Η εγχώρια βιομηχανία κινηματογράφου έχει περάσει από πολλά στάδια από τη δημιουργία της μέχρι σήμερα. Παρόλο που πολλοί υποστηρίζουν ότι η ελληνική κοινωνία ουδέποτε στήριξε αυτή τη βιομηχανία, παρατηρούμε ότι αυτό δεν ισχύει. Μπορεί τα κονδύλια από το κράτος να ήταν (και να είναι) περιορισμένα και πολλές φορές μη επαρκή, αλλά το κοινό είναι πάντα εκεί. Ποιοι θα μπορούσαν, λοιπόν, να είναι οι κυρίαρχοι σταθμοί στο ελληνικό σινεμά, που κέρδισαν την αγάπη (ή και τις κριτικές) των θεατών;
Δάφνις και Χλόη (1931)
Η ταινία αποτελεί μία εκ των πρώτων στο ελληνικό σινεμά, η οποία, μάλιστα, ήταν και ιδιαίτερα δημοφιλής στο κοινό. Γυρίστηκε το 1931 και ήταν βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του 3ου αιώνα π.Χ. Περιλάμβανε επίσης την πρώτη σκηνή γυμνού που υπήρξε ποτέ σε ευρωπαϊκή ταινία. Είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο παιδιά ευγενικής καταγωγής, που, όμως, μεγαλώνουν σε μια οικογένεια βοσκών, αφού οι θετοί γονείς τους τα βρήκαν παρατημένα σε ένα δάσος της Λέσβου.
Στέλλα (1955)
Μία από τις δυνατότερες στιγμές του Μιχάλη Κακογιάννη ήταν η σκηνοθεσία της Στέλλας, την ιστορία μιας τραγουδίστριας που διχάζεται ανάμεσα στον έρωτα και την ελευθερία της. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας και ήταν υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα. Η Μελίνα Μερκούρη δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της, μέσα από τη φεμινιστική ματιά της τραγικής ηρωίδας, η οποία την καταξίωσε στο ελληνικό σινεμά.
Αλέξης Ζορμπάς (1964)
Η ταινία που έκανε το Συρτάκι του Ζορμπά συνώνυμο με την ελληνική κουλτούρα είναι και αυτή σκηνοθετημένη από το Μιχάλη Κακογιάννη. Αν και όχι αμιγώς ελληνική, απέσπασε τρία Όσκαρ και προώθησε στην υφήλιο το ελληνικό ταπεραμέντο. Ο Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά του Καζαντζάκη μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1964 και εδραίωσε την ελληνική ταυτότητα, με στοιχεία του να είναι γνωστά μέχρι και σήμερα.
Υπολοχαγός Νατάσα (1970)
Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η ταινία διηγείται τις μνήμες της Νατάσας Αρσένη, μιας αγωνίστριας στην Κατοχή, και τη σχέση της με έναν αντάρτη της Αντίστασης. Η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιτυχία στο ελληνικό σινεμά έως και το 1999 και μία από τις πιο αγαπημένες του κοινού. Γυρισμένη στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ήταν πραγματικά μια υπερπαραγωγή τόσο σε επίπεδο γυρισμάτων όσο και σε επίπεδο σκηνικών και κουστουμιών.
Ο Θίασος (1975)
Συμπεριλαμβανόμενη στις 100 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα σταθμό στο ελληνικό σινεμά. Παρακολουθούμε μια ιστορική αναδρομή στην Ελλάδα, από τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά έως και τον αιματοβαμμένο Εμφύλιο, παράλληλα με την αναβίωση του μύθου των Ατρειδών. Ένας περιπλανώμενος θίασος, του οποίου τα μέλη ανήκουν στην ίδια οικογένεια, προσπαθεί να ανεβάσει το έργο «Γκόλφω», σε μια περίοδο που εκτείνεται από το 1939 έως και το 1952. Ο Θίασος είναι ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά φιλμ και γνώρισε διεθνή αναγνώριση, παρά τις προσπάθειες της τότε κυβέρνησης να το υποβαθμίσει.
Ρεμπέτικο (1983)
Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα στον παλιό και στο νέο ελληνικό κινηματογράφο, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την ταινία Ρεμπέτικο, η οποία αφηγείται τη ζωή της ρεμπέτισσας Μαρίκας Νίνου. Σε αυτήν, παρακολουθούμε μια μακρά περίοδο από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και τον Εμφύλιο, από όπου μπορούμε να δούμε – και κυρίως να ακούσουμε – την ιστορία της Ελλάδας. Όπως λέει και ο τίτλος της ταινίας, το κεντρικό θέμα είναι οι ρεμπέτες και η μουσική τους, η καταγωγή τους από τη Μικρά Ασία και ολόκληρη η κοινωνική δομή μέσα στην οποία αναπτύχθηκαν.
