Ο Enzo Ferrari επρόκειτο να αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του αυτοκινητο-αγωνιστικού κόσμου και να κάνει το όνομα του συνώνυμο με τα γρηγορότερα σύγχρονα αμάξια στον κόσμο. Μιλάμε για έναν θρύλο της ταχύτητας που κατάφερε να φτάσει ψηλά και να πετύχει μέσα από πολλές δυσκολίες και αντάρες που του προσκόμισε η ζωή. Πεισματάρης, έξυπνος, παθιασμένος και λάτρης του ωραίου φύλου, ο Enzo είδε τα αυτοκίνητα ως εργαλεία με τα οποία θα μπορούσε να εκπληρώσει και να «χρηματοδοτήσει» τον έρωτά του για την ταχύτητα αλλά και τη νίκη. Ο στόχος του ήταν να νικάει και τίποτε άλλο. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε μάλιστα πως τα αμάξια αυτά καθαυτά δεν σήμαιναν και πολλά για εκείνον, όσο ειρωνικό, παράδοξο και σουρεαλιστικό μπορεί αυτό να ακούγεται. Δείγμα του πόσο ευφυής είναι κάποιος όταν βλέπει πίσω από τα αντικείμενα.
Τα παιδικά χρόνια του Enzo Ferrari, οι δυσκολίες και το όνειρο που γεννήθηκε νωρίς
Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1898 στη Μοντένα της βόρειας Ιταλίας. Το πάθος του για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα γεννήθηκε όταν ήταν μόλις 10 ετών, την ημέρα που ο πατέρας του, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μηχανουργείου, τον πήγε να παρακολουθήσει το Ράλι του 1908 στην Μπολόνια. Ήταν εκείνη η μέρα που ο μικρός Enzo ανακάλυψε τον κόσμο της ταχύτητας και άρχισε να χτίζει το δικό του όνειρο: να γίνει οδηγός αυτοκινήτων. Βέβαια, ο πατέρας του ήθελε o Enzo, μαζί με τον μεγαλύτερό του αδερφό, τον Alfredo, να συνεχίσουν την επιχείρηση του μηχανουργείου, αλλά ο Enzo Ferrari δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο, αφού ονειρευόταν να γίνει είτε δημοσιογράφος είτε τραγουδιστής (και δη της όπερας), είτε οδηγός αυτοκινήτων, όπως και έγινε.
Έλαβε ελάχιστα από την τυπική εκπαίδευση στο σχολείο, ενώ δεν ήταν και από τους καλύτερους μαθητές, αφού δεν διάβαζε, κάτι που ο ίδιος, όπως λέει, μετάνιωσε στη συνέχεια. Το 1914, όταν ο Enzo, ήταν 16 ετών, η Ιταλία είχε εμπλακεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα χρόνο αργότερα, ο αδερφός του Alfredo είχε κληθεί να υπηρετήσει στο στρατό, όμως πέθανε από τον τυφοειδή πυρετό, ο οποίος είχε πλήξει τότε τα στρατεύματα. Προηγουμένως, είχε πεθάνει και ο πατέρας του από πνευμονία.
Ο Ferrari κλήθηκε και ο ίδιος στα όπλα. Είχε καταταχθεί στο ιππικό με την ειδικότητα του πεταλωτή αλόγων. Το 1918 προσβλήθηκε και αυτός από επιδημία, από την οποία επέζησε με σκληρό αγώνα, αλλά και τύχη. Μετά το θάνατο του πατέρα του και του αδερφού του, η οικογενειακή επιχείρηση κατέρρευσε και ο Enzo Ferrari αναζητούσε εργασία. Στην ηλικία των 20 ήταν ένας άπορος νέος, αδύναμος συναισθηματικά και σωματικά, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του, μετά την σκληρή μάχη με την ασθένεια και την συναισθηματική καταπλάκωση από τους θανάτους των δικών του ανθρώπων. Όμως το αίμα του έβραζε και είχε δίψα για ζωή και πάνω απ’ όλα δίψα για αγώνες. Έτσι, πήγε στο Τορίνο, που τότε ήταν το κέντρο της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, και φτάνοντας υπέβαλλε πάραυτα αίτηση να εργαστεί σε μια από τις κορυφαίες εταιρείες, την FIAT. Εντούτοις, δεν έγινε αποδεκτός, μία άρνηση που την αισθάνθηκε σαν γροθιά στο στομάχι. Άνεργος, χαμένος σε μια μεγαλούπολη, με τον πατέρα του και τον αδερφό του νεκρούς, ο Enzo βίωσε σκληρά και βίαια συναισθηματικά χτυπήματα στο έπακρο σε έναν ωκεανό απόγνωσης. Δεν το έβαλε κάτω όμως, δεν τα παράτησε και σηκώθηκε να αγωνιστεί σε αυτόν το δύσκολο αγώνα που ονομάζεται ζωή.
Κατέληξε, εν τέλει, να τρέχει σε αγώνες με τα αυτοκίνητα μιας μικρής εταιρείας, ονόματι CMN (Construzioni Meccaniche Nazionali), χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία. Αργότερα, το 1920, εγκατέλειψε την CMN, ξεκίνησε να τρέχει για λογαριασμό της Alfa Romeo και κατέγραψε μεγάλες νίκες, ενώ το όνομά του γινόταν σιγά σιγά γνωστό, έχοντας αποκτήσει και κάποια βραβεία. Η Alfa Romeo του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί και σε αγώνες μεγαλύτερου κύρους, αλλά ο Enzo Ferrari την απέρριψε, καθώς χρειαζόταν περισσότερα χρήματα. Σταμάτησε να τρέχει και αφοσιώθηκε στο τεχνικό σχήμα της εταιρείας. Επανήλθε στους αγώνες το 1927, χωρίς όμως σημαντικά επιτεύγματα.
Η ίδρυση της Scuderia Ferrari
Το 1929 ο Enzo ιδρύει την εταιρεία Scuderia Ferrari (scuderia σημαίνει στάβλος αλόγων), μια ομάδα που αποτελούταν από οδηγούς και τεχνικούς βοηθούς και αποτελούσε τον αγωνιστικό βραχίονα της Alfa Romeo. Ήταν αυτή η περίοδος στην οποία ο Ferrari θα υιοθετούσε το «Cavallino Rampante» ως σύμβολο της εταιρείας του (το πασίγνωστο άλογο της Ferrari, που είναι ορθωμένο στα πίσω πόδια μέσα σε μια κίτρινη ασπίδα). Η φήμη που υπάρχει πίσω από αυτό το έμβλημα λέει πως του το χάρισαν οι γονείς του Francesco Baracca, ενός Ιταλού πιλότου, που είχε σκοτωθεί σε μια αερομαχία και ήταν συνοδοιπόρος του αδελφού του Enzo Ferrari. Η Scuderia διαλύθηκε το 1937. Η Ferrari, όπως την ξέρουμε σήμερα, εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 1947, όταν και ξεκίνησε να κατασκευάζει τα δικά της μοντέλα.
Η προσωπική ζωή του Enzo, τα προβλήματα και ο θάνατος του πρώτου του γιου
Όταν ο Enzo σταμάτησε να τρέχει σε αγώνες λόγω του χαμηλού εισοδήματος, γνώρισε τη Laura, μια εικοσάχρονη για την οποία δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, με την οποία παντρεύτηκαν το 1923. Οι δυο τους μάλωναν αρκετά συχνά και η κατάσταση χειροτέρεψε όταν η μητέρα του Enzo ήρθε να μείνει μαζί τους για κάποιο διάστημα. Η γυναίκα του και η μητέρα του ήταν συνεχώς στα μαχαίρια και ο Enzo έπαιζε το ρόλο του διαιτητή. Μια εκδοχή υποστηρίζει πως η Laura ήθελε ο Enzo να σοβαρευτεί και να παρατήσει το ανόητο, όπως το χαρακτήρισε, όνειρο του οδηγού αγώνων. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Ferrari αφοσιώθηκε για χρόνια στο τεχνικό κομμάτι και αποσύρθηκε από τους αγώνες, και όχι τα χρήματα.
Το 1932 απέκτησαν έναν γιο, τον Dino, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 24 ετών από μυική δυστροφία. Από τότε και για τα επόμενα 32 χρόνια της ζωής του, o Enzo κυκλοφορούσε πάντα με γυαλιά ηλίου κατά τη διάρκεια της ημέρας και πήγαινε καθημερινά στο νεκροταφείο.
Ο Enzo όμως είχε κι έναν δεύτερο γιο, τον Piero, που απέκτησε με την ερωμένη του, Lina Lardi, το 1945. Καθώς όμως το διαζύγιο στην Ιταλία ήταν παράνομο μέχρι το 1975, ο Piero αναγνωρίστηκε ως γιος του Ferrari μετά το θάνατο της Laura το 1978. O Piero σήμερα είναι αντιπρόεδρος της Ferrari με ποσοστό συμμετοχής 10%.
Ο θάνατος του Enzo Ferrari, το τέλος ενός θρύλου
Έφυγε από τη ζωή στις 14 Αυγούστου 1988 σε ηλικία 90 ετών. Λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατό του έγινε το Ιταλικό Grand Prix και το αποτέλεσμα ήταν ένας τερματισμός 1-2 για τη Ferrari, με τον Αυστριακό Γκεράντ Μπέργκερ νικητή και τον Μικέλε Αλμπορέτο δεύτερο.
Δεν έχω συναντήσει άλλο άνθρωπο με τόσο πείσμα όσο εγώ. Το πείσμα και το πάθος μου με παρασύρουν τόσο πολύ που δεν με αφήνουν να σκεφτώ τίποτε άλλο. Δεν με ενδιαφέρει η ζωή έξω από τους αγώνες και τα αυτοκίνητα.
Στο παρακάτω βίντεο ο Enzo μιλάει για τη ζωή του, τα αμάξια και την εταιρεία του:
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Η.. θρυλική (και τρελή) ζωή του Enzo Ferrari. Ανακτήθηκε από http://provocateur.gr/archive/1701/h-thrylikh-kai-trelh-zwh-toy-enzo-ferrari (τελευταία πρόσβαση 11.8.2019)
Τεμπονέρας Δ. Enzo Ferrari: Ο τελευταίος Καίσαρας της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ανακτήθηκε από: http://manofstatus.com/men/legends/515/enzo-ferrari-o-teleytaios-kaisaras-ths-aytokinhtobiomhxanias (τελευταία πρόσβαση 11.8.2019)
Έντζο Φεράρι. Ανακτήθηκε από https://www.sansimera.gr/biographies/291 (τελευταία πρόσβαση 11.8.2019)
Πράγματα που δεν ξέραμε για τον Ένζο Φερράρι. (2017) Ανακτήθηκε από http://www.novasports.gr/mihanokinita/formula-1/article/342056/pragmata-pou-den-xerame-gia-ton-enzo-ferrari/ (τελευταία πρόσβαση 11.8.2019)
Danielle B. (2012) Enzo Ferrari’s great loves. Ανακτήθηκε από http://lovelifeandferrari.blogspot.com/2012/02/enzo-ferraris-great-loves.html (τελευταία πρόσβαση 11.8.2019)
Έντσο Φερράρι. Ανακτήθηκε από http://bit.do/e4kmA (τελευταία πρόσβαση 11.8.2019)
