Άτιμο δημιούργημα το μυαλό. Θυμάται και πετά αναμνήσεις απ’ το πουθενά…ακούγοντας ένα τραγούδι, μυρίζοντας ένα γνώριμο άρωμα, βλέποντας μια παλιά φωτογραφία. Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί πως θα ήθελες να σβήσεις αναμνήσεις που σε στεναχώρησαν. Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί πως μαζί με τις φωτογραφίες και τα χαρτιά θα ήθελες να κάψεις και τις στιγμές…να τις εξαφανίσεις. Να γίνουν στάχτη να μην θυμάσαι, να μην πονάς.
Ζηλεύεις τη φωτογραφική μηχανή του Will Smith στο M.I.B. Τόσα μαραφέτια έχει το e-Bay , χάθηκε ο κόσμος να βγει κι ένα τέτοιο, αναρωτιέσαι. Πρακτικό και εύχρηστο…ξεχνάς τα πάντα και είσαι καινούριος, σαν να μην πληγώθηκες ποτέ.
Όχι…όχι…μη στείλεις e-mail παραπόνων και μην κάνεις bad review για παραδειγματισμό.
Ευτυχώς να λες που δεν υπάρχει τρόπος να πατάς delete στις αναμνήσεις, όπως κάνεις με τις φωτογραφίες που θες να εξαφανίσεις.
Κατάλαβε το.
Όλα τα λάθη και οι κακές επιλογές σου, όλες οι αποτυχίες και η αφέλεια σου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις για να φτιάξεις έναν εαυτό ανανεωμένο και πιο δυνατό κάθε φορά. Να βάλεις τα όρια σου, να θέσεις το σωστό και το λάθος στο μυαλό σου, να μάθεις να αποφεύγεις τις κακοτοπιές μέσω μηχανισμών που μόνο έτσι θα αναπτυχθούν.
Ε ναι λοιπόν.
Μην τις καις τις αναμνήσεις.
Πρέπει να μείνουν εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, να σου υπενθυμίζουν τις αδυναμίες σου, τα λάθη σου αλλά και το πως κατάφερες να βγεις δυνατός/η από καταστάσεις που σε έριξαν κάτω.
Βλέπεις ο άνθρωπος μαθαίνει κατά τη διάρκεια της ζωής του και ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του, όχι μόνο με την καλή και ξεκούραστη οδό αλλά και μέσα από τον πόνο. Για να είμαστε ειλικρινής τα μεγαλύτερα μαθήματα από το λάθος και τη δύσκολη στιγμή τα παίρνει.
Σκέψου ένα μικρό παιδί που δεν ξέρει τους κινδύνους γύρω του. Όσο κι αν το προφυλάξεις και του πεις ότι αν πλησιάσει τη φωτιά θα καεί, λίγο θα σε καταλάβει. Όταν όμως ακουμπήσει ένα καυτό αντικείμενο και καεί και βάλει τα κλάματα και πονέσει συνειδητοποιεί πως αυτά τα πράγματα δεν τα ακουμπάμε.
Έτσι γίνεται και με τους μεγάλους λοιπόν. Μόλις μάθουν τους βασικούς κινδύνους της ζωής αλλάζουν level και πάνε στην παραπάνω πίστα εξερεύνησης, τη συναισθηματική. Δεν υπάρχει κανένα εγχειρίδιο που να σου λέει που είναι οι κακοτοπιές και πώς να τις αντιμετωπίσεις. Άλλωστε είναι εντελώς υποκειμενικό όλο αυτό.
Ποιο το νόημα αν δεν υπάρχει η έννοια της ανάμνησης όμως σε όλη αυτή την αλυσίδα εμπειριών και αποφάσεων;
Η ανάμνηση της κακής εμπειρίας ή της καλής που αποδείχθηκε κάλπικη δεκάρα, είναι εκεί για να σε συγκρατήσει την επόμενη φορά που πας να επαναλάβεις μια παρόμοια συμπεριφορά που θα φέρει ανάλογα αποτελέσματα. Αυτόματα έρχεται στο μυαλό και σου υπενθυμίζει πως φίλε μου αυτό το έχεις ξαναπάθει και δε σ’ άρεσε…οπότε τι λες; Δεν αλλάζεις πορεία πλεύσης καλύτερα;
Ακόμα κι αν εν τέλει δε σε πείσει η εμπειρία σου και ξανακάνεις τις ίδιες κινήσεις θα υπάρχει μια καχυποψία σαν δίχτυ ασφαλείας…ίσα να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Κάπου εδώ όμως πρέπει να διαχωρίσεις το «προσέχω για να έχω» από το «έχω καεί απ’ το χυλό και φυσάω και το γιαούρτι». Θέλω να πω, πως ναι προφανώς έπαθες, έμαθες και θα προσέχεις, αλλά με μέτρο. Οι αναμνήσεις είναι καλό να είναι εκεί να σου υπενθυμίζουν τι σου άρεσε και τι όχι στο παρελθόν και τι τυχόν πρέπει να αλλάξεις, όχι για να στοιχειώνουν το παρόν και το μέλλον σου. Εδώ τίθεται και το λάθος.
Θέλεις να τις κάψεις όχι γιατί πονάνε. Ό,τι έγινε έγινε άλλωστε και ο καιρός περνά. Αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι παρεμβάλλουν στο παρόν σου, σε γεμίζουν με αμφιβολίες και σε γεμίζουν με μια ανεξήγητη καχυποψία, κι όλο αυτό γιγαντώνεται και τρώει τη χαρά απ’ τις στιγμές σου.
Το μυστικό είναι στην ισορροπία. Φαντάσου το σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Αναπόφευκτα το παρελθόν- στο ένα δοχείο- υπάρχει και θα είναι εκεί μαζί με το παρόν σου , που είναι στο άλλο. Αν δεν κάνεις κάποια πιεστική κίνηση εσύ να ανατραπεί αυτή η ισορροπία τίποτα δε θα γίνει. Αν αρχίσεις να πιέζεις το περιεχόμενο του ενός δοχείου το άλλο θα υπερχειλίσει. Έτσι ακριβώς όπως γίνεται και με τις σκέψεις σου που χτυπάνε κόκκινο – όταν το παρακάνεις- και εσύ στα πατώματα βλέπεις κάθε αρνητική όψη της πραγματικότητάς σου, μέσα απ’ το πρίσμα άλλων εμπειριών.
Σταμάτα λοιπόν να τις αναλύεις τις δόλιες τις αναμνήσεις. Σου προσέφεραν συναισθήματα ανεκτίμητα γιατί το να μπορείς να αισθάνεσαι όπως έχουμε ξαναπεί είναι προνόμιο. Αισθάνθηκες ό,τι κι αν ήταν αυτό, καλό ή κακό και θα ξανααισθανθείς και μπορεί να φας τα μούτρα σου ξανά και χειρότερα ίσως. Τι πειράζει;;
Καλύτερα να ζήσεις νέες εμπειρίες που θα γίνουν κι αυτές με τη σειρά του αναμνήσεις που θα έχεις να θυμάσαι, παρά να ζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά τις παλιές με φόβο μην τα κάνεις θάλασσα στο τώρα. Απλώς ζήσε το τώρα, με την εμπειρία του χθες αλλά τον ενθουσιασμό που επιφυλάσσει το μέλλον.
Θυμήσου και εκτίμησε ό,τι σου προσέφερε η κάθε στιγμή που τώρα είναι μια γλυκιά ή πικρή ανάμνηση.
Και θυμήσου, η ζωή δε θα ήταν τόσο όμορφη αν δεν είχες να θυμάσαι και αν όλα ήταν αγγελικά πλασμένα.
Κι οι πικρές αναμνήσεις είναι εκεί για να αναδείξουν τις γλυκές και όμορφες. Είναι εκεί για να σου θυμίσουν πως απ’ τα λάθη σου μπορείς να πάρεις πολλά…όχι τύψεις κι ενοχές…μαθήματα πρακτικά και χειροπιαστά: να αποδεχθείς καταστάσεις…να συμφιλιωθείς με τις κακές πλευρές καταστάσεων αλλά και τις δικές σου σκοτεινές πλευρές…όπως και άλλων φυσικά… και να δικαιολογήσεις συμπεριφορές…να συγχωρήσεις…να απαλλαχθείς από ταμπού… και το πιο σημαντικό…να βρεις τη δύναμη να είσαι ο εαυτό σου.
