Πόσο κουραστικό πια; Πόσο να αντέξει κανείς; Είναι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τους νοιάζει τίποτα και προπάντων κανένας. «Μικράνθρωποι». Μίζεροι, ενοχλητικοί. Αρκετά! Αυτό έχω να σας πω εγώ. Φτάνει πια. Σε έναν κόσμο τόσο χαοτικό και γεμάτο προβλήματα, είστε απλά ένα επιπλέον βάρος. Μιλάω σκληρά και θα πω και άλλα, γιατί όπως μου έχουν πει «Δικαιολογώ πολύ τους ανθρώπους» και πρέπει να σταματήσει αυτό. Και κάθισα και σκέφτηκα, με αφορμή κάποια γεγονότα που συμβαίνουν τώρα στη ζωή μου, και κατάλαβα πως πράγματι, το κάνω ή μάλλον καλύτερα το έκανα. Αρκετά! Φτάνει πια με τις δικαιολογίες και τα συγχωροχάρτια.
Να γιατί δεν πάει αυτός ο κόσμος τουλάχιστον λίγα βήματα πιο μπροστά. Τέλειος δε θα γίνει ποτέ και δε ζητάω εγώ αυτό. Άνθρωπος ρεαλιστής είμαι, όχι ουτοπιστής. Δεν κυνηγάω «κάλπικα», ανέφικτα ιδανικά. Οπότε αρκετά. Από εδώ και στο εξής φτάνουν και οι δικαιολογίες, και ο σεβασμός σε ανθρώπους που δε κρίνω εγώ σωστό να τους τον αφιερώνω. Γιατί για μένα είναι μεγάλο πράγμα ο σεβασμός.
Από εδώ και στο εξής μόνο αδιαφορία. Ούτε προσπάθειες για «κατανόηση», ούτε και χώρος για τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες. Δεν είναι μαριονέτες οι άνθρωποι, ώστε κάποιοι άλλοι να τους χειρίζονται όπως θέλουν. Να τους πετσοκόβουν για να τους εφαρμόσουν στα δικά στους μέτρα και σταθμά, αγνοώντας τις όποιες συνέπειες.
Δεν είναι σακιά με αλεύρι, μήτε μηχανές για την ευχαρίστησή σας. Γι’ αυτό έχετε τα έξυπνα κινητά σας. Για να προβάλετε τη «δηθενιά» σας σε όποιο Instagram ή Facebook είναι αυτό. Στην πραγματική ζωή όμως: Αρκετά! Αρκετά και εσείς και η ψευτιά που σας διακατέχει. Σταματήστε να σκορπάτε κακία, κουτσομπολιά και συκοφαντίες. Αρκετά σας λέω, αρκετά.
Καλά δε βαριούνται πια αυτοί οι άνθρωποι; Δε βαριούνται να αναλώνονται συνέχεια, και συνέχεια, και συνέχεια, δίχως τελειωμό, σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο υποκρισίας και κακεντρέχειας;
Ως πότε δηλαδή θα συνεχίζεται με αυτό το τροπάριο; Κάποια στιγμή απλά σταματήστε. Ή μήπως πια αυτή η συμπεριφορά έγινε ένα με εσάς; Δεν είναι πια ένα δεύτερο «ξένο» σώμα, αλλά το δέρμα που καλύπτει το ίδιο σας το σώμα; Και αναρωτιέμαι, άραγε τι να σας έκανε έτσι; Τι προκαλεί τέτοια (μεταφορική) μαυρίλα; Ρητορικά και μη τα ερωτήματά μου. Για κάποια έχω τις απαντήσεις τους, για κάποια πάλι όχι. Και τι σημασία έχει πια;
Καμία σημασία δεν έχει. Αυτή είναι η πικρή κατά τα άλλα, αλλά μεγάλη κατά βάθος αλήθεια. Το ένα και το αυτό είναι. Δεν έχει σημασία πλέον το γιατί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι έτσι όπως είναι και δεν τους ενδιαφέρει να αλλάξουν, μήτε για τον εαυτό τους, μήτε και για τους άλλους. Και αλλάζει τελικά ο άνθρωπος. Εγώ, εσύ, και ο καθένας από εμάς; Ή απλά κάποιοι καταφέρνουν και κρύβουν τι πραγματικά είναι; Γινόμαστε «καλύτεροι» άνθρωποι ή απλά καλύτεροι «ηθοποιοί;»
Μερικοί μαθαίνουμε να κρύβουμε τη λύπη και τη στεναχώρια που μας καταβάλλει, και μερικοί καταφέρνουν και συγκαλύπτουν την υποκρισία που τους διέπει, ή είναι εφικτή η αλλαγή; Η μεταστροφή σε κάτι νέο, «καλύτερο». Να σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν έχω βρει τις απαντήσεις με βεβαιότητα (ακόμη;). Και να, βλέπετε αυτές οι απαντήσεις είναι σημαντικές, γιατί απαντούν στην ερώτηση: Αρκετά πια με τους μικράνθρωπους, τους υποκριτές ή ίσως απλά χρειάζεται επιείκεια; Και τελικά πόση πια είναι αρκετή;
