Το ρητό που αναφέρει πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται», εντοπίζεται για άλλη μια φορά στην πολιτική σκηνή. Ήδη από το 2015, η Ιταλία βρέθηκε στην ίδια θέση με την Ελλάδα στο ζήτημα του προσφυγικού. Αυτό που ταυτίζει την Ιταλία με τη χώρα μας είναι η αδιάφορη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι σε αυτό το μείζων ζήτημα.
Παρά τη μείωση των προσφυγικών ροών που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες – από τη Λιβύη προς την Ιταλία – το πρόβλημα χρήζει άμεσης κινητοποίησης. Γι’ αυτό το λόγο η ιταλική κυβέρνησε προχώρησε σε διμερή συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης. Πιο συγκεκριμένα, σε αυτή τη συμφωνία η Ιταλία δεσμεύτηκε να προσφέρει οικονομική βοήθεια, ενώ η λιβυκή πλευρά να περιορίσει τις ροές αυξάνοντας την ακτοφυλακή. Την πρωτοβουλία αυτή χαιρέτισε και ο Ευρωπαίος Επίτροπος Μετανάστευσης κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος μάλιστα έκανε λόγο για κατανομή της ευθύνης από τα κράτη της Ε.Ε. Επιπροσθέτως, σε μια συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Passauer Neue Presse δήλωσε:
Προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της παράτυπης μετανάστευσης και η βελτίωση των συνθηκών στις χώρες προέλευσης.
Advertising
Εντούτοις, η ευρωπαϊκή πλευρά δεν δείχνει την πρέπουσα σημασία στη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στην Κεντρική Μεσόγειο. Τόσο η Frontex όσο και τα κράτη μέλη της Ε.Ε. δεν φαίνεται να συντονίζονται προς την επίλυση αυτού του προβλήματος. Ενδεχομένως, δεν το εκλαμβάνουν ως ευρωπαϊκό. Αντιθέτως, επιλέγουν την εσωστρέφεια και αναλώνονται σε ένα παιχνίδι αποποίησης των ευθυνών. Αρχικά, παρά τις παρατεταμένες εκκλήσεις της Ιταλίας προς την Frontex, η οργάνωση μεταθέτει τις ευθύνες στα κράτη μέλη της Ε.Ε. δηλώνοντας ανίκανη να αναλάβει δράση χωρίς τη συγκατάθεσή τους.
Από την άλλη, τα κράτη μέλη επιλέγουν να ασχοληθούν με τα εσωτερικά τους προβλήματα, δίχως να αναλογίζονται το κόστος αυτής της αδράνειας. Η ενασχόληση με τα εσωτερικά ζητήματα του κράτους και η συνακόλουθη αδιαφορία προς τον ευρωπαϊκό περίγυρο πιθανότατα να εκθέσει τις χώρες και να βρεθούν κι αυτές αντιμέτωπες με το ίδιο πρόβλημα, όπως φαίνεται και από τον παρακάτω χάρτη, όπου συναντώνται ροές και προς την Ισπανία.
Η ιταλική κυβέρνηση, πέρα από τις εκκλήσεις και τα αιτήματά της προς την Frontex, αναμένει τη στήριξη της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας. Ωστόσο, αυτήν την περίοδο, οι τρεις χώρες είναι απασχολημένες με εσωτερικά ζητήματα. Η Γερμανία βρίσκεται στο αποκορύφωμα της προεκλογικής περιόδου καθώς την Κυριακή θα διεξαχθεί το depate μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων. Παρόλο που το προσφυγικό και η ενσωμάτωση των προσφύγων φαίνεται να είναι το ζήτημα που απασχολεί τους περισσότερους Γερμανούς, η έκβαση των εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου μονοπωλούν τόσο το ενδιαφέρον των πολιτικών όσο και των υποψηφίων.
Κατόπιν, η Γαλλία βρίσκεται ενόψει μια σειράς μεταρρυθμίσεων, οι οποίες έχουν διχάσει τη γαλλική κοινωνία κυρίως λόγω των επικείμενων αλλαγών του εργασιακού νόμου. Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας έχει θορυβήσει τη γαλλική αριστερά, η οποία υπόσχεται ένα κύμα κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων εναντίον των νέων εργασιακών μέτρων. Τέλος, η Ισπανία προσπαθεί να συνέλθει από το τραύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων, την ευθύνη των οποίων έχει αναλάβει το Ισλαμικό Κράτος.
Κατά συνέπεια, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η Ιταλία καλείται μόνη της, με όσα μέσα διαθέτει, να αντιμετωπίσει πρόσκαιρα το προσφυγικό ζήτημα. Όμως όλοι γνωρίζουμε πως πρόκειται για ένα πρόβλημα που διαιωνίζεται. Χθες ήταν η Ελλάδα, σήμερα η Ιταλία· ποια θα είναι αύριο; Η λύση θα πρέπει να είναι ενιαία και αποφασιστική απέναντι στην αιτία που προκαλεί αυτό το φαινόμενο.
