“Το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» δεν ισχύει αλλά αφήνουμε τα παιδιά να το ανακαλύψουν μόνα τους.”
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1947 ήρθε στην ζωή, ο ένας και μοναδικός, ο βασιλιάς του τρόμου Στίβεν Έντγουιν Κινγκ. Σπούδασε με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Μέιν. Δίδασκε αγγλικά στο λύκειο, όταν έγινε δεκτό προς έκδοση το πρώτο μυθιστόρημά του, “Κάρι“. Μία επιτυχία πραγματικά ανέλπιστη για τον ίδιο.
Όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του “On writing “(περί συγγραφής), ο Κινγκ διέμενε σ’ ένα ενοικιασμένο τροχόσπιτο όταν ξεκίνησε να γράφει το “Κάρι” (Carrie). Κατά την ανάγνωση του θεώρησε το χειρόγραφο του “Κάρι” άσχημο και το προώθησε στον σκουπιδοτενεκέ. Εκεί το βρήκε η γυναίκα του, το ανέσυρε και τον προέτρεψε να το ολοκληρώσει. Ο Κινγκ το έκανε και το 1973 ο εκδοτικός οίκος “Ντάμπλντέι” (Doubleday) δέχτηκε την ιστορία.
Λίγο αργότερα η “New American Library” απέκτησε τα δικαιώματα βιβλίου τσέπης για το ποσό-ρεκόρ των 400.000 δολαρίων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος και με την επιτυχή μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, έγινε γνωστός σε πολύ σύντομο διάστημα. Έχοντας αποκτήσει χρήμα και δόξα, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του καθηγητή και να αφοσιωθεί πλέον ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Λίγο καιρό αργότερα κάνει την εμφάνισή του το βιβλίο “Η λάμψη“.
Έμπνευση αποτέλεσε το επίμαχο ξενοδοχείο του Κολοράντο που επισκέφθηκε ο Κινγκ ένα Σαββατοκύριακο του 1973 μαζί με τη γυναίκα του, επίσης συγγραφέα, Ταμπίθα Κινγκ. Το ζεύγος Κινγκ ήταν οι μόνοι πελάτες του ξενοδοχείου, γιατί το προσωπικό είχε μόλις φύγει, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη “Λάμψη” δηλαδή: «Ήταν τρομακτικά», θα περιγράψει ο Στίβεν αργότερα, «ο άνεμος ούρλιαζε έξω, οι καρέκλες στην τραπεζαρία ήταν πάνω στα τραπέζια. Ήπιαμε κρασί και φάγαμε σε αυτή την τεράστια τραπεζαρία μόνοι μας. Έμεινα λίγο να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα και, καθώς πήγαινα πίσω στο δωμάτιό μου, πέρασα μπροστά από ένα λάστιχο που ήταν κουλουριασμένο στον τοίχο. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν αυτό μεταμορφωνόταν σε φίδι και με κυνηγούσε. Μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου είχα όλη την ιστορία στο κεφάλι μου. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και ιδιαιτέρως επικερδές Σαββατοκύριακο!».
Η “Λάμψη” παραμένει η μεγαλύτερη εμπορικά επιτυχία του…
Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός όμως, λένε και παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε, ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς να πίνει και κατάληξε, αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, στον αλκοολισμό, ενώ ξεκίνησε αργότερα να παίρνει και άλλα ναρκωτικά, όπως αναβολικά και κοκαΐνη.
Στις εξαρτήσεις βρήκε μια διέξοδο από την δυστυχία που γνώρισε απο πολύ μικρό παιδί και απο τους εφιάλτες που τον κατέκλυζαν απο τότε. Από το 1985 ο Κινγκ δεν ήταν μόνο εξαρτημένος από το αλκοόλ, αλλά και από την κοκαΐνη. Με τη βοήθεια της γυναίκας του, των φίλων του και μιας θεραπείας μπόρεσε να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του στις αρχές του 1990. Αυτό που τον παρακίνησε να αποφασίσει την απεξάρτησή του, ήταν ένα επιθετικό τέχνασμα που επινόησε η γυναίκα του: όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να βοηθηθεί μόνος του, μάζεψε μια μέρα όλους τους φίλους και συγγενείς του και τον εξέθεσε μπροστά τους αποκαλύπτοντας την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.
Η έμπνευση του Κινγκ πάντα προέρχεται μέσα απο τους εφιάλτες του που παράγονται μέσα απο τις προσωπικές δυστυχίες του.
Τον Ιούνιο του 1999, ο Κίνγκ παρασύρθηκε από διερχόμενο βαν περπατώντας σ’ ένα δρόμο του Μέιν. Το δυστύχημα προκάλεσε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι, τον πνεύμονα, τα πλευρά, τους γοφούς και το δεξί του πόδι και χρειάστηκαν πέντε χειρουργεία μέσα σε δέκα μέρες και πολύμηνη θεραπεία για την αποκατάσταση της υγείας του. Μνήμες του ατυχήματος και της νοσηλείας του περιλαμβάνονται στα μυθιστορήματα “Ονειροπαγίδα“, “Μίζερι” και “Kingdom Hospital” που ακολούθησαν, καθώς και στο επτάτομο έπος φαντασίας “Ο μαύρος πύργος“, το πιο σύνθετο και μεγαλεπήβολο έργο της καριέρας του, στον έβδομο τόμο του οποίου ο ήρωας προσπαθεί να υπνωτίσει τόσο τον συγγραφέα όσο και τον οδηγό του βαν που τον χτύπησε.
Από το 1977 ως το 1984 ο Κινγκ έγραψε πέντε νουβέλες υπογράφοντας με το όνομα Ρίτσαρντ Μπάκμαν. Πρόκειται για τα «Rage» (Οργή) 1977, «The Long Walk» (Η μακρά πορεία) 1979, «Roadwork» (Εκτελούνται έργα) 1981, «The Running Man» (Ο δρομέας) 1982 και «Thinner» (Αδύνατος) 1984. Ο Κινγκ αναφέρει ότι προέβη σε αυτή την ενέργεια επειδή τα ψευδώνυμα βιβλία του, που είχαν ήδη εκδοθεί σε σχήμα τσέπης, ήταν αφιερωμένα σε πρόσωπα υπαρκτά που είχαν παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Και ακόμη γιατί ως Μπάκμαν είχε υπογράψει το συμβόλαιο για τα συγγραφικά δικαιώματα ενός από τα πέντε βιβλία. Λίγο αργότερα θα δηλώσει: «Νομίζω ότι όλοι οι μυθιστοριογράφοι επιθυμούν διακαώς να υποδυθούν διάφορους ρόλους, να κρυφτούν πίσω από ποικίλα προσωπεία και είχε γούστο για κάποιο χρονικό διάστημα να είμαι κάποιος άλλος, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ρίτσαρντ Μπάκμαν»
Περισσότερα από 50 βιβλία, 350 εκατομμύρια πωλήσεις, 280 εκατομμύρια αναζητήσεις στο Google και μια στρατιά κινηματογραφικών μεταφορών είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία που συνοψίζουν ποιος είναι ο δαιμόνιος λογοτέχνης.
Σήμερα θεωρείται ως ο κορυφαίος συγγραφέας τρόμου και φαντασίας στον κόσμο, αλλά και ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής μας. Έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις για το έργο του, ανάμεσα στις οποίες το Διεθνές Βραβείο Φαντασίας, τα ειδικά βραβεία Bram Stoker, O. Henry, Nebula, κ.ά., το Βραβείο Ποιητών και Συγγραφέων 1997, και το βραβείο για το σύνολο του έργου του από την Ένωση Συγγραφέων Τρόμου. Το 2003 το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ του απένειμε το Μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα. Ο πολυγραφότατος Κινγκ, παρά τα 40 χρόνια μεγάλων επιτυχιών συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μας εκπλήσσει με τα ευφυέστατα βιβλία του. Το 2011, για παράδειγμα, έκδωσε «11/22/63», ένα ιστορικό μυθιστόρημα φαντασίας που περιλαμβάνει ταξίδια στον χρόνο για να αποτραπεί η δολοφονία του Κένεντι!
Ο Στίβεν Κινγκ ζει με τη σύζυγό του Τάμπιθα, επίσης συγγραφέα, στο Μπάνγκορ του Μέιν.
Οι δυο τους μοιράζουν τον χρόνο τους μεταξύ Φλόριντα και Μέιν και έχουν τρία παιδιά: τη Ναόμι Ρέιτσελ, τον Τζόζεφ Χίλστρομ, ο οποίος είναι επίσης συγγραφέας τρόμου (γράφει με ψευδώνυμο Joe Hill) και τον Όουεν Φίλιπ, η πρώτη συλλογή διηγημάτων του οποίου κυκλοφόρησε το 2005.
Πηγή:
