σκωπτικών και καυστικών περιγραφών του συγγραφέα. Το βιβλίο αυτό δίνει την εντύπωση μιας ιστορικής έρευνας, μολονότι δε πληροί τα απαραίτητα κριτήρια για να θεωρείται τέτοια. Διαβάζοντας κανείς θα αντιληφθεί πως δεν απουσιάζουν οι κριτικές σε καταστάσεις και πρόσωπα, ιδίως σε πολιτικές φυσιογνωμίες του χώρου, που με τη δράση τους επηρέασαν καταλυτικά τα γεγονότα. Επί της ουσίας, ο συγγραφέας απλώς καταθέτει την προσωπική του άποψη σχετικά με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τους λόγους αυτής, καθώς και για τον ίδιο το Μαρξισμό. Δεν πρέπει να λησμονηθεί, πως πολλές φορές ο αναγνώστης θα παρατηρήσει ορισμένες προσωπικές «απόψεις» του συγγραφέα ακόμα και για ιστορικά γεγονότα, αφού ο Β. Ραφαηλίδης επιλέγει να τα παραθέσει από μια δική του οπτική γωνία.
«Οι παλινδρομήσεις και τα καμώματα της σοσιαλδημοκρατίας,κυρίως της γερμανικής, έπαιξαν το ρόλο τους στην απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης. Παρά ταύτα, η πρώην Σοβιετική Ένωση, με εξαίρεση την περίοδο του εμφύλιου πολέμου, ποτέ δεν απειλήθηκε σοβαρά από εξωτερικού εχθρούς…»
Advertising
Από το οπισθόφυλλο:
Σκοτώστε τη μάνα σας όσο είναι ακόμα νέα, λέει ο σουρεαλιστής και κομουνιστής Πωλ Ελυάρ, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του αιώνα που τελειώνει με το θάνατο της Σοβιετικής Ένωσης. Αιωνία της η μνήμη. Ήταν μια καλή μητέρα για όλους εμάς τους κομουνιστές του κόσμου όλου, που την αγαπήσαμε, άλλοι από κομματικό καθήκον, άλλοι από ηθική υποχρέωση και άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα εξαιτίας της αγάπης μας για τον Μαρξ. Έπρεπε να σκοτώσουμε τη μάνα μας όσο ήταν ακόμα νέα και αναμάρτητη. Είναι καλό να θυμάσαι αναμάρτητους τους πεθαμένους. Δυστυχώς, τη σκοτώσαμε όταν έγινε 74 ετών και είχε πολύ αμαρτήσει. (…) Αφού όλα πεθαίνουν, πρέπει να πεθαίνει και η φτώχεια που γεννάει επαναστάσεις· κομουνιστικές και άλλες. Η φτώχεια βρωμάει και βαλσαμωμένη. Αυτό πίστευε ο Μαρξ, που δεν πίστευε στο Θεό, που είναι βάλσαμο για τους απελπισμένους. Ο μαρξισμός είναι μια απόπειρα απάντησης σε ερωτήματα τόσο παλιά, όσο και οι μούμιες των Φαραώ.
