2019… και γελάμε. Νούμερο ένα επιχείρηση του γέλιου μας πλέον είναι το λεγόμενο YouTube. Και δεν εννοώ τις αναζητήσεις του γέλιου που μπορούμε να κάνουμε μέσα από αυτό. Εννοώ βέβαια τους επίδοξους αστέρες που έχουν πάρει τη όλη την τηλεοπτική προβολή πλέον πάνω τους. Ως επί το πλείστον, είναι μία αλλαγή. Είναι όμως και μια επιτυχημένη διαδοχή του μεγάλου μας κωμικού πολιτισμού που έχει συνεισφέρει ο τόπος μας; Άρα λοιπόν ο όρος κωμικός είναι όντως μια διαχρονική αξία ή μελλοντική παρωδία;
Ας ανατρέξουμε λίγο στο παρελθόν και ας θυμηθούμε επιτυχημένα πρόσωπα κωμικών, σάτιρας, διασκέδασης, ποιοτικού γέλιου. Νομίζω πως οι απόγονοι του Αριστοφάνη είναι άξιοι διεκδικητές αντίστοιχου τίτλου. Κρατώντας το σατυρικό ύφος, σχολιάζοντας κωμικά κάθε λεπτό, ασήμαντο, σημαντικό, καλτ στοιχείο της ελληνικής ζωής και επικαιρότητας σκορπούσαν άπλετα γέλιο με βαθύτερο νόημα. Θέατρα γεμάτα ζωντάνια, ανεξίτηλα στο χρόνο με χαρακτήρες απλούς καθημερινούς. Ταινίες με απίστευτους χαρακτήρες διαχρονικούς, ανθρώπους με τρομερή πνευματικότητα που είχαν να διδάξουν μαθήματα ζωής μέσα από καθημερινές απλές στιγμές. Παπαμιχαήλ, Βουγιουκλάκη, Παπαγιαννόπουλος, Βουτσάς, Βέγγος, Μουστάκας, Καρέζη, Κοντού, Ψάλτης και άλλοι πολλοί χαραγμένοι στην ιστορία αυτή λοιπόν, αναφέρω τους αγαπημένους μου. Άνθρωποι που αξίζει να δεις όχι μόνο το επαγγελματικό τους έργο, αλλά και προσωπικό ως μια συμβουλή ζωής από τον τρόπο που αντλούν την ενέργεια αυτή, που αντιλαμβάνονται τις αξίες και τις ουσίες της ζωής και πως αντιλαμβάνονται τη συνεισφορά και την αποδοχή. ΆΝΘΡΩΠΟΙ πάνω απ’ όλα με στοιχεία ανθρωπισμού παρά προσωπικής καταξίωσης και χλιδής, αναμένοντας τον επόμενο ρόλο για την αγάπη του κόσμου.
Στη σημερινή εποχή βλέπουμε απλά πορτραίτα, νομίζω. Αν μας κάθεται καλά στο μάτι η χυδαιότητα, μας γίνεται viral. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για ποιο λόγο το κοινό απορροφά και πετά τόσο γρήγορα τους νέους influencers να το πω, γιατί είναι ύβρις να εκφραστώ με τη λέξη κωμικός ή ηθοποιός ή καλλιτέχνης, και συνεχώς βγαίνουν καινούριοι στη επιφάνεια; Πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πρόσωπα, τα οποία παρεμπιπτόντως είναι εντελώς ανούσια, δίχως έργο με μόνο όπλο ας πούμε με όμορφο τρόπο τον εξευτελισμό κάθε στιγμής της καθημερινότητας με χείριστο τρόπο για την πρόκληση γέλιου. Επιτηδευμένα λόγια, βρισιές, γκριμάτσες και κοροϊδία δίχως νόημα κανένα κωμικό και ανθρώπινο είναι η νέα τάση. Ας μην ξεχάσουμε μόνο και τα special editorial και κινηματογραφικά εφέ που είναι αρκετά για μια τέλεια εικονιζόμενη λεπτομερειακή επιτυχία πλέον τηλεοπτικά.
Και εδώ λοιπόν έρχεται ο προβληματισμός μου. Χάνεται η αίσθηση του χιούμορ, του ποιοτικού παραστατικού γέλιου βγαλμένο από αληθινές στιγμές ή απλά περνά πλέον σε άλλη διάσταση; Υπάρχουν άνθρωποι που και στη σημερινή εποχή πολεμούν για να κρατήσουν αληθινή αυτή την ελληνική αύρα, μέσα από αλλιώτικες εναλλακτικές διασκευές και αυτοσχεδιασμούς, βλέπε Σταρόβα, Ζουγανέλη, Μπουλά, Μπέζο, Φιλιππίδη, Τσαλταμπάση, Ελευθερίου, Λαζόπουλο. Κι όμως σαν να φαίνεται πως το κύκλωμα αυτό εξολοθρεύεται από τους ατίθασους πλέον you tubers που έχουν κατακλύσει το κοινό θέαμα. Μακριά από κάθε ζωντανή ιστορία, από χαρακτήρες βγαλμένους από την ελληνική πραγματικότητα, μακριά από τα ιδεώδη της θεατρικής σκηνής και αναπαράστασης.
