Συλλέκτης χρόνου του Μίλτου Γήτα

Ήδη από τον τίτλο της ποιητικής συλλογής γίνεται διακριτό πως  ο ποιητής θα αναφερθεί στα ποιήματα του αρκετές φορές στον χρόνο, σε εκείνο τον απροσδιόριστο παράγοντα που πλάθει τις ζωές όπως εκείνος αποφασίζει. Η ρευστότητα της έννοιας του εξάλλου σκιαγραφείται σε πολλά σημεία: ο χρόνος γίνεται αντιληπτός σχεδόν πάντα σε συνάρτηση με τις υπάρχουσες εξωτερικές συνθήκες και την ενδότερη συναισθηματική κατάσταση, άλλοτε μερικά λεπτά ισοδυναμούν με ώρες, άλλοτε οι ώρες με λεπτά.

Η ποιητική συλλογή δομείται σε συγκεκριμένους άξονες που διαπνέουν τους στίχους του. Αρχικά ο ποιητής γράφει κατεχόμενος από μία μελαγχολική και απαισιόδοξη διάθεση. Η ζωή θεάται αρνητικά σαν ένα προδιαγεγραμμένο ταξίδι προς τον θάνατο, στο οποίο κυριαρχεί η απώλεια και η μοναξιά. Ο χρόνος στο ταξίδι αυτό, δεν είναι συνοδοιπόρος μα αντίπαλος, αφού η καταλυτική του δύναμη παρασύρει τα πάντα και δεν κάνει διακρίσεις. Αγάπες, φιλίες, όμορφες στιγμές, τα σαρώνει και αφήνει πίσω μόνο αναμνήσεις, άπιαστες απεικονίσεις ενός απλησίαστου παρελθόντος.

Επιπλέον, καίρια σημασία αποδίδεται στο ποιητικό σύνολο και στον έρωτα, ο οποίος λυτρώνει από τα ανθρώπινα σημάδια της φθοράς και της αρρώστιας που καταλήγουν στον θάνατο. Παρουσιάζεται ως το μόνο συναίσθημα ικανό να δημιουργήσει και να διατηρήσει την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας, να ξεγελάσει για λίγο το προκαθορισμένο δρομολόγιο της ζωής. Η σωματική επαφή μέσω του αληθινού έρωτα είναι ο μόνος ειλικρινής δρόμος προς την ψυχική ολοκλήρωση. Για τον λόγο αυτό, ο αποχωρισμός με το έτερον ήμισυ συνιστά κατά τον δημιουργό μία διαδικασία «αποδόμησης» και του ίδιου, κατακερματισμού του είναι του.

Advertisements

Ο πόνος του χωρισμού και της απώλειας είναι ο ύστατος πόνος που οδηγεί στην απομόνωση, το σκοτάδι και στην νοσταλγία. Ο ποιητής παρουσιάζει την απώλεια αυτή σαν μία άβυσσο όπου κυριαρχεί η κενότητα και ο ζόφος. Δεν παραλείπει να αναφερθεί στα συναισθήματα, σύμφυτα με την ανθρώπινη φύση, που σημαδεύουν και κρίνουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις: τον εγωισμό, την προδοσία, την αλαζονεία.. φιλοδοξεί να επέλθει και η δική του ανάσταση, την οποία παρουσιάζει με διττή σημασιολογία: η πραγματική ανάσταση από τον θάνατο, αν στ αλήθεια μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι τέτοιο και η ανάσταση από τους καθημερινούς θανάτους που βιώνουμε, η ίαση των πληγών από τις ανθρώπινες συναναστροφές.

Ένα ποιητικό σύνολο γεμάτο συναίσθημα, δυνατές εικόνες και διάχυτη μελαγχολία. Άξια να διαβαστεί από φίλους της γραπτής αποτύπωσης σκέψεων και ιδεών, φίλους της λογοτεχνίας!