Σόου με θέμα τη μόδα τρέχουν ανελλιπώς στους τηλεοπτικούς δέκτες τα τελευταία χρόνια, με αρκετά υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Αυτό τι δείχνει; Ότι η τηλεόραση προβάλλει τη μόδα και το κοινό τη στηρίζει.
Είμαι στη μόδα γιατί ξέρω πώς να ντύνομαι
Συνεπώς το ρούχο δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως ενδυμασία με κύριο στόχο να καλύπτει απλά το σώμα μας. Η μόδα πλέον αντιμετωπίζεται ως τέχνη. Το να ξέρεις πώς να ντυθείς ανά περίσταση είναι πλέον το ζήτημα. Κι αυτό μας αποκαλύπτει το ότι η «Εικόνα» έχει δύναμη. Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι είναι δύναμη. Η κριτική των άλλων έχει δύναμη.
Μόδα αλά ψηφιακά
Σε μια digital εποχή που κυριαρχούν ψηφιακά μέσα όπως «έξυπνα» τηλέφωνα, tablets, laptops, η εικόνα είναι πλέον το κυρίαρχο μέσο επικοινωνίας. Δεν πάει να είσαι προσωπικότητα, αν δεν ξέρεις να ντύνεσαι, να βάφεσαι, να στήνεις το σώμα σου, να περπατάς με άνεση στην πασαρέλα της ζωής, θεωρείσαι εκτός κοινωνικού γίγνεσθαι. Αν η ευγένεια παλιότερα ήταν σημείο κατατεθέν του πολιτισμένου ανθρώπου, η μόδα σήμερα ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Το image είναι που πουλάει. Στην εικόνα σου ο άλλος θα πατήσει κλικ και κατόπιν like. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Πώς να δείξεις ότι είσαι εσύ ή κάποιος άλλος
Η έμφαση που δίνεται στην εξωτερική εμφάνιση έχει λόγους που υπάρχει. Όταν σε βλέπει κάποιος άνθρωπος και του αρέσεις εμφανισιακά κερδίζεις περισσότερα μπόνους συμπάθειας στο να σε πλησιάσει ή κοινωνικοποιείσαι ευκολότερα κάνοντας εμφανισιακά μια καλή πρώτη εντύπωση, κερδίζοντας το θαυμασμό των άλλων. Μέσω της εμφάνισης μπορεί να έλξεις μέχρι και ερωτικά βλέμματα ή να δώσεις έμμεσα την εντύπωση ότι είσαι «κάποιος» σημαντικός. Μπορεί να δώσεις την εικόνα ενός οικονομικά ισχυρού ανθρώπου εφόσον σε βλέπουν να φοράς συνέχεια ακριβά επώνυμα ρούχα. Τώρα το αν παράγονται τα εν λόγω επώνυμα ρούχα σε Τουρκία, Κίνα, Αλβανία, αυτό είναι ένα άλλο άρθρο από μόνο του και δε θα επεκταθώ περαιτέρω.
Το εφήμερο του στυλ
Η «Εικόνα» είπαμε, είναι αυτή που κυριαρχεί στο σύγχρονο κόσμο. Για να μη βαριόμαστε αλλά και για να υπάρχει αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου να καταναλώνει και να ανανεώνει το στυλ του, οι διάφορες πολυεθνικές εταιρίες μαζικής παραγωγής ρούχων αλλά και οι οίκοι μόδας δημιουργούν τα λεγόμενα «είδωλα». Τα είδωλα είναι τα πρότυπα στυλ και ομορφιάς για να διαφημίσουν τις νέες δημιουργίες τους. Τα πρότυπα αυτά της ομορφιάς είναι αρκετά εφήμερα, αφού κάθε σεζόν προβάλλεται και ένα νέο, φρέσκο πρόσωπο για να διαφημίσει τις νέες κολεξιόν. Το καλό σενάριο είναι να βλέπουμε τι ταιριάζει στο σωματότυπό μας, να το αγοράζουμε και να το φοράμε. Το κακό σενάριο είναι να προσπαθήσουμε να μιμηθούμε το μοντέλο που φοράει τα συγκεκριμένα ρούχα για να τα διαφημίσει.
«Με ποια μοιάζεις… με ποια μοιάζεις…»
Έχω παρατηρήσει στο δημοσιογραφικό κόσμο να περιγράφονται οι συγκεκριμένες περσόνες π.χ. JLo, Beyonce να εκθειάζονται για το καλλίγραμμο κορμί τους, τις αισθησιακές καμπύλες τους. Τις περιγράφουν ως «λαμπερές», «σέξι», «υπέροχες», «καλλονές» που βάζουν φωτιά στο Instagram και αναστατώνουν τον ανδρικό πληθυσμό. Και μετά έρχεται ο άλλος και σου λέει «μοιάζεις στη Jolie!» δημιουργώντας σκεπτικισμό για το αν θέλει εσένα ή το αντιγραφάκι της Jolie. «Τώρα (λέμε) είναι η Jolie στην επικαιρότητα, τώρα και ο άλλος ψάχνει κάποια σαν αυτή», θα μου πει κάποιος.
Στερεότυπα στη μόδα
Ναι, δεν αντιλέγω, αλλά μήπως η ομορφιά αρχίζει πλέον να τυποποιείται; Κάποτε η Μέριλιν Μονρόε ήταν κι αυτή sex-symbol. Μήπως η αντίληψη της ομορφιάς αποκτά στερεοτυπικό χαρακτήρα; Μήπως δηλαδή αναζητούμε στο σώμα του άλλου συγκεκριμένα εξωτερικά γνωρίσματα, που λειτουργούν ως κριτήρια για να τον απορρίψουμε ή να τον αποδεχτούμε; Μήπως κι εμείς μπαίνουμε στο τρυπάκι να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο για να χτίσουμε κορμί ώστε να είμαστε ερωτικά επιθυμητοί με βάση τα παγκόσμια βιομηχανοποιημένα πρότυπα ομορφιάς; Ή για να χωρέσουμε σε εκείνο το skinny τζιν παντελόνι που φορά η Ζιζέλ το μοντέλο, με τη βαθιά μας επιθυμία όταν θα φοράμε το συγκεκριμένο τζιν, να βλέπει ο άλλος τη Ζιζέλ και όχι εμάς;
Καταναλώνω… άρα αξίζω
Και γιατί το να μοιάσουμε στην τάδε μοντέλα χρειάζεται να φορέσουμε τα επώνυμα προϊόντα ομορφιάς και τα ρούχα ή υποδήματα των σχεδιαστών που εκείνη φοράει; Υπάρχει μια ψευδαίσθηση ότι κάνοντας ό, τι κάνει αυτή, θα ανέβει η αξία μας. Και μας δημιουργεί και την άλλη εντύπωση, ότι οι γύρω άνθρωποι θα καταλάβουν αυτή μας την αξία. Μπαίνοντας όμως σε μια τέτοια φιλοσοφία ζωής και κατανάλωσης, συνήθως καταλήγει σε φαύλος κύκλος. Δε μιμείσαι, άρα δεν έχεις ταυτότητα. Δεν έχεις καμία πιθανότητα να σε προσέξουν. Όμως και το να ξοδεύεις όλο το μισθό σου για να πάρεις ένα συλλεκτικό Levis’, καθιστά τη δημιουργία μιας ψεύτικης ταυτότητας στυλ, μια αρκετά οικονομικά δαπανηρή υπόθεση. Ξοδεύεις αρκετά για να ψωνίσεις μια εφήμερη αποδοχή.
Αυτοαποδοχή: αξίζει περισσότερο και κοστίζει λιγότερο
Δεν αντιλέγω ότι το αίσθημα του να ανήκουμε κάπου, είναι αρκετό για να κάνουμε κάποιους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις για να απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου. Αλλά το να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία να καταναλώσει για να εισπράξει ύστερα αποδοχή, μαρτυρά το πόσο ευάλωτοι νιώθουμε στην κοινωνική κριτική. Ο πρώτος που χρειάζεται να μας αποδεχτεί είναι ο εαυτός μας. Αυτόν που χρειάζεται να εντυπωσιάσουμε είναι ο εαυτός μας. Όχι να ψωνίζουμε για να ακούσουμε τα πρόσκαιρα καλά σχόλια των άλλων για την εμφάνισή μας και μετά να ξαναψωνίσουμε για να τα ξανακούσουμε. Εκτός της χαμηλής μας αυτοεκτίμησης υποδηλώνει και τη φτωχή μας κρίση.
Φτιαχτή ανωτερότητα
Δημιουργώντας και προωθώντας η βαριά βιομηχανία της μόδας εξιδανικευμένα πρότυπα ομορφιάς, μήπως τυποποιούμαστε όλοι οι άνθρωποι σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο εμφάνισης; Μήπως μας ωθούν σιωπηλά να μιμούμαστε τους φαινομενικά καλύτερους και ενώ πάμε και καλά να «ξεχωρίσουμε» από τους γύρω μας, τελικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ντυνόμαστε όλοι το ίδιο; Δεν είναι λίγο αντιφατικό να ψωνίζουμε για να είμαστε διαφορετικοί και τελικά να μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας;
Δε με ξέρεις… δε σε ξέρω…
Πού πάει τότε η μοναδικότητά μας που έχουμε έμφυτη εκ γενετής ως στοιχείο της προσωπικότητάς μας; Κάποτε ρώτησα έναν φίλο μου «Τον ξέρεις τον τάδε διάσημο;» και μου απάντησε εκείνος αποστομωτικά «Γιατί ο τάδε διάσημος ξέρει εμένα; Εγώ γιατί πρέπει να τον ξέρω;»
Ακόλουθοι του προσωπικού μας στυλ
Κι είχε εν μέρει δίκιο από την άποψη ότι εμείς ανεβάζουμε και κατεβάζουμε τα πρότυπα της ομορφιάς. Εμείς οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας είμαστε αυτοί που στην τελική επιλέγουμε. Ας επιλέξουμε, λοιπόν, να μη μοιάσουμε εμφανισιακά σε κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε στο ντύσιμό μας αρκετό χώρο αυτοέκφρασης και ανάδυσης της προσωπικής μας εσωτερικής λάμψης.
Ας καταφέρουμε με το ντύσιμό μας να λάμψουν οι προσωπικότητές μας και όχι «το θαύμα του τεχνητού φωτισμού».
