Και καθώς ανασκάλευα το αρχείο ειδήσεων της στήλης περιβάλλοντος ενός ηλεκτρονικού περιοδικού λίγες μέρες πριν, φευγαλέα το μάτι μου «πέφτει» σε μια εικόνα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Την εικόνα ενός κατάμαυρου πουλιού, σοκαριστική και συνάμα απωθητική. Δυστυχώς ήταν η πλέον ωμή αλήθεια πως κάποιοι νέμονται τη φύση και τους «θησαυρούς» της μη αναλογιζόμενοι των ανείπωτων συνεπειών. “Περί της αλόγιστης καταστροφής και μόλυνσης των ακτών στο Σαρωνικό μετά τη βύθιση δεξαμενόπλοιου” ήταν ο εν συντομία τίτλος πολλών σχετικών άρθρων.
Θέλοντας να είμαι αδέκαστος περί του θέματος, η αλήθεια είναι πως ειδήμων δεν είμαι περί του λογού το αληθές. Δια μέσω των προσωπικών μου συμπερασμάτων και καθώς δεν αφιέρωσα και πολύ χρόνο για περαιτέρω μελέτη, ένα μόνο μπορεί να συνοψιστεί. Η πικρή αλήθεια της κατάρρευσης του πολιτισμού μας. Μοιραίο λάθος από αμέλεια, αυτουργία ή μια ενέργεια που ποδηγετήθηκε από κάποιους είναι εύλογα ερωτήματα, στα οποία δεν μπορώ να δώσω απάντηση. {Έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λέμε!}. Η ουσία είναι το τέλμα της συμπεριφοράς του σημερινού ανθρώπου. Εκείνου που η ίδια η φύση τον έθρεψε, τον γαλούχησε, του δώρισε απλόχερα τα αγαθά της, όποτε τα χρειάστηκε.
Και εκείνος με τα υποτιθέμενα επιτεύγματά του, τη χρήση της τεχνολογίας κατά τη ραγδαία ανέλιξή της και την «εξυπνάδα» του, τη βίασε, την εκμεταλλεύτηκε, την «κατακρεούργησε». Όσο σκληρές και αν ηχούν στα αυτιά μας αυτές οι λέξεις πρέπει να ειπωθούν. Με τις εύηχες δεν πετυχαίνεις πάντοτε πολλά. Με το να μην ακούς άλλα από αυτά που θέλεις, είναι σαν να αποποιείσαι την κατάσταση. Η υπεροψία του, ο παραλογισμός του, τον οδήγησαν σε μονοπάτια δίχως γυρισμό. Όχι μόνο για τη φύση αλλά και για τον ίδιο.
Επιπροσθέτως, «Εκείνοι» που επί χρόνια ξιπάζονται για το καλό μας, μόνο σε είρωνες τους μετατρέπει η ολιγωρία τους σε τέτοιου βεληνεκούς και μήκους καταστροφή. Η δήθεν πολιτική τους για μια καλά διαφυλασσόμενη και προστατευόμενη περιβαλλοντική ανάπτυξη περισσεύει. Να είσαι «μορφωμένος», αρμόδιος για μια θέση, εκλεγμένος για να φέρεις εις πέρας τα καθήκοντά σου και να διατυμπανίζεις πως ελευθέρα μπορεί ο καθένας να κολυμπά μετά από ένα τέτοιο γεγονός, είναι ντροπή. Ολοφάνερα απεικονίζονται η ασχετοσύνη και η ανικανότητα όσων «παιδιαρίζουν» αντί να μας κυβερνούν. Η κουτάλα με το μέλι είναι πολύ μεγάλη…
Συμπερασματικά, η καταστροφή στο Σαρωνικό και τα συμπαρομαρτούντα της, αποτελούν μόνο μια μικρογραφία των όσων συμβαίνουν στον πλανήτη μας. Η αρχή του τέλους είναι μπροστά μας και αν δεν αφυπνιστούμε, ίσως να είναι ήδη πολύ αργά.
“Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
και φύτρωνε της γης το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο…”
