Η πρώτη εκτίμηση
Η πρώτη ερώτηση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι που πήγαν άραγε όλες αυτές οι γυναίκες που κατά την περίοδο της καραντίνας εξαφανίστηκαν στο Περού; Και η απάντηση, σίγουρα δείχνει τρόμο. Πρέπει να μιλήσουμε αναφέροντας κάποια στατιστικά στοιχεία για το τι συνέβαινε προτού ξεκινήσει το lockdown στην περιοχή. Καθημερινά κατά μέσο όρο “χάνονταν” 4-5 γυναίκες. Μόλις επιβλήθηκαν περιοριστικά μέτρα ο αριθμός των εξαφανίσεων εκτινάχθηκε στις 9. Η ηλικία ποικίλει. Από 10 χρονών έως 45-50. Το 70% των εξαφανισθέντων είναι μικρά κορίτσια και έφηβες.
Που βρίσκονται
Οι διεθνείς οργανώσεις που ασχολούνται με την κακοποίηση των γυναικών καθώς και οι αστυνομικές αρχές του Περού αναζητούν εναγωνίως μια απάντηση στο ερώτημα που βρίσκονται όλα αυτά τα άτομα. Κάποια έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους αλλά δεν έχουν καταγραφεί και ούτε έχουν προβεί σε λεπτομερείς αναφορές για τους λόγους της εξαφάνισής τους. Μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν από ειδικούς ψυχολόγους. Ότι οι ίδιες επεδίωξαν τις εξαφανίσεις τους προκειμένου να αποφύγουν την ενδοοικογενειακή βία που βίωναν από τους οικείους τους την περίοδο της καραντίνας.
Με μια δεύτερη ματιά
Σίγουρα είναι δεδομένο ότι ο περιορισμός οδηγεί σε εντάσεις που συνήθως έχουν σαν θύματα τα πιο ευάλωτα μέλη μιας οικογένειας, τις γυναίκες και τα παιδιά. Όντας οι περισσότερες κοινωνίες συντηρητικές με πατριαρχικά πρότυπα, τα κορίτσια είναι αυτά που δέχονται την περισσότερη βία και καταπίεση σε σχέση με τα συνομήλικά τους αγόρια.
Δεν αποκλείονται φυσικά και οι αγοραπωλησίες γυναικών για εκπόρνευση και εκμετάλλευση καθώς και χρήση τους ως παράνομο υπηρετικό προσωπικό. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις γυναικών από φτωχές κοινωνίες που η ίδια τους η οικογένεια τις πούλησε προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην της. Τις χρησιμοποιούν ακόμα και ως παρένθετες μητέρες για άτεκνα ζευγάρια αρπάζοντας με την βία τα μωρά τους και έχοντάς τις φυλακισμένες. Δεν αποκλείεται ακόμα και η παράνομη αφαίρεση οργάνων που όμως είναι σε μικρότερο ποσοστό από το trafficking.
Η αντιμετώπιση
Η διεθνής κοινότητα αναρωτιέται τι πρέπει να συμβεί ώστε να κλείσει ο κύκλος βίας που έχει στο κέντρο του τις γυναίκες. Από τις εξαφανίσεις γυναικών, στην ενδοοικογενειακή βία που δέχονται, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες, τις αγοραπωλησίες, την εκμετάλλευση.
Τι μέτρα πρέπει να παρθούν παγκόσμια, ώστε να διαφυλάσσουν καταρχήν την ακεραιότητά τους, την αξιοπρέπειά τους και τα ισότιμα δικαιώματά τους; Δεν πρόκειται καταρχήν για φεμινιστικές φανφάρες αλλά για ανθρώπινες κραυγές αγωνίας.
Γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον πλανήτη, ενώνουν τις φωνές τους και μιλούν για την απουσία νομοθετικού πλαισίου. Κάνουν λόγο για μια γενική αποδοχή ενός προβλήματος τόσο μεγάλου σαν πραγματικότητα. Αποσιωπούνται οι κραυγές αγωνίας των θυμάτων και των οικείων τους. Καταγράφονται απλά σε μια συνεχώς αυξανόμενη λίστα κρουσμάτων ως απλοί αριθμοί.
Η ευχή
Ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε εμείς και πολλά πράγματα για να διορθώσουμε την κατάσταση μπορούμε να ενώσουμε τις φωνές μας με τις δικές τους ελπίζοντας το “κωφό” σύστημα να τις ακούσει.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο:
Μάστιγα η εξαφάνιση γυναικών στο Περού: Πάνω από 900 «χάθηκαν» στη διάρκεια της καραντίνας. Ανακτήθηκε από www.protothema.gr
Περού: Πάνω από 900 κορίτσια και γυναίκες εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ανακτήθηκε από www.kathimerini.gr
