Ράγισμα καρδιάς. Ο ήχος που κάνει είναι απόλυτα σιγανός μπροστά στο “θόρυβο” που προκαλεί ο πόνος του. Καρδιά ονομάζουμε ό,τι ρέπει στο ράγισμα, μιας και πάνω κάτω όλοι μας έχουμε βρεθεί με ραγισμένη καρδιά, έχουμε ραγίσει καρδιές άλλων είτε θα βρεθούμε στο μέλλον στην πρώτη ή στη δεύτερη θέση.
Κάποιες φορές ξεχνάμε τη σημασία της ψυχής αλλά και της καρδιάς μας μέχρι να βρεθούμε σε μια κρίσιμη κατάσταση. Η καρδιά έχει την έφεση να ραγίζει, μιας και είμαστε φτιαγμένοι καθ’ αυτόν τον τρόπο γι’ αυτήν τη ζωή.
Γιατί ραγίζει η καρδιά μας;
Νιώθουμε “ραγισμένοι” όταν χάνουμε κάποιον ή κάτι που αγαπάμε ή θέλουμε πολύ, όταν σφάλουμε απέναντι σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, το πληγώνουμε ή από την άλλη πλευρά μας πληγώνει. Έχει να κάνει επίσης με όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, από μια ρομαντική σχέση ή μια φιλία, από ένα μέλος της οικογένειας μας, ένα κατοικίδιο, μια δουλειά ή μια ευκαιρία που ήταν πολύ σημαντική για εμάς. Η καρδιά μας τυλίγεται από μια “ζώνη δυστυχίας” κι εκείνη την σφίγγει τόσο που εν τέλει… σπάει.
Το σύνδρομο μιας ραγισμένης καρδιάς
Πέρα από το μεταφορικό κομμάτι του ραγίσματος, η καρδιά μας πράγματι μπορεί να ραγίσει. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι η προσωρινή καρδιακή κατάσταση που είναι γνωστή ως σύνδρομο takotsubo ή το “σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς”, η οποία περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1990 στην Ιαπωνία.
Αναφέρει πως το σύνδρομο takotsubo(ιαπωνική λέξη που σημαίνει “παγίδα για χταπόδια”) κάνει την καρδιά να φουσκώνει πολύ και να παραμορφώνεται, με αποτέλεσμα να μοιάζει με το ειδικό δοχείο που χρησιμοποιείται παραδοσιακά στην Ιαπωνία για το ψάρεμα του χταποδιού. Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς ή αλλιώς μυοκαρδιοπάθεια εξαιτίας του στρες, αποτελεί μια αναγνωρισμένη πλέον καρδιακή πάθηση η οποία «μιμείται» την καρδιακή προσβολή, έχει δηλαδή συμπτώματα την έντονη πίεση στο στήθος, τη δύσπνοια και τη ξαφνική αδυναμία.
Η τέχνη του πόνου μιας καρδιάς
Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε χαρούμενοι ξανά αφότου η καρδιά μας έχει ραγίσει στα δύο; Είτε οι πράξεις άλλων μας ράγισαν την καρδιά είτε και οι πράξεις οι δικές μας απέναντι σε αγαπημένα πρόσωπα το έκαναν. Μαθήματα και λάθη, συνεπώς. Μπορεί ένα τσιρότο να ενώσει τα δύο κομμάτια; Όχι, αλλά μπορούμε εμείς σιγά σιγά να την “ενώσουμε” ξανά αναλαμβάνοντας τις ευθύνες, διορθώνοντας τα λάθη μας, προχωρώντας παρακάτω από ανθρώπους και καταστάσεις που μονάχα μας πληγώνουν.
Μελέτες δείχνουν πως ο εγκέφαλός μας καταγράφει τον συναισθηματικό πόνο του ραγίσματος με τον ίδιο τρόπο όπως ο σωματικός πόνος, γι’ αυτό μπορεί να νιώθουμε ότι το σπάσιμο της καρδιάς προκαλεί πραγματικό σωματικό πόνο. Οι ορμόνες πέφτουν, ο οργανισμός εκκρίνει την ορμόνη του στρες για να “σώσει” την κατάσταση και τότε… Έρχονται οι ναυτίες, οι ζαλάδες, η ακμή, ο έντονος πονοκέφαλος, ο πόνος στο στήθος λόγω του άγχους, η σωματική εξάντληση λόγω έλλειψης φαγητού ή ύπνου.
Η καρδιά που ραγίζει μας κάνει να νιώθουμε τόσο έντονο πόνο στο στομάχι μας όσο μας δίνει την ιδέα πως όλες οι πεταλούδες έχουν πεθάνει. Μπορούν ωστόσο και να ανθίσουν ξανά λουλούδια εκεί και να γεννηθούν νέες πεταλούδες. Δεν έρχεται το τέλος του κόσμου, απλά και μόνο επειδή βρέθηκες με μια ραγισμένη καρδιά, αντιθέτως βρισκόμαστε στη μέση της ιστορίας μας, στη γέφυρα της μετάβασης προς ένα νέο κεφάλαιο της ζωή μας.
Η διαδικασία της “επούλωσης” μπορεί να είναι επίπονη και αργή, αλλά περνάει και ο χρόνος θα μας βοηθήσει γρήγορα να ανακάμψουμε. Ο χρόνος είναι μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε όσα “πήραμε” από τα μαθήματα και τα λάθη απ’ ό,τι κι αν συνέβη. Μπορούμε να μην επαναλάβουμε τις ίδιες κινήσεις, να αναγνωρίσουμε τι αξίζουμε αλλά και τι επιθυμίες και ανάγκες θέλουμε από υγιείς μελλοντικές μας σχέσεις. Είναι δύσκολο να γυρίσεις σελίδα όταν ξέρεις πως δεν θα είναι κάποιος στο επόμενο κεφάλαιο, μα μη ξεχνάς η ιστορία σου πρέπει να συνεχιστεί.
