Ξεφυλλίζοντας ξανά το περιβόητο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ “Κανονικοί Άνθρωποι” μπήκα για μια ακόμη φορά σε σκέψεις. Προχωρούσα από τη μια σελίδα στην άλλη διαβάζοντας κάποιες υπογραμμισμένες λέξεις που είχα ξεχωρίσει όταν έπεσε πρώτη φορά στα χέρια μου και παράλληλα έψαχνα τις αγαπημένες σκηνές που είχα «φυλάξει» από τη σειρά. Δύο απλοί άνθρωποι έφεραν στο φως μια εξίσου απλή ιστορία προσπαθώντας να αναδείξουν με τον πιο ωμό και αληθινό τρόπο τη σημασία που κρύβει πίσω από τα δεκαεφτά γράμματα ο τίτλος του έργου. Τι πάει να πει κανονικός άνθρωπος; Τι πάει να πει κανονικότητα; Υπάρχει στην ουσία στον κόσμο μας αυτό το κανονικό, αυτό το φυσιολογικό που πολλοί αναφέρουν και ψάχνουν;
Παρόλο που τα λεξικά μας δίνουν ορισμούς, δεν πιστεύω πως η κίνηση οποιουδήποτε να ψάξει σε αυτά για απάντηση είναι ορθή. Γι’ αυτά το «κανονικό» έρχεται σε ταύτιση με ό,τι ακολουθεί τη συμμόρφωση με ένα στάνταρ, το συνηθισμένο, το τυπικό ή το αναμενόμενο. Κάθε όμως από αυτές τις λέξεις κρύβει μέσα της το «διαφορετικό» που όλοι οι άνθρωποι αντιπροσωπεύουμε. Διαφορετικά στάνταρ, διαφορετικές συνήθειες – άλλα τυπικά και άλλα αναμενόμενα. Το τι κρίνω εγώ συνηθισμένο έρχεται σε αντίθεση με το δικό σου και το δικό μου στάνταρ σίγουρα ξεχωρίζει κατά πολύ ανάμεσα σε 7,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Σύμφωνα με τον Νταν Χάρμον, δεν υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι απλώς διαφορετικές μορφές του παράξενου. Από τη άλλη, η συγγραφέας Σάλι Ρούνεϊ έρχεται να συμπληρώσει μέσα από το βιβλίο της πως η ζωή είναι αυτό το «κανονικό» που κρίνεις εσύ και κουβαλάς μαζί σου μες το κεφάλι σου.
Τι πάει να πει κανονικός άνθρωπος;
Κανονικός άνθρωπος, συνεπώς, είμαι εγώ, εσύ, ο περαστικός, ο δίπλα και ο γείτονας. Κανονικός άνθρωπος είναι κάθε ένας που κουβαλά τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα μαζί του, κάθε ένας που αφήνει τη δική του πινελιά στον πίνακα του κόσμου αυτού. Η κανονικότητα μας δεν έχει ορισμούς, δεν ακολουθεί πρέπει, τυπικότητες και οδηγίες, πάνω απ’ όλα δεν είναι τέλεια. Κανείς δεν μπορεί να μας ορίσει ως κανονικούς ή μη, ως φυσιολογικούς ή μη. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Κι όσα μας κάνουν κανονικούς είναι κι όσα μας κάνουν διαφορετικούς μα συνάμα αληθινούς.
Μικρά πράγματα αλλά ιδιαίτερα. Τα ψεγάδια μας, όλα τα ελαττώματα μας και οι ανασφάλειες μας. Ο φόβος πριν από μια αλλαγή. Το άγχος πριν κάνουμε το επόμενο βήμα. Ο δισταγμός να ανοιχτούμε σε κάποιον για κάτι σημαντικό. Η ανάγκη για ένα άγγιγμα. Ένας χωρισμός που μας οδήγησε σε καλύτερους δρόμους. Σιωπές που δεν είναι άβολες. Ένα λάθος στη δουλειά που τελικά δεν ήταν κάτι το σημαντικό. Ένα τηλεφώνημα στο γονιό μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα. Δάκρυα συγκίνησης όταν συναντάς ένα πρόσωπο που έχεις καιρό να δεις. Το τρέμουλο όταν γνωρίζεις ένα νέο πρόσωπο. Το κλάμα. Η οργή. Ο θυμός. Ο έρωτας. Το πένθος. Η θλίψη. Ο πόνος.
O Κόνελ και η Μαριάν μου έδειξαν πως όσα μας κάνουν να νιώθουμε μικροί, ασήμαντοι, αδύναμοι, διαφορετικοί και ραγισμένοι είναι όσα μας κάνουν ανθρώπινους. Όλοι εμείς με την ταμπέλα «κανονικός άνθρωπος» στο λαιμό αναπτυσσόμαστε με τρόπο που πολλοί δεν γνωρίζουν. Μέσα από τα λάθη, τους φόβους, τις μαύρες ημέρες, τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τις επιλογές μας γινόμαστε ισχυρότεροι και πιο ευσυνείδητοι. Το να είμαστε οι εαυτοί μας εκατό τις εκατό και τίποτε άλλο είναι αυτό που μας κάνει «κανονικούς». Αφήνοντας όλες αυτές τις ευαισθησίες, τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες να μας εμπνεύσουν για να πάμε παρακάτω και όχι να μας τρομάξουν ερχόμαστε όλο και πιο κοντά σε ό,τι είναι η ζωή αντί για ό,τι είναι η κανονικότητα. Ό,τι σε κάνει ευάλωτο είναι ό,τι σε κάνει άνθρωπο. Και αυτό αρκεί. Δε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω.
Η κοινωνία μπορεί να έχει ορισμούς για το τι πάει να πει «κανονικός άνθρωπος» μα ο κόσμος πάντα θα έχει κάτι να πει για το οτιδήποτε. Ρώτα τον εαυτό σου τι σημαίνει να είσαι κανονικός κι αν δεν μπορείς να βρεις ξεκάθαρη απάντηση, τότε απλά ζήσε. Πήγαινε κόντρα στην κανονικότητα με τη διαφορετικότητα σου. Βρες αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και κυνήγησε το.
Επειδή σίγουρα ο κόσμος γίνεται ακόμη πιο ποικιλόμορφος και ξεχωριστός όταν πληθαίνει από ανθρώπους ζωντανούς και όχι κανονικούς.
