Κόκκινη σημαία. Υψώνεται μπροστά από τοξικές ερωτικές σχέσεις, τοξικές φιλίες αλλά και τοξικούς γονείς. Και γιατί; Επειδή πολλοί άνθρωποι «έχουν μάθει» να λειτουργούν με τρόπους εγωιστικούς και απολύτως νοσηρούς. Επειδή άνθρωποι σαν κι αυτοί είναι τυφλωμένοι από τον ναρκισσισμό και δεν δέχονται αλλαγή, μιας και δεν βλέπουν ότι υπάρχει σοβαρό θέμα στις πράξεις τους.
Κόκκινη σημαία στις ερωτικές σχέσεις
Τοξική αγάπη μπλεγμένη σε μια κακοποιητική σχέση. Μιλώντας, φυσικά, για μια κακοποιητική σχέση εννοούμε εκτός από τη σωματική βία και την ψυχολογική. Ταπείνωση, χλευασμός και κριτική. Συνεχής έλεγχος και υβριστικές επιθέσεις. Κατηγορίες, απειλές και άρνηση. Συναισθηματική παραμέληση και απομόνωση.
Ο θύτης δημιουργεί φόβο με πολλούς τρόπους στο θύμα. Στην προσπάθεια να βρει την ελευθερία με το να προχωρήσει παρακάτω, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καταρρίψει τις προσπάθειες του θύματος λέγοντας του πως είναι ανήμπορο, άχρηστο, πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνο του και σε πιο ακραίες περιπτώσεις το απειλεί και για τη ζωή του.
Όλοι λένε… Να φύγει. Γιατί δεν φεύγει; Μπορεί να ακούγεται εύκολο στα λόγια αλλά δεν είναι, για λογούς που θα μπορούσαν να ειπωθούν εδώ ή και όχι, η φυγή για το θύμα αποτελεί Γολγοθά. Οι δυσκολίες σε στενεύουν σαν ζώνη που σου κόβει την ανάσα και αδυνατείς να το κάνεις. Κάποιοι δε θα θέλουν να ακούσουν ή να πιστέψουν την ιστορία σου. Εσύ να μιλήσεις. Εσύ να φωνάξεις. Να κάνεις τα αδύνατα δυνατά, να παλέψεις. Για εσένα. Να φύγεις. Για εσένα.
Κόκκινη σημαία στις φιλίες
Άνθρωποι οι οποίοι δεν θέλουν πια να σε βλέπουν να ανθίζεις, πνίγονται από ζήλο και απέχθεια. Ακόμη κι αν προέρχονται από όμορφες εποχές της ζωής σου, ακόμη και από την παιδική σου ηλικία κάποια στιγμή η προειδοποίηση με την κόκκινη σημαία έρχεται πιο φανερή από ποτέ.
Πρέπει να αφήσεις ανθρώπους οι οποίοι σε εμποδίζουν από το να ωριμάσεις και να εξελιχθείς σε ένα καλύτερο άτομο. Κάποιοι άνθρωποι από μια στιγμή και μετά δεν κάνουν για εμάς, δεν κάνουν για τη ψυχή μας και για την επούλωση από το παρελθόν μας.
Βρίσκοντας τη δύναμη και το κουράγιο αφήνοντας τους θα καταλάβεις πως όλη αυτή η αρνητικότητα, σε εμπόδιζε τόσο καιρό από το να ανοίξεις νέες πόρτες και δρόμους για νέες ευκαιρίες.
Κόκκινη σημαία στην οικογένεια
Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για όλα. Κι αυτό συνεπάγεται και με το γεγονός πως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να γίνουμε γονείς. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς, ή και όχι, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την κόκκινη σημαία που υψώνεται ανάμεσα σε μια τεταμένη συζήτηση γονέα και παιδιού.
Κάποιοι γονείς δεν μπορούν να αποδεχτούν το γεγονός πως τα παιδιά τους μεγάλωσαν σε έφηβους και ενήλικες οι οποίοι έχουν τις δικές τους απόψεις, τους δικούς τους τρόπους ζωής αλλά και προτιμήσεις. Δεν έγιναν οι μίνι εκδόσεις των γονέων τους γεμάτοι από τα όνειρα και τις απόψεις που εκείνοι κουβαλούν. Κάποια παιδιά δεν γίνεται να αποδεχτούν πως οι γονείς τους μπορούν να τα χειραγωγούν, να τα απειλούν, να τα μειώνουν και να τους κόβουν τα φτερά της ελευθερίας. Και δεν χρειάζεται.
Οι γονείς αυτοί δεν αλλάξουν ποτέ, αλλά δε σημαίνει πως εσύ πρέπει να εξαρτάς την ευτυχία σου από αυτήν την αλλαγή η οποία δεν θα έρθει ποτέ. Σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου και προχώρα, είναι γονείς σου αλλά εσένα σου αξίζει η ευτυχία και η αγάπη για ζωή. Ουσιαστική ζωή. Δεν χρειάζεται να συγχωρήσεις τους γονείς σου για να επουλωθείς παρά μόνο να αισθάνεσαι εντάξει με αυτό που πραγματικά είσαι, με αυτά που θέλεις και με αυτά που κάνεις. Μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω από τα τραύματα της οικογένειάς σου ακόμη κι αν οι γονείς σου μείνουν οι ίδιοι. Εσύ άλλαξε τη ζωή σου και προχώρα για μια πιο υγιή, όποιο και να ‘ναι το τίμημα… Δεν είσαι εσύ αυτός που θα μάθει σε έναν «γονέα» πώς να είναι γονιός, ούτε είσαι παράλογος με το να απολογείσαι για την αγάπη που στερήθηκες απ’ αυτόν.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας, οι οποίοι πιστεύουν πως δεν αξίζουν την αγάπη, πως αξίζουν μονάχα ψίχουλα αυτής και πως ίσως εν τέλει είναι κακοί σύντροφοι, κακοί φίλοι, κακοί γιοι ή κακές κόρες. Τίποτα όμως από αυτά δεν ταυτίζεται με την πραγματικότητα. Η ζωή και τα όνειρα κάποιες φορές πρέπει να μας τρομάζει για να παίρνουμε τα κατάλληλα μαθήματα αλλά δεν θα έπρεπε να μας τρομάζει σε τέτοιο βαθμό. Επειδή αξίζουμε καλύτερα. Επειδή αξίζουμε υγιείς ψυχές, υγιή μυαλά και υγιείς ζωές. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αγγίζει με τα «βρώμικα χέρια» του τα σώματα, τις ψυχές και τα μυαλά μας. Κανείς δεν θα έπρεπε να μας συμπεριφέρεται «λιγότερο» απ’ όσο μας αξίζει. Ακόμη κι αν κάποιες φορές αγνοείς τα σημάδια επειδή πιστεύεις ότι «αγαπάς» κάποιον, η κόκκινη σημαία της ζωής κρύβεται και πάλι κάπου εκεί. Να εμπιστεύεσαι τις πράξεις και όχι τα λόγια. Είτε μιλάμε για σύντροφο, είτε για φίλο, είτε για γονιό. Φεύγοντας, θα καταλάβεις πως εσύ τα κατάφερες, είχες την ευκαιρία να πας παρακάτω. Κάποιοι δυστυχώς δεν την είχαν. Να ευχαριστείς τον Θεό που παρόλο που πληγώθηκες άσχημα, παρέμεινες δυνατός και κατάφερες να φύγεις. Κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν από αγάπη, αλλά εσύ μπορείς να «μάθεις» απ’ αυτούς. Τουλάχιστον μετά θα ξέρεις… το να μένεις είναι καταστροφικό αλλά το να φεύγεις είναι λυτρωτικό.
Απόσπασμα από το ποίημα της Χριστίνας Παράσχα:
Να μάθεις να φεύγεις. Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα,σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι […] Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι. Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο. Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωστάς. Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου. […] Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.
