Λούππου Νατάσσα, μια αγαπημένη συγγραφέας, την οποία γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια όταν κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «Το μυστικό της μαγείας», μια πρωτότυπη, ευχάριστη ιστορία. Έπειτα κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος του βιβλίου και σύντομα, όπως μας αποκάλυψε η ίδια πρόκειται να κυκλοφορήσει το τρίτο μέρος, το οποίο είναι αφιερωμένο στην μνήμη της μητέρας της. Σήμερα, η κυρία Νατάσσα Λούππου μας μιλάει για το επόμενο επαγγελματικό της βήμα, μια θεατρική παράσταση για τον θάνατο και την μεταθανάτια ζωή.
Κυρία Νατάσσα Λούππου, σας γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια μέσα από τα παιδικά σας βιβλία και πρόσφατα μάθαμε ότι σκοπεύετε να κάνετε το επόμενο επαγγελματικό σας βήμα με τη συγγραφή του δικού σας έργου, και μάλιστα με ένα αρκετά ιδιαίτερο περιεχόμενο. Θα θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Πράγματι, ξεκίνησα το ταξίδι μου στη συγγραφή με τη σειρά παιδικών-εφηβικών βιβλίων «Το Μυστικό της Μαγείας» πριν από μερικά χρόνια. Η πρόταση που μου έγινε, να γράψω ένα βιβλίο, προέκυψε με τρόπο παράδοξο, διότι δεν ήταν στα σχέδια της ζωής μου να γίνω συγγραφέας. Αν εξαιρέσουμε κάποιους στίχους τραγουδιών που έγραψα σε πολύ μικρότερη ηλικία, δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου να γράφει βιβλία. Έπαιζα στο θέατρο από μικρή και θεωρούσα πως ο δρόμος μου είναι αυτός του ηθοποιού, μόνο. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Τελικά το «Μυστικό της Μαγείας» αποτέλεσε κομβικό σημείο για την πορεία της ζωής μου. Ήταν μόνο η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού και συνάμα πολλών περιπετειών.
Αλλά πώς καταλήγουμε σήμερα σε ένα θεατρικό έργο με θέμα τη ζωή μετά τον θάνατο; Αυτό προέκυψε λόγω του γεγονότος που άλλαξε όλη την ύπαρξη μου. Αναφέρομαι στον θάνατο της μητέρας μου που έφυγε νέα και πολύ απρόσμενα πριν έναν χρόνο, λόγω μιας πάρα πολύ επιθετικής μορφής καρκίνου. Κανείς δεν το περίμενε και όμως να που όλα μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από τη μέρα της δυσοίωνης διάγνωσης που με έφερε αντιμέτωπη με τον θάνατο του πιο αγαπημένου μου προσώπου ως και τώρα που σας μιλάω, όλα έχουν αλλάξει. Γύρω μου και μέσα μου.
Όσο ήμουν ακόμη στην Ισπανία ξεκίνησα μια αναζήτηση, μια συστηματική έρευνα, με σκοπό να μάθω τι υπάρχει πέρα από τον θάνατο, πέρα απο τα στενά όρια της αντίληψής μας, μελετώντας λογοτεχνικά βιβλία, αρχαία ελληνική γραμματεία, θρησκείες, επιστημονικές μελέτες, ντοκιμαντέρ, ιατρικά συνέδρια, εκπομπές, αλλά και συνομιλώντας προσωπικά με ανθρώπους που είχαν εμπειριες σχετικές με αυτό το θέμα. Μετά από περίπου δυόμισι χρόνια που αφοσιώθηκα σε αυτό το θέμα, λοιπόν, και λίγο πριν φύγω ξανά για Μαδρίτη, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου αυτές τις λίγες, έστω, γνώσεις που αποκόμισα. Η αναζήτηση της γνώσης δεν τελειώνει ποτέ φυσικά, έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και μάλιστα πρόκειται να ξεκινήσω μαθήματα σε Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης που ερευνά το αντικείμενο αυτό.
«Η Ζωή στο Φως» είναι μια συρραφή, ένα “πλέξιμο” μερικών γεγονότων που επέλεξα (ανάμεσα σε εκατοντάδες) γιατί μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Είναι πολλά τα γεγονότα που με εντυπωσίασαν βέβαια, ωστόσο κατέληξα σε 7-8 ιστορίες που θα ήθελα πολύ να μοιραστώ με τον κόσμο. Και κυρίως με ανθρώπους που ενδεχομένως να έχουν βιώσει τον θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου και έχουν την ανάγκη να εξερευνήσουν την άλλη πλευρά. Και ποιος δεν αναρωτιέται μετά από μια μεγάλη απώλεια πού να είναι τώρα ο άνθρωπός του; Και αν υπάρχει ακόμα;
Πιστεύετε ότι οι συζητήσεις που αφορούν τις μεταθανάτιες εμπειρίες είναι ένα θέμα ταμπού στην ελληνική κοινωνία;
Πολύ εύστοχη η ερώτηση σας κυρία Γιαννοπούλου. Η απάντηση είναι, ναι. Είναι ταμπού. Ενώ σε πολλές άλλες χώρες όχι μόνο έχει ξεπεραστεί αυτό το ταμπού άλλα υπάρχουν και έδρες σε πανεπιστήμια που ασχολούνται σοβαρά με αυτά τα θέματα, ενώ τα ίδια τα κράτη χρηματοδοτούν αυτές τις έρευνες. Εκατομμύρια περιθανάτιες εμπειρίες και όχι μόνο, έχουν καταγραφεί επισήμως από επιστήμονες. Στη χώρα μας οι περισσότεροι άνθρωποι ντρέπονται να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, δεν μιλάνε δημόσια για αυτές. Συχνά μου τις εμπιστεύονται κρυφά και είναι εκπληκτικες οι ομοιότητες που εντοπίζω με τις εμπειρίες εκατομμυρίων ανθρώπων από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και μάλιστα ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, μόρφωσης, χρώματος κ.λ.π. Επίσης είναι χαρακτηριστικό πως στα ελληνικά δεν έχουμε παρά ελάχιστη βιβλιογραφία πάνω στο θέμα αυτό. Το 90% του υλικού μου το βρήκα από ισπανικες, ιταλικές, αγγλικές μεταφράσεις. Με τρομάζει το γεγονός πως υπάρχει τόσο μεγάλη έλλειψη ενημέρωσης πάνω στο θέμα αυτό. Άλλωστε πρόκειται για ένα θέμα που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως.
Απ’ όλα όσα διαβάσατε και ακούσατε κατά την έρευνά σας τι σας εντυπωσίασε περισσότερο;
Τι να πρωτοπεί κανείς …Τι να πρωτοδιαλέξω από όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα. Θα σας πω μερικά, ενδεικτικά, γιατί θα μπορούσα να γράψω άλλο ένα βιβλίο πάνω σε αυτό που με ρωτάτε! Αρχικά με εντυπωσίασε πολύ η περίπτωση του Chico Xavier, οποίος υπάρχει και ως ρόλος και στο έργο. Πρόκειται για έναν θρυλικό διάμεσο από τη Βραζιλία. Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως μιλάνε με νεκρούς και μάλιστα βγάζουν πολλά λεφτά από αυτό όμως εκείνος δεν δέχτηκε ποτέ του χρήματα, πέθανε φτωχός και ταπεινός, έχοντας δώσει παρηγοριά σε χιλιάδες ανθρώπους. Έφερνε γράμματα από τους νεκρούς, τα οποία εξετάστηκαν εξονυχιστικά από κορυφαίους γραφολόγους, ενώ ο ίδιος πέρασε από πολλά τεστ κάτω από άκρως αυστηρές συνθήκες. Κι όμως, δεν βρέθηκε ποτέ απάτη. Μάλιστα σε μια περίπτωση δολοφονίας το δικαστήριο αναγκάστηκε να δεχθεί ένα γράμμα του ίδιου του θύματος, γραμμένο από τον Chico Xavier, ως αποδεικτικό στοιχείο.
Εφόσον υπήρχε η πιστοποίηση από όλους τους επιστήμονες που κλήθηκαν, πως το γράμμα ήταν όντως του εκλιπόντος, δεν μπορούσαν να μην το δεχτούν. Οι γονείς του θύματος δε, αναγνώρισαν πως το γράμμα ήταν του παιδιού τους. Έτσι για πρώτη φορά στα χρονικά, το ίδιο το θύμα έγινε μάρτυρας υπεράσπισης και ο κατηγορούμενος αθωώθηκε. Αυτό και αν ήταν εντυπωσιακό και παράδοξο! Ο Chico Xavier σήμερα είναι για τους Βραζιλιάνους κάτι σαν Άγιος.
Με εντυπωσίασε η Κιούμπλερ Ρος, την οποία θαυμάζω απεριόριστα, που στάθηκε όλη της ζωή δίπλα σε ετοιμοθάνατους ασθενείς κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και πρόσφερε ασύλληπτο έργο πάνω στη έρευνα για τον θάνατο. Θεωρείται μάλιστα και μια από τις σημαντικότερες γυναίκες του εικοστού αιώνα, αφού είναι εκείνη που θεμελίωσε το μοντέλο των πέντε σταδίων του πένθους και συνάμα ήταν η πρώτη που ίδρυσε με χρήματα από τα βιβλία της τα κέντρα παρηγορητικής θεραπείας που σήμερα υπάρχουν σε όλον τον κόσμο και προσφέρουν ανακούφιση στους ετοιμοθάνατους ασθενείς, και σε αυτό είμαστε πολύ πίσω.
Μου είχε φανεί απίστευτο και τρελό επίσης το γεγονός πως σε ένα εστιατόριο στη Σκωτία, οι εργαζόμενοι έλεγαν πως έχουν μόνιμο θαμώνα εκεί ένα πνεύμα που τους αλλάζει θέση στα πράγματα ή καμιά φορά πετάει κάτω τα ποτήρια, τα φαγητά κ.λ.π., όμως έχουν μάθει να ζουν και να δουλεύουν μαζί του. Πολλοί πελάτες υπήρξαν μάρτυρες τέτοιων φαινομένων. Άλλωστε η Σκωτία θεωρείται το πιο στοιχειωμένο μέρος του κόσμου. Με εντυπωσίασαν τα μικρά παιδιά που ισχυρίζονται πως ήταν κάποιοι άλλοι σε κάποιο άλλο μέρος της γης και διηγούνται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την άλλη τους ζωή, ώσπου τελικά οι ερευνητές διασταυρώνουν τα στοιχεία, τα ονόματα, και βρίσκουν σε ποιον ανήκουν ακριβώς. Τα παιδιά αυτά συνήθως ξέρουν και οικογενειακά μυστικά του ανθρώπου που ισχυρίζονται πως ήταν στην προηγούμενη ζωή και αφήνουν άναυδους τους εν ζωή συγγενείς.
Με συγκλόνισαν οι περιθανάτιες εμπειρίες ανθρώπων που ήταν εκ γενετής τυφλοί. Είναι γνωστό πως όσοι βιώνουν μια NDE (Near death experience) λένε πως αιωρούνται και βλέπουν τα πάντα από ψηλά, τόσο στο δωμάτιο στο οποίο βρίσκονται όσο και στα άλλα. Όμως το ίδιο συμβαίνει και με τους τυφλούς! Κατά τη διάρκεια της εμπειρίας τους και όσο ήταν “νεκροί” είδαν για πρώτη φορά τα πάντα. Περιγράφουν έπειτα στους γιατρούς πώς είναι και τι φοράνε. Συγκινητικό δε, πως βλέπουν εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Με συγκινούν τα ρολόγια που σταματούν τη στιγμή του θανάτου κάποιου προσώπου. Παγκόσμιο φαινόμενο και αυτό. Είχε συμβεί μάλιστα με τη γιαγιά μου. Το ρολόι στο δωμάτιο σταμάτησε την στιγμή που έφυγε. Όμως τελικά είναι και αυτό ένα καθολικό φαινόμενο που έχει επαναληφθή αμέτρητες φορές.
Με ιντριγκάρουν οι φανταστικοί φίλοι των παιδιών που καμιά φορά δεν είναι άλλοι από την ίδια τους τη γιαγιά, τον παππού ή τον προπάππου. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι στην Ισπανία που είχε μια φανταστική φίλη και όταν την περιέγραψε με λεπτομέρειες στη μαμά της, το πρόσωπο, τα μαλλιά, τα ρούχα κ.λ.π., εκείνη συνειδητοποίησε πως επρόκειτο για τη γιαγιά της, δηλαδή την προγιαγιά του παιδιού! Βασισμένο σε τέτοιες εντυπωσιακές ιστορίες ανθρώπων είναι και το έργο που θα δούμε τον Οκτώβριο στο θέατρο. Δεν πρόκειται για ένα έργο που ανακάλυψε τον τροχό αλλά για ένα έργο που υπενθυμίζει μια αλήθεια τόσο παλιά όσο και η δημιουργία του κόσμου. Αν ανατρέξουμε σε αρχαία κείμενα, της οποιαδήποτε κουλτούρας, θα τη βρούμε εκεί. Όπως επίσης θα τη βρούμε και σε κείμενα μεγάλων συγγραφέων. Μα κυρίως θα τη βρούμε μέσα μας. Το πρόβλημα είναι πως έχουμε χάσει την επαφή με τον εσωτερικό μας εαυτό μέσα στην όλη “φασαρία” που μας περιβάλλει.
Γιατί να έρθει κάποιος να δει το έργο; Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στο κοινό;
Η παράσταση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους τους ανθρώπους που στιγματίστηκαν από μια απώλεια αγαπημένου προσώπου. Για αυτούς ξεκίνησα αυτό το πρότζεκτ κυρίως. Ίσως ανοίξει, η παράσταση αυτή, κάποια πύλη στο μυαλό των θεατών που θα τους οδηγήσει στην ανακούφιση από το πένθος και σε μια διαφορετική αντίληψη σχετικά με το τι είναι ο θάνατος. Και πιο συγκεκριμένα σχετικά με τον αν υπάρχει θάνατος τελικά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως για να αφορά κάποιον αυτό το έργο πρέπει να έχει βιώσει την απώλεια, προς Θεού. Μπορεί να αφορά κάποιον που βρίσκεται σε περίοδο πνευματικής αναζήτησης απλώς. Ή κάποιον που του αρέσει το μεταφυσικό στοιχείο στην τέχνη ή οι αληθινές ιστορίες ή εν τέλει κάποιον που απλά αγαπά το θέατρο!
Εντυπωσιακό είναι δε το γεγονός πως δέχομαι πολύ θετική ανταπόκριση για την παράσταση από ανθρώπους που δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη της ψυχής και στη ζωή μετά. Κι όμως, με ρωτάνε επίμονα πότε ξεκινάμε, γιατί τους ενδιαφέρει το θέμα. Αυτό με κάνει να συνειδητοποιώ πως η παράσταση αυτή έχει κάτι να πει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως των πεποιθήσεων τους. Εξάλλου η τέχνη δεν επιβάλλει τίποτα στους ανθρώπους. Ο κάθε δημιουργός καταθέτει την αλήθεια του και είναι στην προσωπική κρίση του καθενός τι αν θα τη δεχτεί η όχι.
Αναφέρατε “εάν υπάρχει θάνατος”. Μετά την εμπειρία και τη μελέτη που κάνατε πώς αντιλαμβάνεστε τον θάνατο;
Ακούγοντας επιστήμονες και συγκεκριμένα κβαντικούς φυσικούς να λένε πως είμαστε ενέργεια και πως η ενέργεια δεν μπορεί να εξαφανιστεί πάρα μόνο να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο, προφανώς οδηγούμαι στις συμπέρασμα πως δεν υπάρχει θάνατος της ανθρώπινης συνείδησης.
Ο θάνατος δεν είναι παρά μια μετάβαση, μια μεταμόρφωση.
Η στιγμή που η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι και πετάει ελεύθερη. Μερικές φορές σκέφτομαι πως είμαστε σαν τα ψαράκια σε μια μεγάλη και όμορφη γυάλα, που δεν γνωρίζουμε καν την ύπαρξη του ωκεανού γιατί γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα τη γυάλα. Κουβαλάμε όμως την ανάμνηση του ωκεανού στο DNA μας. Είμαστε κομμάτι του. Γι’αυτό και πάντα ψάχνουμε να μάθουμε αν υπάρχει κάτι παραπέρα. Διότι μέσα μας θυμόμαστε, έστω και αόριστα πως κάτι υπάρχει εκεί έξω.
Μια μέρα μας παίρνουν από το ενυδρείο και μας πετάνε πίσω στη θάλασσα. Ας πούμε πως κάπως έτσι, το αντιλαμβάνομαι εγώ σε προσωπικό επίπεδο.
Πιστεύετε ότι η θρησκεία παίζει ρόλο στις επιθανάτιες εμπειρίες; Από την έρευνα που κάνατε τα τελευταία χρόνια διαπιστώσαμε εάν τέτοιου είδους εμπειρίες είναι συχνότερες στους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάποια θρησκεία;
Όχι, δεν παίζει ρόλο. Οι ΝDE μπορούν να συμβούν εξίσου συχνά, σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα συνέβησαν σε φανατικούς άθεους. Μια πολύ απρόσμενη μαρτυρία είναι αυτή του κορυφαίου νευροχειρουργού και καθηγητή του Χάρβαρντ Alexander Eben. Ο ίδιος ήταν κάθετος στις απόψεις του περί μη ύπαρξης μετά θάνατον ζωής, ώσπου έπεσε σε κώμα. Τότε, είχε μια συγκλονιστική NDE. Μπορείτε να βρείτε την ιστορία του στο βιβλίο του ίδιου «Ο Παράδεισος Υπάρχει» το οποίο έχει εκδοθεί και στα ελληνικά.
Σε σχέση με τη θρησκεία όμως, μια NDE μπορεί να διαφοροποιηθεί στο εξής:
Μέσα στην κοινή πορεία που ακολουθούν όλες οι ΝDE, καθολικά, περνώντας μέσα από συγκεκριμένα στάδια, τα είχε καταγράψει πρώτος ο διάσημος ψυχίατρος Raymond Mooody στο βιβλίο του «Η ζωή μετά τη ζωή», ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το δικό του θρήσκευμα ίσως να δει κάποια διαφορετική μορφή εκεί που πάει ή να ερμηνεύσει αυτό που βλέπει σύμφωνα με τη δική του πεποίθηση. Παραδείγματος χάριν πολλοί βλέπουν μια μορφή που πιστεύουν πως ανήκει στον Χριστό. Ή ερμηνεύουν αυτό το Φως στο οποίο καταλήγουν ως τον Χριστό ή τον Αλλάχ κλπ. Μπορεί να δουν την μορφή ενός αγίου, ενός αγγέλου, της Παναγίας ή κάποιας άλλη μορφή της δικής τους κουλτούρας. Αυτό συμβαίνει, ναι. Καμία εμπειρία δεν είναι ακριβώς ίδια με την άλλη αλλά όλες ακολουθούν τα ίδια στάδια ακόμα και αν δεν τα ακολουθούν με την ίδια ακριβώς σειρά. Π.χ, κάποιος βλέπει να αιωρείται στο δωμάτιο και μετά να ανεβαίνει στο φως ενώ άλλος πάει κατευθείαν στο φως.
Πολλές φορές δεν υπάρχει καν κάποια θρησκευτική μορφή αλλά αγαπημένα πρόσωπα και συγγενείς. Σε αρκετές περιπτώσεις οι άνθρωποι που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, είδαν ακόμα και συγγενείς ή φίλους που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσαν ζωντανους. Όμως πληροφορήθηκαν τον θάνατο τους μέσα από τη NDE. Ειδικότερα τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχε το ίντερνετ και το τηλέφωνο αυτό γινόταν.
Συναντήσατε δυσκολίες που σας στεναχώρησαν ή σας προβλημάτισαν για το εάν θα έπρεπε να συνεχίσετε ή να σταματήσετε την έρευνα και κατά συνέπεια την παράσταση;
Όχι δεν συνάντησα καμία δυσκολία προς το παρόν, πέρα από το γεγονός πως δεν υπήρχε αρκετό υλικό στην ελληνική γλώσσα και έψαξα σε άλλες γλώσσες, για να βρω πληροφορίες. Ούτε κάποια επιθετική συμπεριφορά προς εμένα σε σχέση με το θέμα. Ξέρω όμως άλλους ανθρώπους που έχουν δεχτεί επιθέσεις και υβριστικά σχόλια από άλλους και αυτό επειδή κάποιοι θεωρούν τα φαινόμενα αυτά δαιμονικά. Προς το παρόν θα έλεγα πως έχω βρει πολλή στήριξή και πολύ ενδιαφέρον από τον κοσμο!
Με τη ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά και τον κύριο Ιωάννη Αυγουστάτο, Ψυχίατρο – Ψυχοθεραπευτή, ο οποίος ασχολείται συστηματικά με αυτά τα θέματα εδώ και πάρα πολλά χρόνια και με βοήθησε με πολύ σημαντικό υλικό. Μάλιστα είναι και ο “νονός” της παράστασης, αφού με βοήθησε στον τίτλο του έργου!
Αυτή την περίοδο σε τι φάση βρίσκονται οι προετοιμασίες της παράστασης; Πότε περίπου υπολογίζετε να ξεκινήσει στο θέατρο;
Είμαστε σε περίοδο προβών, έχουμε προχωρήσει αρκετά, το μεγαλύτερο κομμάτι της παράστασης είναι ήδη έτοιμο. Τον Σεπτέμβρη με το καλό θα μπούμε στο θέατρο 104 για τις τελευταίες πρόβες και το στήσιμο και το έργο θα ανέβει μέσα Οκτωβρίου. Τα έσοδα μιας παράστασης θα δοθούν στον σύλλογο “Aλέξανδρος, θα ξαναβγεί ο ήλιος” για να διατεθούν σε παιδιά με νεοπλασματικές ή άλλες σοβαρές για τη ζωή τους ασθένειες.
Ποιοι θα είναι οι συντελεστές του έργου
Τους ρόλους της παράστασης θα ερμηνεύσουν συνολικά οχτώ ηθοποιοί. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από 25 ως 40 ετών. Όλοι ταλαντούχοι και με πολλή όρεξη για τη δουλεία τους, αλλά και με αγάπη και σεβασμό προς το κείμενο. Έχουμε τους δύο Αγγέλους της παράστασης που είναι ο Άρης Παπαργυρόπουλος με τον Νίκο Τριανταφύλλου, δύο μικρά κορίτσια από το Μεξικό που θα ερμηνεύσουν η Άννυ Ευαγγέλου με την Μιχαέλα Δάβιου. Δύο γυναίκες στην Ελλάδα του σήμερα, που θα ερμηνεύσουν η Ανθή Χατζηαποστόλου με την Ειρήνη Ζευγώλη, το θρυλικό “φάντασμα” της Τζούλι που θα είναι η Ηλιάνα Μαρκομιχάλη αλλά και εγώ σε έναν μικρό ρόλο μιας κοπέλας επίσης από το Μεξικό. Υπάρχουν και διπλές διανομές στο έργο, θα δούμε τους ηθοποιούς και σε άλλους ρόλους αλλά δεν θα πω άλλα γιατί ήδη έκανα μερικά σπόιλερ θαρρώ!
Τη μουσική υπογράφει ο εξαιρετικός μουσικοσυνθέτης Νίκος Αθανασάκης, που μου έκανε την τιμή να δεχτεί την πρότασή μου και να συνθέσει μουσική για την παράστασή μας , τα σκηνικά και τα κουστούμια ο Νίκος Τριανταφύλλου, με τον οπόιο έχω συνεργαστεί και σε άλλες παραστάσεις, τη φωτογράφηση και την αφίσα η Ιφιγένεια Μπαξεβανάκη. Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας είναι η ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασιλική Κουλουμπή, αγαπημένη φίλη και συνεργάτης.
Μετά την ολοκλήρωση της παράσταση ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα; Να περιμένουμε κάποιο καινούριο βιβλίο;
Αρχικά, τον Αύγουστο, που θα σταματήσουν και οι πρόβες για λίγο θα αφοσιωθώ στη συγγραφή του τρίτου μέρους της σειράς «Το Μυστικό της Μαγείας». Το τρίτο βιβλίο θα είναι αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας μου, η οποία θα εμφανιστεί και ως χαρακτήρας στο βιβλίο με την ιδιότητα της νοσηλεύτριας. Αυτό το επάγγελμα που υπηρέτησε με αυταπάρνηση όλη της τη ζωή.
Μετά από μια μεγάλη περιπέτεια δύο χρόνων, όπου τα δύο πρώτα βιβλία μου πωλούνται ανεξέλεγκτα στο εξωτερικό από την OnTime Books και εγώ δυστυχώς δεν έχω ιδέα για τις πωλήσεις αλλά ούτε και έχω πάρει ποτέ αμοιβή για αυτές, προχωράω σε καινούργια έκδοση της σειράς από έναν νέο εκδοτικό οίκο που θα ανοίξει τώρα. Έτσι «Το Μυστικό της Μαγείας» θα βγει ξανά ως τριλογία αυτή τη φορά, σε ηλεκτρονική μορφή στο εξωτερικό, ενώ ευελπιστούμε πολύ σύντομα, μέσα στον χειμώνα να βρίσκεται και στην ελληνική γλώσσα σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Υπάρχουν και άλλα σχέδια που είναι ακόμα υπό συζήτηση, συνεργασίες που βρίσκονται στα σκαριά. Ωστόσο στα άμεσα πλάνα μου είναι και η επιστροφή μου στη Μαδρίτη. Μια πόλη που λάτρεψα και ανυπομονώ να επιστρέψω και να συνεχίσω τις σπουδές και τις ασχολίες μου εκεί!
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, κυρία Νατάσσα Λούππου, θα θέλατε να μας πείτε πώς θα μπορούσε να επικοινωνήσει κάποιος μαζί σας;
Μπορεί να με βρει στο Facebook ή στο Instagram με το όνομα Natassa Louppou, καθώς και στο μέιλ μου που είναι το louppou_natassa@hotmail.com. Αν υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να μοιραστεί μια εμπειρία του σχετική με το θέμα, μαζί μου, είμαι ανοιχτή με χαρά να τη ακούσω. Άλλωστε κρατάω σημειώσεις για να μην ξεχνάω τα τόσα περιστατικά που μου έχει διηγηθεί ο κόσμος, ανώνυμα πάντα σε περίπτωση που κάποιος δεν θέλει να ειπωθεί το όνομα του. Σε βάθος χρόνου αυτό το υλικό όλο και μεγαλώνει!
