Κάνοντας μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης, συναντάς κάθε λογής ανθρώπους. Μπορεί να μην τους γνωρίζεις προσωπικά, μπορεί να μην συναναστραφείς ποτέ με κάποιον από αυτούς, μπορεί να μην τους έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ή ακόμη και αν έτυχε να τους δεις παρέμειναν για σένα άγνωστοι που μέσα στα επόμενα λεπτά τα πρόσωπά τους ξεθώριασαν από τη μνήμη σου. Σε μια Ελλάδα ταλαιπωρημένη, εξουθενωμένη, απεγνωσμένη με όλα τα καίρια θέματα που απασχολούν τα τελευταία χρόνια αυτή τη χώρα, οι άνθρωποί της δεν έμειναν ανέγγιχτοι μπροστά της και όντας μέσα σε όλη αυτή τη κατάσταση, μακριά από την ουσία της ζωής.
Άνθρωποι σκυθρωποί, απαισιόδοξοι, κατσουφιασμένοι, νευριασμένοι, απογοητευμένοι. Άνθρωποι απορροφημένοι σε όλα τα προβλήματα που παρουσιάζει η ζωή σε κάθε ανθρώπινο ον. Βουτηγμένοι σε μια ρουτίνα. Άλλοι άνεργοι, άλλοι άστεγοι, άλλοι παλεύοντας για τα βασικά. Άραγε πόσα άλλα μπορούν να αποτυπωθούν απλά και μόνο στα πρόσωπα τους, στις κινήσεις τους ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο περπατούν στο δρόμο;
Καθώς παρατηρείς στο διάβα σου όλα αυτά και άλλα πολλά σε όλους αυτούς τους περαστικούς, αναρωτιέσαι… «αξίζουν όλα αυτά άνθρωπε;». Συνηθίσαμε να αναλωνόμαστε σε καταστάσεις και να χάνουμε την ουσία. Την ουσία για τη ζωή, την ουσία της ζωής. «Μα η ζωή είναι μικρή», σου είπαν. Και πως να μην το πιστέψεις όταν το διαπιστώνεις εμπράκτως από μόνος σου. Μεγαλώνουμε μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο και πάει λέγοντας.
«…Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν» είναι τα λόγια του Καβάφη σε ένα από τα πιο αγαπητά κατ’ εμέ ποιήματα του («Κεριά») δηλώνοντας και εκείνος με τη σειρά του πως η ζωή δε διαρκεί επ’ αόριστον. Κάποτε κάποιος μου είπε πως αν τοποθετήσουμε τη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής πάνω σε ένα ρολόι, ζούμε μόνο κάτι δευτερόλεπτα… Στο άκουσμα αυτής της ερμηνείας αισθάνθηκα τόσο μικρή… Εσύ;
Αδιαμφισβήτητα ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χαρακτήρα για να αντιμετωπίζει καταστάσεις και «κουβαλάει» το δικό του σταυρό σε αυτή τη ζωή. Θέλει σθένος, επιμονή και πάνω από όλα διάθεση να συνεχίσεις σε ό,τι επιλέξεις να κάνεις. Όποιο, λοιπόν, και αν είναι το μονοπάτι της ζωής σου, ζήσε το! Χρειάζεται να βρεις τις δικές σου ισορροπίες μέσα σου ώστε να αντικατοπτριστούν και στο βίο σου.
Όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι τέτοιο, τότε κοινότυπες εκφράσεις του τύπου «ζήσε τη κάθε σου στιγμή σαν να ‘ναι η τελευταία» ή “you only live once” κλπ. θα αντηχήσουν μέσα σου και ίσως έχουν τότε νόημα για σένα. Ίσως αρχίσεις να απολαμβάνεις τη ζωή σου ή ακόμη καλύτερα αρχίσεις να ζεις τη ζωή σου. Πόσο ηχηρό ήταν αυτό; «Να ζεις τη ζωή σου»… Παράξενο συμφωνείτε; Γι’ αυτό, λοιπόν, παραθέτω πιο κάτω μερικά λόγια του Χρόνη Μίσσιου:
«…Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας… Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ…».
