Ο Τζιμ Μόρισον, γεννημένος στις 8 Δεκεμβρίου 1943 στη Μελβούρνη της Φλόριντα, υπήρξε ένα απ’ τα σημαντικότερα πρόσωπα στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Μουσικός, ποιητής, φιλόσοφος, μα πάντα ο Τζιμ, κατάφερε να γράψει τη δική του ιστορία, αφήνοντας πίσω μετά το θάνατο του έναν ωραίο μύθο, που συζητιέται από γενιά σε γενιά, και μαγεύει ακόμη και τον πιο καθημερινό και πεζό άνθρωπο. Πολλές φορές δυσάρεστος, βρώμικος, νευρικός, μα με όλους φίλος. Καταβρόχθιζε -κυριολεκτικά(!)- πολλά έργα ποιητών και αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Το IQ του ήταν 149. Η μουσική που προτιμούσε κι έπαιζε συχνά στο δωμάτιο του, ήταν τα μπλουζ και τα σπίριτουαλς. Μεγάλο πάθος είχε με τον Έλβις Πρίσλεϊ, κι απαιτούσε απ’ όλους, όταν άκουγε στο ράδιο τραγούδια του, να κάνουν απόλυτη ησυχία, και καθόταν σαν υπνωτισμένος μπροστά στο ηχείο, και τον άκουγε.
Ο Μόρισον φοιτητής
Η καθημερινότητα του
Τα απογεύματα, ο Μόρισον έτρωγε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο, που ήταν πολύ κοντά σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Δεν του άρεσε τόσο το φαγητό, όσο οι εκκεντρικοί θαμώνες. Έβλεπε τυφλούς να σπρώχνουν τα καροτσάκια των ανάπηρων φίλων τους, οι οποίοι τους έλεγαν πού να πάνε. Μερικές φορές, οι ανάπηροι μεθούσαν και τσακώνονταν, χτυπώντας ο ένας τον άλλο με τις πατερίτσες τους. Ο Μόρισον, με το συμφοιτητή του στο UCLA, Ρέι Μάνζαρεκ, με τον οποίο δημιούργησε τους Doors, πήγαινε τα σαββατοκύριακα στην ακτή Βένις, όπου είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες μπίτνικς, καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικοί. Ζούσαν μια ζωή χωρίς ευθύνες, με ελάχιστες ανέσεις, αλλά πολλά ναρκωτικά. Στην παραλία, δεκάδες παρέες έπαιζαν μουσική με κιθάρες και ντέφια, χόρευαν ξέφρενα και κάπνιζαν μαριχουάνα. Πολλά μαγαζιά πουλούσαν LSD και σχεδόν όλοι οι άνδρες που κυκλοφορούσαν στο δρόμο είχαν μακριά, ατημέλητα μαλλιά και λερωμένα ρούχα. Ήταν η αρχή των χίπις.
Ένας από τους πιο στενούς φίλους του ήταν ο Φιλ Ολένο, ο οποίος διάβαζε μανιωδώς τα έργα του ψυχαναλυτή Καρλ Γιουνγκ. Με τον Μόρισον συζητούσαν συχνά για σεξουαλικές ανωμαλίες και φετίχ, από τον ερμαφροδιτισμό και τη νεκροφιλία, ως το σαδισμό και την ομοφυλοφιλία. Όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστούν σε μια εργασία, όπου έπρεπε να γυρίσουν μια μικρού μήκους ταινία, οι ιδέες τους ήταν τουλάχιστον σοκαριστικές. Σκέφτηκαν να γυρίσουν μια σκηνή από τη ζωή του Νίτσε, όπου βλέπει έναν άνθρωπο να χτυπά ένα άλογο και τον σταματά δια της βίας. Ο Μόρισον ήθελε η μουσική επένδυση της ταινίας να είναι συνεχόμενο χειροκρότημα. Τελικά, το έργο τους ήταν πολύ πιο ανατρεπτικό.
Ο Ολένο βοήθησε κάποιους τελειόφοιτους του τμήματος ψυχολογίας που χρειάζονταν έναν άνθρωπο να κινηματογραφήσει ένα πείραμά τους. Του ζήτησαν να κινηματογραφήσει έναν άντρα και μία γυναίκα, που επιδείκνυαν διάφορες στάσεις του σεξ. Αν και το υλικό ήταν απόρρητο, ο Ολένο το έδωσε στον Μόρισον, ο οποίος το επένδυσε με τη μουσική του Μπολερό του Ραβέλ και το παρουσίασε. Οι συμφοιτητές του ενθουσιάστηκαν, αλλά όχι και οι καθηγητές, που τον βαθμολόγησαν με Ο.
Το ξεκίνημα του συγκροτήματος The Doors
Το 1964 γράφτηκε στη σχολή κινηματογράφου, όπου και συνάντησε τον Ρέι Μάνζαρεκ, με τον οποίον έφτιαξαν τους DOORS. Τον Τζιμ τον θεωρούσαν οι συμφοιτητές του ξωτικό και κανείς δεν πίστευε στην επιτυχία του συγκροτήματος. Κάτι όμως, που λίγο αργότερα, διαψεύστηκε, αφού το συγκρότημα απογειώθηκε, κι έγινε ένα απ’ τα πιο γνωστά και περιζήτητα στον κόσμο.
Μέσα απ’ το συγκρότημα, ο Μόρισον κατάφερε να κάνει όλα εκείνα, που σαν παιδί είχε ονειρευτεί. Η δόξα και το χρήμα δεν άργησαν να έρθουν. Με τη βοήθεια του LSD, οι DOORS κατάφεραν να αναπτύξουν συλλογικό πνεύμα. Ο Μόρισον κέρδιζε μέρα με τη μέρα αυτοπεποίθηση και πίστευε όλο και πιο πολύ στη φωνή του.
Η πορεία συνεχιζόταν και οι DOORS ήταν σα να βρίσκονταν στο δικό τους κόσμο. Τα τραγούδια ήταν διονυσιακά και αρχαία. Ο Μόρισον ήταν ο ηλεκτρικός σαμάνος και οι υπόλοιποι Doors οι αρχέγονοι μουσικοί που παίζανε για τον καρναβαλικό χορό του θεού Διόνυσου. Πλέον, ο Τζιμ ονομαζόταν «ο πιο sexy άντρας του ροκ εν ρολ». Χρήματα, γυναίκες, ναρκωτικά, δόξα, μα και απέραντη μοναξιά -γεμάτη τρέλα- ήταν το σκηνικό της ζωής του Τζιμ Μόρισον. Όλα έδειχναν πως το τέλος δε θα αργούσε.
Η ονομασία του συγκροτήματος
Εμπνευστής του ονόματος ήταν ο φίλος του Τζιμ Μόρισον, Ντένις Τζέικομπ. Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν Αρουραίο ή Σκίουρο, επειδή περπατούσε πάντα σκυφτός. Λάτρευε το σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν, και είχε διαβάσει κάθε έργο του Φρίντριχ Νίτσε. Αργότερα, έγινε βοηθός του Κόπολα στα γυρίσματα της ταινίας Αποκάλυψη Τώρα.
Μία μέρα, ο Ντένις Τζέικομπ ανέφερε ένα ποίημα του Βρετανού ζωγράφου Γουίλιαμ Μπλέικ: «Αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίζονταν, τα πάντα θα φαίνονταν στον άνθρωπο, όπως αληθινά είναι. Άπειρα». Από αυτόν το στίχο εμπνεύστηκε ο Μόρισον το όνομα που θα έδινε στο συγκρότημά του, αν ποτέ σχημάτιζε ένα. Το όνομα ήταν «Οι Πόρτες: Ανοιχτές και Κλειστές». «Υπάρχει το γνωστό και υπάρχει και το άγνωστο. Και αυτό που χωρίζει αυτά τα δύο, είναι η πόρτα, κι αυτό θέλω να είμαι», εξήγησε ο Μόρισον. Τελικά, επικράτησε το πιο σύντομο όνομα, οι πόρτες ή αλλιώς «the doors».
This is the end
Στις 3 Ιουλίου του 1971 πέθανε ο ποιητής της ροκ που άφησε πίσω του μία ασύγκριτη υστεροφημία. Ο Τζιμ Μόρισον βρισκόταν στο Παρίσι από το Μάρτιο μαζί με τη φίλη του, Πάμελα Κούρσον. Είχε πάει στη Γαλλία για να απομακρυνθεί απ’ τα φώτα της δημοσιότητας και το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί για αυτόν στις Η.Π.Α, όπου τον κατηγορούσαν για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Ο Μόρισον ένιωθε την ανάγκη να ανασυνταχθεί και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την ποίηση, την οποία είχε παραμελήσει και ήθελε να αφοσιωθεί αποκλειστικά και μόνο σε αυτήν. Έτσι, επέλεξε να ζήσει στην πόλη των τεχνών και των γραμμάτων. Κάθε μέρα περπατούσε ατελείωτες ώρες στους δρόμους του Παρισιού και επισκεπτόταν τα στέκια, στα οποία σύχναζαν προσωπικότητες των τεχνών και της διανόησης. Θαύμαζε τον Όσκαρ Γουάιλντ, που είχε πεθάνει στο Παρίσι, και η σωρός του βρισκόταν στο ίδιο νεκροταφείο, που επρόκειτο να ταφεί και ο ίδιος. Η έμπνευση όμως που τόσο επιθυμούσε, δεν ερχόταν.
Η αλλαγή του τόπου διαμονής δεν τον βοήθησε, όσο περίμενε. Η απογοήτευση τον αποδιοργάνωσε και συνέχισε να πίνει, μέχρι τελικής πτώσεως. Η καθημερινή του κατανάλωση μπορεί να έφτανε και τα δύο μπουκάλια ουίσκι. Αγαπούσε ιδιαίτερα το αλκοόλ και την κοκαΐνη, αλλά αντιμετώπιζε την ηρωΐνη με μεγάλη επιφύλαξη. Μάλιστα, συγκρούονταν συχνά με τη φίλη του, Πάμελα Κούρσον, επειδή αυτή έκανε συχνά χρήση ηρωίνης. Έτσι περνούσε τις μέρες του ο Μόρισον στο Παρίσι και η 2α Ιουλίου δε διέφερε σημαντικά. Τον επισκέφτηκε ο φίλος του απ’ το πανεπιστήμιο, Αλέν Ρενέ, και πήγαν για έναν ακόμη περίπατο στην πόλη. Ο Ρενέ παρατήρησε ότι ο Μόρισον φαινόταν ανήσυχος και χλωμός, ενώ τον έπιαναν συχνά κρίσεις λόξιγκα. Ο Μόρισον και η Πάμελα Κούρσον σταμάτησαν σε ένα εστιατόριο για φαγητό, αλλά ο τραγουδιστής δεν αισθανόταν καλά.
Είχαν υπάρξει και κάποιες περιπτώσεις τους τελευταίους μήνες, όπου ο Μόρισον έκανε κάποιες αιμοπτύσεις. Φαίνεται ότι οι καταχρήσεις είχαν προκαλέσει σοβαρές βλάβες στον οργανισμό του. Λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, ο φίλος του αποχώρησε και ο Μόρισον έμεινε μόνος του. Δεν του άρεσε η μοναξιά, αν και βρισκόταν στο Παρίσι, όπου ταξίδεψε, ώστε να απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Συναντήθηκε με την Πάμελα και συνέχισαν τη βόλτα τους, πριν να επιστρέψουν στο διαμέρισμά τους.
Ήταν η τελευταία νύχτα που θα περνούσαν μαζί. Εκείνο το βράδυ, ο Μόρισον και η Πάμελα δοκίμασαν ηρωίνη, ενώ παρακολουθούσαν ερασιτεχνικά βίντεο από παλιότερες διακοπές τους. Έκαναν τακτικά διαλείμματα για περισσότερα ναρκωτικά, μέχρι που αποκοιμήθηκαν. Η Πάμελα ξύπνησε τη νύχτα από το βήχα του Μόρισον. Βρισκόταν στη μπανιέρα και έφτυνε αίμα. Όταν πέρασε η κρίση, η Πάμελα τον ρώτησε, αν ήθελε να καλέσουν γιατρό, αλλά ο τραγουδιστής ένιωθε καλύτερα και της είπε να συνεχίσει τον ύπνο της. Η Πάμελα τον άφησε, χωρίς να ξέρει ότι αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Όταν ξύπνησε, στις 6 το πρωί της 3ης Ιουλίου του 1971, ο Τζιμ Μόρισον ήταν νεκρός στη μπανιέρα. Ήταν μόλις 27 χρόνων. Ετάφη με ταχύτατες διαδικασίες στο νεκροταφείο «Pere Lachaise» του Παρισίου. Ο τάφος του Τζιμ Μόρισον με την ελληνική γραφή: «(Πράττω) κατά τον δαίμονα εαυτού» σημαίνει «(Πράττω) σύμφωνα με αυτό που η συνείδηση μου θεωρεί». Είναι ίσως οι πιο κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν έναν άνθρωπο που στη σύντομη ζωή του έκανε μόνο ότι του υπαγόρευε η συνείδησή του. Ακολουθούσε τις δικές του αρχές και δεν έπραττε με βάση τις επιταγές της κοινωνίας. Επειδή τάφηκε γρήγορα, χωρίς να τον προλάβουν οι συγγενείς και οι φίλοι, με κλειστό φέρετρο, πολλοί υποστήριζαν ότι ήταν ένα τρικ. Ένας τρόπος για να εξαφανίσει το παρελθόν του και να κάνει μια νέα αρχή. Δεν αποδείχθηκε ποτέ τίποτα, ούτε καν υπήρξαν σχετικές ενδείξεις που να ανατρέπουν την επίσημη εκδοχή του τέλους του. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι η μουσική των Doors και οι στίχοι του δεν πέθαναν ποτέ…
This is the end, my only friend, the end. It hurts to set you free but you’ll never follow me. The end of laughter and soft lies. The end of nights we tried to die. This is the end…
Δισκογραφία
1967 – THE DOORS
1967 – STRANGE DAYS
1968 – WAITING FOR THE SUN
1969 – THE SOFT PARADE
1970 – MORRISON HOTEL
1970 – ABSOLUTELY LIVE
1971 – L.A WOMAN
1972 – WEIRD SCENES INSIDE THE COLD MINE
1973 – THE BEST OF THE DOORS
1978 – AN AMERICAN PRAYER
https://www.youtube.com/watch?v=deB_u-to-IE
Πηγές
