
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου κάποιος άνθρωπος αναγκάζεται να εγκαταλείψει το μέρος στο οποίο είναι εγκατεστημένος ή έχει ως πατρίδα του. Δεν είναι επίσης λίγες οι περιπτώσεις όπου μία μόνο βαλίτσα καθίσταται η περιουσία ενός ανθρώπου. Δυστυχώς οι περιπτώσεις είναι πολλές. Και όσο περνούν τα χρόνια αντί να σταματούν φαινόμενα διωγμού, κάθε φύσεως διωγμού, αντιθέτως αυξάνονται. Πραγματεύομαι ζητήματα όπου ανακύπτουν συχνά και προκαλούν διλήμματα για έναν άνθρωπο. Έχει αναρωτηθεί κάποιος άραγε, πόσο δύσκολο είναι να βάζεις όλη σου τη ζωή σε μία βαλίτσα ;
Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα σε μά συζήτηση όπου άκουσα τη φράση : μια βαλίτσα είναι ο άνθρωπος . Στην αρχή αναρωτήθηκα. Μετά όμως μου πέρασαν εικόνες από το μυαλό ανθρώπων που βίωσαν και βιώνουν τη φράση αυτή. Προσωπικά, γνωρίζω πολλά άτομα που λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον. Γνωρίζω ακόμη άτομα όπου έζησαν τον διωγμό στην πιο έντονη και απάνθρωπη μορφή του. Και στις δύο περιπτώσεις, παρά τις ουσιαστικές διαφορές υπάρχει ένα κοινό. Και αυτό το κοινό είναι εκείνη η βαλίτσα! Εκείνα τα συναισθήματα που κουβαλάνε μαζί τους οι άνθρωποι αυτοί και οι κλεφτές ματιές που ρίχνουν φεύγοντας.
Το προσφυγικό ζήτημα αποτελεί θέμα που δύσκολα θα συζητηθεί. Ίσως επειδή έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που τις απόψεις μας και τις θέσεις μας φοβόμαστε να τις εκφράσουμε. Κι αυτό γιατί λόγω των συγκυριών αυτομάτως θα ενταχθούμε με την εκδήλωση αυτή, σε ένα κόμμα. Είναι όμως θέμα πολιτικής φύσεως το αν θα σεβαστείς έναν άνθρωπο; Εξαρτάται από πολιτικά κόμματα το αν θα συμμεριστείς τον πόνο που αυτός έχει; Οι ιστορίες-βιώματα της οικογένειάς μου με έχουν κάνει να νιώθω μία παραπάνω ευαισθησία γι αυτό το θέμα. Ακούγοντας από τον παππού μου για τη γενοκτονία των Ποντίων, αλλά και από τη μητέρα μου για την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, η φράση «μια βαλίτσα είναι ο άνθρωπος»μου προκαλεί ανατριχιαστικές εικόνες.
Είναι οδυνηρό να φεύγεις από την πατρίδα σου και πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται με τη μορφή διωγμού. Είναι επίσης οδυνηρό να βάζεις ο,τι χρειάζεσαι μέσα σε μία βαλίτσα, την οποία με δυσκολία θα σηκώνεις, γιατί ο πόνος και τα συναισθήματα που βάζει ένας άνθρωπος σε αυτή είναι αβάσταχτα. Αλλά και τι να κάνεις; Επιλέγεις να σωθείς, καθώς η μόνη λύση είναι να αφήσεις το σπίτι σου και να κλείσεις για τελευταία φορά την πόρτα του. Ρίχνεις γρήγορες ματιές μήπως αποτυπωθεί ακόμη μία εικόνα στο μυαλό σου ώστε να την κουβαλάς πάντα μαζί σου. Οσφρίζεσαι τον τόπο σου, ώστε να χεις την μυρωδιά πατρίδας όπου κι αν πας. Και ξεκινάς το δύσκολο δρόμο με παρηγοριά σου.. αυτή τη βαλίτσα. Δεν παραθέτω τίποτα παραπάνω παρά μόνο εικόνες αυθεντικές, όπως τις έχω ακούσει.
Αυτό που συνειδητοποίησα λοιπόν ακούγοντας τη φράση «μια βαλίτσα είναι ο άνθρωπος» ήταν, πως ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να αναγκασθεί να φύγει απ’ την πατρίδα του. Το ότι είμαστε ασφαλείς στο σπίτι μας, το ότι ζούμε χωρίς να κυριαρχεί ο φόβος στα μάτια και την ψυχή μας είναι θέμα τύχης. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τον άνθρωπο απλά.. σαν έναν άνθρωπο και τίποτα λιγότερο.