Ανοίγοντας την τηλεόραση, πρώτο θέμα συζήτησης, ίσως και μοναδικό, αποτελεί η εξέλιξη του ζητήματος του κορονοϊού. Κρούσματα, θύματα, δραματικές συνέπειες, ελλείψεις. Λέξεις επαναλαμβανόμενες, σαν να ήμασταν εξοικειωμένοι μ’ αυτές, καιρό τώρα. Σκέφτομαι πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας. Πράγματα που κάναμε και θεωρούσαμε αυτονόητα ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η μετάβαση στον χώρο εργασίας, μια βόλτα στην παραλία, μια νυχτερινή έξοδος με φίλους, ακόμα και το πρωινό ξύπνημα για να μεταβούμε στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο έχουν περιοριστεί ή εξαφανισθεί. Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί ή να προβλέψει τον περιορισμό της κυκλοφορίας πριν μισό χρόνο; Θα φάνταζε ακραίο και υπερβολικό, δεκτικό αντιδράσεων. Κι όμως, συνταγματικά επιτρεπτό σε εξαιρετικές περιπτώσεις και για λόγους δημοσίου συμφέροντος, όπως είναι η προστασία της δημόσιας υγείας.
Ακολουθώντας και εφαρμόζοντας τα μέτρα που έχουν ληφθεί στη χώρα μας, μένουμε σπίτι προκειμένου να μην μεταδοθεί ο ιός περαιτέρω. Αυτές οι μέρες ας αποτελέσουν αφορμή για αφύπνιση και αναστοχασμό και όχι απλά στιγμές διακοπών, χαλάρωσης και οκνηρίας. Στιγμές που, ίσως και μακάρι να μην έρθουν ξανά και που θα διηγούμαστε στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Μένοντας σπίτι, λοιπόν, τόσες μέρες, συνειδητοποιείς πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι η οικογένεια σου. Δεν πρόκειται τώρα για τη συνηθισμένη τηλεφωνική κλήση της εβδομάδας ή της ημέρας αλλά για πραγματική και ουσιώδη επαφή. Το οικογενειακό τραπέζι, που ελλείπει σήμερα δυστυχώς, μπορεί να αποκτήσει κεντρικό ρόλο. Είναι ανάγκη να υπάρχουν επικοινωνία, εποικοδομητικός διάλογος και ενδιαφέρον για τις ανάγκες και τα προβλήματα των μελών της οικογένειας μας. Πόσο άδειες θα ήταν οι καρδιές μας χωρίς την αγάπη της μητέρας, την συμπαράσταση του πατέρα, τη στοργή της γιαγιάς και το γέλιο του παππού;
Σε γειτονικές χώρες πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά. Λέγεται συνεχώς ότι κάθε δύο λεπτά χάνεται μια ανθρώπινη ζωή. Οι περισσότεροι ρωτούν να μάθουν «αν είχε κάποιο πρόβλημα, αν ανήκε σε ευπαθή ομάδα» και στη συνέχεια εφησυχάζουν. Μειώνεται άραγε η αξία του ή δεν έχει το δικαίωμα να παραμείνει στη ζωή, να δώσει τη δική του μάχη και να δει τις καλύτερες μέρες να έρχονται; Και ως προς τι ο εφησυχασμός; Μπορεί να μην ανήκεις εσύ σε ευπαθή ομάδα, όμως ανήκουν η μητέρα, ο πατέρας, οι παππούδες σου. Τι νόημα θα είχε αν αποδειχθούμε νικητές στον αγώνα αυτό αλλά έχουν χαθεί αγαπημένα μας πρόσωπα;
Η λύση είναι η συμπόρευση στο δύσκολο αυτό ταξίδι και όχι η απομόνωση αποκλείοντας άτομα ευάλωτα και εγκαταλείποντας τους φορείς του ιού. Και φυσικά, η ατομική ευθύνη έχει στόχο τη μείωση της εξάπλωσης του ώστε να μην καταλήξουμε στην επιλογή του ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Απόψεις περί ανοσίας της αγέλης έχουν υποστηριχθεί, δεδομένης, όμως της έλλειψης εμβολίου, παραπέμπουν στη ναζιστική ευγονική και στον κοινωνικό δαρβινισμό. Ποια είναι εκείνα τα κριτήρια που θα καθορίσουν ποιος αξίζει να θεραπευτεί και ποιος όχι; Είναι νομικά, ηθικά, οικονομικά ή πολιτικά;
Ακόμη, όλη αυτή η δοκιμασία που διανύουμε, ίσως, μας κάνει να εκτιμήσουμε περισσότερο βασικές πτυχές της ζωής μας, δικαιώματα αλλά και απλά καθημερινά πράγματα. Η ελευθερία κίνησης και το δικαίωμα συνάθροισης αποτελούν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, που περιορίζονται σημαντικά. Τα θεωρούμε ,όμως, δεδομένα. Αποδεικνύεται, επίσης, καθημερινά, πόσο εύκολα διαταράσσεται η ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία. Σε τέτοιες στιγμές συνειδητοποιούμε τη ματαιοδοξία και την απληστία που είναι διάχυτη στην κοινωνία. Η απειλή του ιού δεν γνωρίζει σύνορα, διακρίσεις και ανισότητες. Και το πλέον σημαντικό που απορρέει είναι ο σεβασμός στην αξία του κάθε ανθρώπου και η ανάγκη να εκτιμούμε τα μικρά πράγματα, γιατί μερικές φορές αυτά είναι που προσδίδουν χρώμα και νοηματοδοτούν τη ζωή μας!
