“Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος. Μ΄ αρέσει στα κρυφά και ο Μητροπάνος” . Κάποιος Ελληνάκος με ψυχή βρισκόταν ήδη πολύ μπροστά. Το είπε πολύ νωρίτερα από πολλούς επιφανειακούς γνώστες. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε εύκολα ποιοι είμαστε , ήμασταν και ειδικά είμαστε εξειδικευμένοι στην αντιγραφή. Ό,τι βλέπουμε στην επικαιρότητα , οφείλουμε να το ακολουθήσουμε. Τρομερή δεν είναι όμως η απεικόνιση του Ελληνάκου, μεγαλωμένου στην ξεχασμένη παράδοση να συγκρούεται με τους μεγαλύτερους για την αντιγραφή ενός πρότυπου που θέλει για δικό του στυλ; Σε καμιά περίπτωση δεν πάμε να κράξουμε το δικαίωμα κάθε ατόμου στην δική του κουλτούρα, μουσική φιλοσοφία και στιλιστική απεικόνιση του, αλλά θα επικεντρωθούμε στην ανούσια και φλύαρη επιθυμία των τριχωτών μουστακαλήδων που κατεβαίνουν από το χωριό να ραπάρουν με Travis, Kendrick και Drake μην καταλαβαίνοντας τίποτα απλά νιώθοντας κάποιοι.SWAG-ΙΛΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΛΑ, για μας η ίδια εξήγα!
Κανένα θέμα πλέον. Σκάμε έξω με χρυσαφικά, ρολόγια,tattoo και τουπέ μπας και μπορέσουμε να γίνουμε μέρος ενός ξακουστού club. Ας φαινόμαστε και λίγο γελοίοι, δεν πειράζει, αρκεί να μην ρεζιλευτούμε στον πορτιέρη πρότυπο της πόλης. Εννοείται πως οι αγορές έρχονται από μαγαζάκια που οι πιστωτικές πιάνουν εύκολα και έτοιμα από τους μεγαλύτερους που μας κάνουν όλα τα χατίρια. Τι μένει λοιπόν άλλο; Α,και μια 600αρα για μία τίμια belvedere μέσα στο καναπεδάκι που κάνουμε μπαμ στο club μας από όλες τις πλευρές. Επόμενη μέρα αναζήτηση των φωτογραφιών μας και ανέβασμα τους με τους ακόλουθους hastag χαιρετισμούς. Και μετά μας κάνει εντύπωση η κάλτσα με παντόφλα…
Από την άλλη θα ερωτηθούμε, μόνο εδώ συναντάται αυτό το φαινόμενο; Όχι προφανώς, κάθε δεκαετία έχει τα γούστα της και φροντίζουμε να τα κάνουμε απολύτως αντιληπτά. Το θέμα εδώ είναι το εξής. Μικρός στο YouTube, video clip rap gangster , και αμέσως νομίζει πως κάπως έτσι είναι και τα πράγματα στη ζωή. Μεγάλωσε σε μια γειτονιά και την επόμενη μέρα που θα βγει έξω θα φέρεται λες και έχει συμμορία με την παρέα του. Έχει αντίκτυπο τόσο στο θέμα της προσωπικότητας του ως ψευδαίσθηση, όσο και στην γενικότερη αντιγραφή μιας gangster-ικής συμπεριφοράς. Δίνουμε δόξα και σεβασμό στους τίμιους πρωτεργάτες του ραπ, χιπ-χοπ που έφεραν τα πάνω κάτω και εκφράστηκαν με ένα πιο παραστατικό τρόπο δίνοντας ένα διαφορετικό χτύπημα στη ζωή. Όχι το ίδιο όμως και στους ψεύτικους απομιμητές μιας κουλτούρας που δεν μπορούν να νιώσουν για να εκπροσωπήσουν, μόνο για να κλαρινογαμπρίσουν διαφορετικά.
Χλιδή , δίχως αναζήτηση εργασίας. Δίχως να ξέρεις πως είναι να δουλέψεις ζηλεύεις βλέποντας τραγούδια , όπλα ναρκωτικά και λεφτά. Καταντήσαμε ως άτομα να ψαχνόμαστε στην εύρεση του εαυτού μας σε ήδη υπάρχουσες προσωπικότητες οι οποίες απλά θα μας εξασφαλίσουν prestige.Το μεγαλύτερο όμως λάθος που γίνεται εδώ είναι το εξής. Για ποιο λόγο μια χώρα που έχει βγάλει τόσα μεγάλα πρότυπα μίμησης να έχει ανάγκη μίμησης ενός βιομηχανικού φτιαχτού προτύπου απλά για να φαίνεται; Έχει σκεφτεί κανείς πως οι ίδιοι swag δεν μιμούνται κάτι, απλά ζούνε την Αμερικανιά τους; Αλλά εμείς ως γνήσιοι Ελληναράδες, λεφτάδες ετοιμοπόλεμοι πάμε να τα σπάσουμε όπως το βλέπουμε να γίνεται . Μία χώρα που είναι φημισμένη για τους αγώνες της , τις αξίες της, την ίδρυση πόσων τομέων και την καταξίωση της σε κάθε επαγγελματική, καλλιτεχνική και φιλοσοφημένη άποψη να μην αποδέχεται αυτό που είναι. Από εκεί που ήταν χιλιόμετρα μπροστά , τώρα κοιτάει μόνο δίπλα μην τυχόν και χαθεί από το προσκήνιο.
Και ποιος φταίει εδώ; Προφανώς και ανακόλουθο μας συμπέρασμα δεν είναι η προσκόλληση στην παράδοση, αλλά το βιομηχανικό μας πρότυπο που τείνει να εξαλείψει κάθε ξεχωριστό αγαθό που μπορεί να προσφέρει αυτός ο τόπος. Φημισμένος TUPAC, EMINEM ναι, φημισμένος και Ζαμπέτας, Μητροπάνος , Καζαντζίδης. Φημισμένοι ροκάδες αξέχαστης εποχής, μην ξεχνάτε το ζήσαμε και εδώ σε ντίσκο και rock and roll ταυτόχρονα με ξεχωριστές φιγούρες και μουσικές διαδρομές 80’s- 90’s. Δεν μας λείπει τίποτα πέρα από την άγνοια των μηνυμάτων κάθε φορέα. Ακούμε μια μουσική, βλέπουμε ένα πρότυπο και δεν αναρωτιόμαστε ποιο το νόημα του πέρα από το να μας κάθεται καλά στο μάτι μας. Δε λέμε πως λόγω της κρίσης να ακούμε και να φερόμαστε ψυχοπλακωτικά. Πίσω από άλυτους γρίφους έντεχνων, ράπερ, ροκάδων βρίσκονται πολλά νοήματα πέρα από μία μίμηση φιγούρας. Εκφραζόμαστε με την ψυχή μας, και μόνο όταν γίνουμε αντιληπτοί των ακουσμάτων μας μπορούμε να ολοκληρωθούμε σε μία απομίμηση ή εκπροσώπηση ενός παραδείγματος και όχι ενός σκίτσου λίγο swag, λίγο τραγίλα και κατέβηκα να πιω τεκίλα.
