Ανοίγεις τα μάτια σου και αισθάνεσαι σκεπασμένος απ΄ όλα τα κύματα. Το οξυγόνο σου λιγοστεύει, και με το ζόρι υπομένεις την πίεση του νερού. Νιώθεις ότι η ζωή σ΄ έχει φέρει στον πάτο της θάλασσας. Λοιπόν; Πόσο ακόμα θα αντέχεις να κρατάς την αναπνοή σου κάτω απ΄το νερό;
Πόσο ακόμα θα ‘σαι ανήμπορος να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου; Πόσο ακόμα θα μαστιγώνεις τον εαυτό σου και θα παραμένεις προσκολλημένος στις μαύρες σελίδες της ζωής σου, αδυνατώντας να ξεπεράσεις ό, τι σε οδήγησε σ΄αυτή την κατάσταση; Πίστεψέ με, ό, τι κι αν περνάς, έχεις όλα τα όπλα έτσι ώστε να δώσεις τέλος σ’ αυτό, και να ξαναβγείς στην επιφάνεια. Και ένα είναι μάλιστα βέβαιο: Για να μπορέσεις να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον χάσεις. Αφού ο εαυτός σου αγνοείται, τι έχει σειρά τώρα λοιπόν;
Πρέπει να πιστέψεις στη δύναμη που κουβαλάς, πριν δεις τη ζωή να περνά από μπροστά σου μέρα με τη μέρα, χωρίς να σε χαιρετά. Πριν οι μέρες κυλήσουν, μα όλες θα σου φαίνονται ίδιες. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και οφείλεις να τον κερδίσεις. Γι΄ αυτό, τώρα είναι η ευκαιρία να αναστήσεις ό, τι νεκρό σε βαραίνει και σε θέλει χωμένο στην αφάνεια. Γιατί σημασία δεν έχουν οι φορές που θα πέσεις και θα βουλιάξεις, αλλά οι φορές που θα σηκωθείς.
Άνθρωπε, γεννήθηκες για να επιπλέεις στο νερό, και όχι για να σε ξεβράζει η θάλασσα. Στο χέρι σου είναι να δημιουργήσεις τη δική σου ουτοπία και να της δώσεις το χρώμα και το σχήμα που εσύ επιθυμείς. Να βρεις τον σωστό δρόμο που οδηγεί στην έξοδο του λαβύρινθου που είσαι μπλεγμένος. Βγάλε λάθος για μια φορά τον εαυτό σου και την ταυτότητα που του έδωσες, ότι ανήκεις δηλαδή στον πάτο του βυθού. Σήκω τώρα και ζήσε. Μπορείς ν΄ αλλάξεις τον κόσμο σου ακριβώς τη στιγμή που θα το πάρεις απόφαση.
«Γιατί ό, τι δε συνέβη ποτέ, είναι ό, τι δεν ποθήσαμε αρκετά!»
Σύνταξη κειμένου: Βασιλική Κοκοβάκη
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
