Έχεις σκεφτεί ποτέ, τι θα απαντούσες εάν σε ρωτούσαν “τι θυμάσαι από τα σχολικά σου χρόνια”; Όλοι μας πιστεύω, θα είχαμε πολλά να πούμε. Νομίζω όμως πως όλοι θα θυμόμαστε και πολλά περιστατικά “σχολικού εκφοβισμού”. Μπορεί να ήσουν ένας απλός παρατηρητής, ή το θύμα, ή ακόμα και ο θύτης. Ίσως και να μην έχει σημασία, για μένα όμως, είναι σημαντικό το πως νιώθουμε σήμερα όλοι εμείς για το bullying.
Και μόνο η διαπίστωση ότι ένα παιδί πέφτει θύμα bullying, το κάνει να αισθάνεται αδύναμο. Όταν κάποιος του εξηγήσει ότι είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού, το πρώτο πράγμα που θα του περάσει απ’ το μυαλό είναι ότι κάτι αρνητικό έχει που τον στοχοποιεί, πέφτοντας έτσι στην παγίδα “αδύνατου-δυνατού” και γεμίζοντας μέσα του με ένα σωρό κόμπλεξ κατωτερότητας. Είναι μια κατάσταση δύσκολη, θέμα που θα λέγαμε ότι χρειάζεται “λεπτό” χειρισμό. Λένε, ότι για να θεωρηθεί ότι ένας μαθητής είναι θύμα bullying, θα πρέπει να το δέχεται επανειλημμένα , από κάποιον πιο “ισχυρό”. Όσο το σκέφτομαι λοιπόν αναρωτιέμαι, γιατί ένα παιδί να είναι ισχυρό , και κάποιο άλλο αδύναμο; Ισχυρό ως προς τι; Και αδύναμο ως προς τι; Και τι μπορεί να κάνει το σχολικό περιβάλλον, η οικογένεια, και ολόκληρη η κοινωνία γι’ αυτό;
Είναι δύσκολο να πείσεις ένα παιδάκι ή ακόμα κι έναν έφηβο ότι δεν έχει κάποια ουσιαστική αδυναμία για να αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση. Επίσης, μου είναι δύσκολο να μείνω μόνο στην άποψη “τα παιδιά είναι σκληρά”, γιατί προφανώς δεν είναι όλα τους έτσι. Ποιο θα ήταν το ιδανικό για μένα; Κάθε παιδί να μαθαίνει πόσο χρήσιμο είναι να είναι δυναμικό, να προστατεύει τον εαυτό του. Δεν έχουν σημασία οι “αδυναμίες” του, αλλά οι δυνατότητές του.
Ωστόσο, θα πρέπει μάλλον να χιλιοειπωθεί, ότι την αυτοπροστασία μας , τον δυναμισμό μας, και την αυτοεκτίμηση μας δεν την χτίζουμε εις βάρος των άλλων. Ακόμη, θα πρέπει κάθε παιδί να μάθει να παρεμβαίνει στην αδικία, να μην τη δέχεται, όσο δύσκολο κι αν είναι, ακόμα κι αν αυτό το βάλει σε “μπελάδες”. Και κάπως έτσι, σε έναν τέτοιο κόσμο, θα εξαφανιστούν δια μαγείας τα θύματα, οι θύτες, και οι αδρανείς παρατηρητές.
Το σχολείο, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Την κοινωνία μας, όπως βλέπουμε, φροντίζουμε να την παραμελούμε συνεχώς. Εάν εμείς, που είμαστε μορφωμένοι, συνειδητοποιημένοι και πλέον πιο ώριμοι, δε διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, δεν υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, ή το κάνουμε ποδοπατώντας τους άλλους, πόσο έυκολο θα είναι για τα μικρά παιδιά να συμπεριφερθούν σωστά;
Και τέλος; “Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ”.
Νίκος Καζαντζάκης.
Σύνταξη κειμένου: Δανάη Τσαντήλα
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
