Διαγωνισμός Διηγήματος - Page 4

Δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένα βλέμμα. Το ήξερε… το ένιωθε… Μεταξύ τους οι «κοινές» λέξεις ήταν πάντα περιττές. Η έκφραση του προσώπου της, όταν τον είδε ήταν προφανής. Τον είχε…

1956 Ήταν μόνη. Ήταν ντυμένη. Ήταν έτοιμη. Είχε μπροστά της τον μικρό καθρέφτη από τον διάδρομο, είχε έρθει λόγω της περίστασης στο δωμάτιό της, ακουμπισμένος στο κεφαλάρι του κρεβατιού της.…

Είχε πέσει το σκοτάδι και ο κήπος του συνοικιακού καφέ βρισκόταν σε ανοιξιάτικη έξαρση. Οι πρώτες καρέκλες είχαν βγει έξω, οι μαξιλάρες, τα ρεσό, τα τραπεζάκια.Ολόγυρα σκεπασμένα τα πάντα με…

Αν ήταν μια άλλη βραδιά, ο Πάτροκλος θ’ απολάμβανε εκστασιασμένος, μέσα σ’ αυτή την υποβλητική ατμόσφαιρα, τη συντροφιά του παππού Ερμή. Όχι όμως και τούτη. Τούτη τη βραδιά, μια άγρια…

Μου μένουν μοναχά λίγες ώρες.Μόλις χαράξει θα οδηγηθώ στο εκτελεστικό απόσπασμα και λίγο μπαρούτι θα στραγγίξει μονομιάς όση ζωή θα μου απέμενε διαφορετικά.Δε με πειράζει όμως.Στα πενήντα τρία μου χρόνια…

Το τηλέφωνο χτύπησε τις πρώτες πρωινές ώρες, εκεί λίγο μετά τις 6. Τότε που η μάνα του ήξερε πως θα έχει ξυπνήσει, θα έχει ήδη φτιάξει τον καφέ του και…

Άνοιξε τα μάτια του και το φως που έμπαινε από τα παντζούρια του φάνηκε διαφορετικό, σαν να είναι πιο δυνατό από τα άλλα πρωινά. «Κάτι δεν πάει καλά» σκέφτηκε και…

H Ίζο ένιωθε τον καυτό ήλιο να ταλαιπωρεί τους γυμνούς ώμους της και η αγωνία της άρχισε να κορυφώνεται.  Όλοι γύρω της φαίνονταν ενθουσιασμένοι, σχεδόν πανηγύριζαν. Οι υπηρέτριες της βρίσκονταν…

Εκείνη την αποφράδα ημέρα, τη θυμάμαι σαν χθες. Έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της πάνω στην ψυχή μου. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, ο χρόνος δε στάθηκε ικανός να ξεριζώσει…

Κεφ.1: Η σύγκρουση Ο ήλιος είχε χαθεί πίσω από τα πυκνά, μαύρα, πουπουλένια σύννεφα. Οι βροντές και οι αστραπές ακούγονταν όλο και πιο απειλητικές να πλησιάζουν. Ο μικρός, στενός, επαρχιακός…

« Μια ηδονή πάντα τραβούσε τους ανθρώπους αλυσοδεμένους να διαλέγουν το περιττό. Λένε οι άνθρωποι , μάχονται, τραβούν  μια διαχωριστική γραμμή και θυσιάζονται στο βωμό του περιττού . Και πάντα…

Ανασήκωσε το βλέμμα του πάνω από τα κυπαρίσσια. Στέκονταν εκεί πολλές δεκαετίες με τους κλώνους όρθιους και σφιχταγκαλιασμένους με τους κορμούς τους. Η ξεχωριστή μυρωδιά τους, ελαφρώς γλυκιά και αρωματική,…

Στέκομαι μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη. Λοιπόν, έτσι θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα. Θα παντρευτώ έναν άντρα για τον οποίο δεν γνωρίζω τίποτα, εκτός από το γεγονός…

Η Χρύσα περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στο υπόγειο, παρατήρησε ο πατέρας της. Ήταν μόλις μερικές εβδομάδες  που η κόρη του είχε σταματήσει τη ψυχοθεραπεία μετά το θάνατο της μητέρας…

«Τι τον ήθελες τον Αμαζόνιο μάνα μου;» αναρωτιόμουν καθώς έτρεχα να γλιτώσω.  Από πίσω μου έτρεχαν τρεις άντρες  Cujareno και μπροστά μου ο Γιαννάκης.  Πάντα ήθελα να πάω στη ζούγκλα,…

«Να ζει κανείς ή να μη ζει»  αναρωτιόταν ο Άμλετ κοιτώντας τη νεκροκεφαλή.  «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί» αναρωτιόταν  και ο Ματθαίος Γιωσαφάτ.  Το ίδιο αναρωτιόμουν κι εγώ…

Δύο μήνες έχουν περάσει από τότε που έχω να τους ακούσω. Όλα φαίνεται πως έχουν ηρεμήσει στην πολυκατοικία και συγκεκριμένα στο Γ2, στο σπίτι τους. Θέλω να ελπίζω πως τα…

Κυριακή πρωί. Είχε περάσει περίπου μισή ώρα από το σχόλασμα της  εκκλησίας. Περπατούσα στον κεντρικό δρόμο.  Κοίταξα ολόγυρα. Τα καταστήματα ήταν κλειστά και οι κάθετοι δρόμοι σχεδόν έρημοι. Οι κορυφές…

Ο άντρας που με τράβηξε στο κατάστρωμα μου μίλαγε σ’ άγνωστη γλώσσα. Δεν τον καταλάβαινα. Έτρεμα. Έφτυνα νερό. Το πλοίο που μετέφερε εκατό κακότυχους μαζί μ’ εμένα είχε βουλιάξει. Δώδεκα…

Τα όνειρά μου, ξεχασμένα σε ένα μικρό συρτάρι με ασπρόμαυρες φώτο, φτώχεια, μιζέρια, οικογενειακά προβλήματα από παιδί και ότι άλλο ακολουθούσε μια δύσκολη ζωή σε μια επαρχιακή κωμόπολη με γονείς…

Δεν υπήρχε ψυχή στον μεγάλο κεντρικό δρόμο της παραλιακής. Ο ήχος της μηχανής του αυτοκινήτου σκέπαζε το παλιό ραδιόφωνο, απ’ το οποίο ακούγονταν αμυδρά διάφορες επιτυχίες των 80’ς. Ο αέρας…

Η κυρία Μαρκαντιάν όταν ιδιοκτήτρια του συνοικιακού υαλοπωλείου. Το μαγαζί της δεν ήταν σπουδαίο αλλά ήταν της γειτονιάς οπότε όποιος ήθελε να σκοτώσει την ώρα του η να αποκτήσει ένα…

Ο Δημήτρης Γ. έγινε Υπαστυνόμος Β’. Από μικρός του άρεσε να παίζει κλέφτες κι αστυνόμους, με ιδιαίτερη συμπάθεια στους δεύτερους. Μικρός – μικρός ήταν πολύ άτακτος, είχαν να το λένε…

Το χτύπημα στην πόρτα ήταν βιαστικό και παρατεταμένο. Ήξερε ποιος ηταν. Τον περιμένε λιγο αργότερα αλλα αυτός ο παλιόκαιρος τον έκανε μάλλον ανυπόμονο να χωθεί στην αγκαλιά της, οχι γιατι…