Όλοι μας έχουμε αγαπήσει αλλά και μισήσει χαρακτήρες στις αγαπημένες μας (και μη) ταινίες. Αυτοί μπορεί να είναι καλοί, κακοί, δράστες, εραστές και η λίστα συνεχίζεται αιώνια. Μια κατηγορία όμως εγγυάται να σε κρατήσει σε εγρήγορση καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας και δεν είναι άλλη από τους ψυχοπαθείς.
Δυσκολεύομαι να βρω ένα απαιτητικότερο είδος ρόλου από αυτούς και ευτυχώς τα μάτια μας έχουν δει αρκετές θρυλικές ερμηνείες ψυχοπαθών. Πάντα με εξίταρε αυτή η ηρεμία στο βλέμμα και στα λόγια του πριν προκαλέσουν το χάος ή απλά η ιδέα ότι στο μυαλό τους δεν ήταν τρελοί αλλά απλοί άνθρωποι που ζούσανε μια απλή καθημερινότητα. Έτσι είμαστε σήμερα εδώ για να βρούμε τους πέντε καλύτερους ψυχοπαθείς στον κινηματογράφο.
Dr. Hannibal Lecter (Anthony Hopkins) – «The Silence of The Lambs» (1991)
Κλεισμένος σε ένα κελί υψίστης ασφαλείας, ανακρίνεται από την Jodie Foster και μας δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών. Λόγος για τον Anthony Hopkins ή αλλιώς τον κανίβαλο, κατά συρροήν δολοφόνο Dr. Hannibal Lecter. Η ηρεμία στον λόγο του εναλλασσόμενη με ξαφνικά ξεσπάσματα ήταν καθηλωτική, ενώ το βλέμμα του και μόνο μπορούσε να σε οδηγήσει στην τρέλα. Ο ρόλος αυτός απογείωσε την καριέρα του ήδη θρυλικού Anthony Hopkins και μέχρι σήμερα αποτελεί βάση για δημιουργία χαρακτήρων.
Norman Bates (Anthony Perkins) – «Psycho» (1960)
Δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για ψυχοπαθείς χωρίς να συμπεριλάβουμε αυτόν που τα ξεκίνησε όλα. Το «Ψυχώ» του Hitchcock είναι έως και σήμερα αξεπέραστο και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον ρόλο του Perkins. Έχοντας βιώσει τρομερή καταπίεση από τη μητέρα του στα παιδικά του χρόνια, ο Norman Bates «ακροβατεί» ανάμεσα στην τρέλα και τη σωφροσύνη. Μισώντας κάθε γυναίκα η οποία απλά δεν είναι η μητέρα του ξεσπά σε μια σειρά δολοφονιών και μας χαρίζει ένα από τα πρώτα και καλύτερα plot twist. Στην τελική… «we all go a little mad sometimes».
Jack Torrance (Jack Nicholson) – «The Shining» (1980)
Ίσως στην καλύτερη ταινία που έχει σκηνοθετήσει ποτέ ο Stanley Kubrick βρίσκουμε τον Jack Nicholson να μας δίνει την ερμηνεία ψυχοπαθή που ποτέ δεν ξέραμε, ότι θέλαμε. Ο Jack Torrance είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος μέχρι που αποφασίζει να πάρει την οικογένεια του και να πάει σε ένα ξενοδοχείο με βίαιο παρελθόν. Αυτό ήταν και το τέλος του Jack όπως τον ξέραμε. Ξαφνικά αρχίζει και γίνεται ολοένα και πιο βίαιος ενώ η τρέλα τον «πλημμυρίζει» κάνοντας τον να κυνηγάει την οικογένεια του με σκοπό να την δολοφονήσει. Η σκηνή όπου σπάει την πόρτα του δωματίου στο οποίο κρύβεται η γυναίκα του με ένα τσεκούρι φωνάζοντας «Here’s Johnny» έχει μείνει στην κινηματογραφική ιστορία.
John Doe (Kevin Spacey) – «Se7en» (1995)
Ήρθε η ώρα ίσως για τον πιο ψυχοπαθή από όλους. Ο Kevin Spacey εμφανίστηκε στην ταινία στα τελευταία 20 λεπτά, ήταν όμως ακριβώς όσο χρειαζόταν για να αφήσει το στίγμα του στον κινηματογράφο. Ένας παρανοϊκός δολοφόνος που σκοτώνει τα θύματα του βασισμένος στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, ο John Doe (όνομα εγκληματιών χωρίς ταυτότητα) μπήκε στο μυαλό των αστυνομικών που τον κυνηγούσαν. Αυτό που κάνει τον χαρακτήρα του Spacey τόσο καταπληκτικό είναι η σύγκρουση τρέλας-λογικής. Στα μάτια όλων μας ήταν τρελός, στα δικά του όμως ήταν ένας προφήτης, ένας άνθρωπος που θα αποτελούσε παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Όλα αυτά τα υποστήριζε με απόλυτη ηρεμία και τρομακτικά απαράβατη λογική, εάν αναλογιστούμε ότι (spoiler alert) στο τέλος νίκησε.
The Joker (Heath Ledger) – «The Dark Knight» (2008)
Προφανώς και ο Joker θα έβρισκε μια θέση σε αυτή τη λίστα. Πολλές φορές λέμε ότι κάθε κακός είναι καλός στα μάτια του, ο Joker όμως στα μάτια του δεν ήταν ούτε καλός, ούτε κακός ήταν ο Joker. Ένας εγκληματίας που δεν δίσταζε ποτέ να σκοτώσει αλλά παράλληλα δεν τον ένοιαζαν τα λεφτά και τα κέρδη, ήθελε απλά να στείλει ένα μήνυμα με τον δικό του ψυχωτικό τρόπο. Αποτελούσε τον ορισμό του ψυχοπαθή και φρόντιζε να το δείχνει. Δεν υπάρχουν αρκετά επίθετα για να χαρακτηρίσουμε το πόσο καλός ήταν ο Heath Ledger, ο οποίος μας έδωσε την πιο μεστή εμφάνιση του ψυχωτικού χαρακτήρα που έχουμε δει. Το μανιακό του γέλιο ήταν ανατριχιαστικό, τα φρικτά αστεία του τρομακτικά και το παρουσιαστικό του επιβλητικό.
Για… λίγο εκτός:
Anton Chigurh (Javier Bardem) – «No Country For Old Men» (2007)
Οι αδερφοί Cohen είναι υπεύθυνοι για πολλούς εξαιρετικούς χαρακτήρες, ένας από αυτούς είναι ο πληρωμένος δολοφόνος Anton Chigurh. Ο Javier Bardem ήταν μοναδικός και έκανε φανταστική δουλειά στο να παρουσιάσει το πραγματικά ταραγμένο μυαλό του χαρακτήρα του. Η τρομακτική μεθοδικότητα του Chigurh ήταν καθηλωτική, ενώ όποτε μιλούσε οι ατάκες του ήταν ανατριχιαστικές. Η ηρεμία στο βλέμμα του και το παρουσιαστικό του μας προϊδέασαν εξ΄αρχής για το τι θα βλέπαμε.
Travis Bickle (Robert De Niro) – «Taxi Driver» (1976)
Η ιστορία του Travis Bickle σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κινηματογραφικούς ψυχοπαθείς φαντάζει υπερβολικά αληθοφανής (τουλάχιστον για τα αμερικανικά δεδομένα) και αυτό την κάνει ακόμα πιο τρομακτική. Ένας Αμερικάνος βετεράνος πολέμου, υποφέρει από PTSD (Μετατραυματική αγχωτική διαταραχή) με αποτέλεσμα να έχει σοβαρή αϋπνία. Για αυτό δουλεύει σε βραδινή βάρδια ως ταξιτζής. Τι γίνεται όμως όταν υποκύπτει για άλλη μια φορά στη βίαιη προσωπικότητα του;
Patrick Bateman (Christian Bale) – «American Psycho» (2000)
Ο Patrick Bateman το πρωί είναι ένας πλούσιος επιχειρηματίας που ζει το δικό του… αμερικανικό όνειρο. Το βράδυ όμως βυθίζεται στον δικό του βίαιο, ηδονιστικό κόσμο ως ένας κατά συρροήν δολοφόνος. Ο Christian Bale με την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του αποδίδει στην τελειότητα τον ψυχοπαθή ρόλο. Είναι μοναδικός τόσο όταν προσπαθεί να κρύψει από τους συνεργάτες του το μανιακό του alter ego όσο και όταν προκαλεί το χάος με τον χαρακτηριστικό χορό και τα μάτια του που γυαλίζουν.
