Το βιβλίο “Ο κήπος των νεκρών” αποτελεί ένα ταξίδι στον χρόνο. Ο θάνατος κυριαρχεί. Το παρόν και το παρελθόν μπλέκονται.
Τα γεγονότα, που περιγράφονται, διαδραματίζονται στην Άρτα. Όλα αρχίζουν με την κηδεία της Αικατερίνης, της νονάς του αφηγητή. Ο συγγραφέας απλοϊκά και με μια παιδική αφέλεια αφηγείται την οικογενειακή του ζωή. Στην κηδεία δε παρευρίσκονται μόνο ζωντανοί, αλλά εμφανίζεται και η προ εικοσαετίας νεκρή μητέρα του αφηγητή, η οποία έρχεται για να οδηγήσει τη νονά στο μακρινό ταξίδι, αλλά πριν μεταφέρονται στο κτήμα, για να ξεκουραστεί, καθώς «ενδέχεται λόγω της γήινης ζωής της, να μην ξαναδεί τόπο χλοερό» σελ. 20.
Η νονά Αικατερίνη δεν είναι η μοναδική, έστω και διά της απουσίας της, πρωταγωνίστρια σ’ αυτή την ιστορία. Βιαστικά περνούν από τα μάτια του αναγνώστη διάφοροι χαρακτήρες. Άλλοι εκκεντρικοί και άλλοι αδιάφοροι, οι οποίοι αν και νεκροί επιστρέφουν και αποκαλύπτουν τα μυστικά και τις ενδόμυχες σκέψεις τους. Όλοι έχουν κάτι να πούνε σημαντικά είτε ασήμαντα.
Στο βιβλίο λαμβάνουμε μηνύματα για την μεταθανάτια ζωή και πως αυτή σχετίζεται με την επίγεια. Ο συγγραφέα, όμως διαφοροποιεί την επίγεια ζωή του τι δείχνεις από το τι πραγματικά είσαι. Συγχρόνως, θίγει ζητήματα, όπως η σπουδαιότητα του συζυγικού έρωτα, η σωματική και “ψυχολογική” ετερότητα. Αποκαλύπτοντας την ιστορία των νεκρών συγγενών του γίνεται ο καθρέπτης κάθε προσωπικότητας. Είναι ένα κείμενο με έντονη ποιητική διάθεση, εκπληκτικές περιγραφές, το υπερβατικό κυριαρχεί αλλά φαντάζει φυσιολογικό.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Στην κηδεία της Νόνας Αικατερίνας, τελευταίας κυρίας μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας της επαρχίας, εμφανίζεται η πεθαμένη από εικοσαετίας μητέρα του αφηγητή, για να την παραλάβει για τον άλλο κόσμο και να την προετοιμάσει για την αιωνιότητα. Τις σαράντα μέρες που ακολουθούν την κηδεία τις περνούν στο κτήμα, όπου κάποια στιγμή αναμειγνύονται οι ζωντανοί με τους νεκρούς, κρίνεται η μικροϊστορία της περιοχής, ανατρέπονται αντιλήψεις για ιδεολογικές, θρησκευτικές και μεταφυσικές δοξασίες και ανακινείται το ζήτημα της επικοινωνίας του κόσμου των νεκρών με τον κόσμο των ζωντανών, του παρελθόντος με το παρόν. Το βιβλίο δεν δοκησισοφεί, αλλά καταφεύγει στο χιούμορ, το σαρκασμό και την ποίηση για να περιγράψει εικόνες και να αφηγηθεί παράξενα περιστατικά.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Χάρης Μαυρομάτης πέθανε πριν απο ένα χρόνο, στις 10 Φεβρουαρίου 2016. Είχε γεννηθεί το 1946 στην Άρτα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έζησε για ένα διάστημα στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε θέματα διεθνών σχέσεων. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες “Ελεύθερος Τύπος” και “Απογευματινή”. Διετέλεσε διευθυντής διεθνών δραστηριοτήτων της Τράπεζας ΒΝΡ, της Bank Saderat Iran και της Τράπεζας Αττικής.
