Δίχασε το trailer για τη ταινία “Ανεμοδαρμένα Ύψη” και όλοι αναρωτιούνται, αν πρόκειται για κεραμίδα ή για διαμαντάκι.
Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το επίσημο trailer για την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Emerald Fennell, το “Wuthering Heights” (“Ανεμοδαρμένα Ύψη”). Ο τίτλος παραείναι χαρακτηριστικός και, φυσικά, το μυαλό όλων στο άκουσμα του πάει στο κλασικό λογοτεχνικό αριστούργημα της Emily Brontë. Από τη στιγμή που το trailer της ταινίας βγήκε στη δημοσιότητα έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, με κάποιους να δηλώνουν ενθουσιασμένοι με μια πιο εναλλακτική κι edgy προσέγγιση του έργου της Brontë κι άλλους να μιλάνε για κατακρεούργηση ενός από τα πιο εμβληματικά μυθιστορήματα της αγγλικής πεζογραφίας (προσωπικά, νομίζω αυτό που τους τάραξε περισσότερο ήταν η Charli xcx σαν επιλογή για soundtrack).
Η αλήθεια είναι ότι με τη ταινία να μην έχει βγει καν στις αίθουσες δεν μπορούμε να κρίνουμε το αν θα είναι καλή ή όχι – κι είναι λίγο άδικο να βγάζουμε συμπεράσματα από ένα trailer. Αλλά, επειδή μου άρεσουν τα ιντερνετικά δράματα (guility pleasure, sorry!) και να ρίχνω λίγο ακόμα λάδι στη φωτιά, θα δώσω μια μικρή συνέχεια σε αυτό το debate για το αν η Fennell έπρεπε να ακολουθήσει πιστά το ύφος του βιβλίου ή όχι.
Εφόσον “κράζουμε” τη Fennell, μήπως να “κράξουμε” τον Kubrick και τον Fincher;
Τι έγινε; Δεν έχεις διαβάσει τα βιβλία ή μήπως σου άρεσαν τόσο οι προσαρμογές του The Shining και του Fight Club και ήταν πιο εύκολο να συγχωρήσεις τις παρεκκλίσεις από το αρχικό κείμενο; Θα μού πεις ο Kubrick κι ο Fincher δεν πείραξαν τόσο το ύφος του βιβλίων, αλλά τη ροή των γεγονότων κάνοντας αλλαγές στην αφήγηση. Ε και; Αυτό δεν θεωρείται παρέμβαση;
Αρχικά, και μόνο η λέξη “προσαρμογή” συνεπάγεται την τροποποίηση ενός έργου προκειμένου να εναρμονιστεί τόσο με το όραμα του εκάστοτε δημιουργού, όσο και με τις ανάγκες που προκαλεί η μετατροπή του γραπτού λόγου σε οπτικοακουστικό θέαμα. Η μεταφορά ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν πρόταση κι όχι σαν προέκταση του πρωτότυπου. Το αν ο θεατής θα μείνει τελικά ευχαριστημένος με αυτή την πρόταση είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό κι είναι στο χέρι του καθενός να επιλέξει ποια εκδοχή προτιμά περισσότερο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Kubrick δεν ήταν Stephen King, ο Fincher δεν είναι Chuck Palahniuk κι η Fennell δεν είναι Emily Brontë.
Όπως δεν άνοιξε ρουθούνι για μια ακόμα ταινία Frankenstein (Guillermo del Toro), ας αφήσουμε χώρο και στην Emerald Fennell να μάς παρουσιάσει τη δική της πρόταση και να πούμε την άποψη μας μετά την προβολή.
“Μούσκεμα” τα uplands της Αγγλίας!
Λαβή για σχόλια έδωσαν κάποια πιο τολμηρά πλάνα στο trailer για τα “Ανεμοδαρμένα Ύψη”, προϊδεάζοντας μας για μια πιο spicy αφήγηση. Αρκετοί πήραν με στραβό μάτι αυτό το ενδεχόμενο, κάνοντας λόγο για υπερ-ρομαντικοποίηση μιας τοξικής σχέσης και σεξουαλικοποίηση των χαρακτήρων που θυμίζουν κάτι από τις ένδοξες μέρες του Wattpad.
(Αν έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο, ρίξτε μια ματιά στα σχόλια κάτω από το trailer της ταινίας και μετρήστε πόσες φορές είναι γραμμένη η φράση “50 Shades of Brontë”. Είναι και καλή ιδέα για drinking game.)
Αυτοί που κατηγορούν την ταινία (που υπενθυμίζω δεν την έχουμε δει καν) για ωραιοποίηση της άκρως χειριστικής σχέσης εξάρτησης μετάξυ της Κάθριν και του Χίθκλιφ, μάλλον δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο ή δεν το θυμούνται καλά. Τι πιστεύετε ότι κάνει η ίδια η Brontë με τα δακρύβρεχτα quotes τύπου “από ό,τι κι αν είναι φτιαγμένες οι ψυχές μας, η δική του και η δική μου είναι ίδιες” ή “τρέλανέ με, μόνο μην με αφήσεις σε αυτή την άβυσσο, όπου δεν μπορώ να σε βρω!”; Όσο για τις πιπεράτες σκηνές, η Brontë νομίζω τις παρέλειψε και τις κράτησε για τον εαυτό της για να μη τη φάνε οι ψευτο-καθωσπρεπιστικές γλώσσες του 19ου αιώνα. Άλλωστε, η θεματική του βιβλίου και η ένταση που χτίζεται ανάμεσα στους δύο ήρωες παραήταν ριζοσπαστικά για την εποχή.
Επίσης, πώς γίνεται να πέσατε από τα σύννεφα με το trailer της ταινίας, ενώ ξέρετε πως η Emerald Fennell είναι το άτομο πίσω από το Saltburn; Ελπίζω μόνο να μην έχει κάποιο φετίχ με τους τάφους, όπως ο Ταραντίνο με τα πόδια (όσοι ξέρετε, ξέρετε).
Η Charli xcx βγάζει πολύ νόημα
Και μιας κι αναφέρθηκα στον Κουέντιν, ας μιλήσουμε λίγο για μουσική. Πολλούς τους ξίνισε η επιλογή της Charli xcx για τη μουσική επένδυση της ταινίας, γιατί μάλλον έχουν συνδέσει τα Ανεμοδαρμένα Ύψη με τη Lana Del Rey και τα βιολιά από το Bridgerton. Από το trailer είναι ξεκάθαρο ότι η ταινία δεν θα ακολουθήσει τον παραδοσιακό δρόμο, αλλά μια πιο μεταμοντέρνα οδό κι αν είναι να πας κάτι στα άκρα θα το πας παντού – ακόμα και στη μουσική. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που η μουσική που χρησιμοποιείται σε μια ταινία δεν συνάδει με το χρονικό πλαίσιο της αφήγησης. Τι σχέση έχει η Doja Cat με τις ΗΠΑ των 50s στον “Elvis” ή τι σκάμπαζαν από ραπ στις νότιες πολιτείες των 1800s στο “Django Unchained”;
Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτές οι μίξεις των εποχών – ειδικά όταν γίνονται μέσω της μουσικής – έχουν πολύ ενδιαφέρον και φέρνουν πιο κοντά τον σύγχρονο θεατή με το περιεχόμενο που καταλανώνει. Πρώτος διδάξας υπήρξε ο Όμηρος. Όχι με τη μουσική προφανώς, αλλά “ξεχνούσε” πολλά στοιχεία της δικής του εποχής στα έργα του. Μπορούμε, λοιπόν, να είμαστε πιο ανοιχτοί με αυτά τα “παντρέματα”.
Το star system του Hollywood κούρασε
Άντε και να περάσω λίγο στα αρνητικά. Δεν ξέρω αν το νιώθετε κι εσείς, αλλά τα τελευταία 3-4 χρόνια έχω την εντύπωση ότι βλέπουμε συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους. Σίγουρα, η κάθε γενιά έχει τα δικά της μεγάλα ονόματα, με το υψηλό κασέ και που όλοι τα θέλουν στις ταινίες τους για να κόψουν εισιτήρια. Τόσο η Margot Robbie όσο κι ο Jacob Elordi είναι ονόματα που ακούγονται πολύ και μόνο καλό θα κάνουν στην προώθηση της ταινίας. Αν με ρωτάτε, ούτε η Margot μου κολλάει για Κάθριν ούτε ο Jacob για Χίθκλιφ, ενώ δεν είμαι εντελώς σίγουρη για το αν μου ταιριάζουν για κινηματογραφικό ζευγάρι. Βέβαια, η μεταξύ τους χημεία δεν μπορεί να κριθεί από τώρα, παρά μόνο στο πανί όταν κυκλοφορήσει η ταινία.
Επίσης, αυτό που έκανε τα Ανεμοδαρμένα Ύψη πρωτοποριακό σαν βιβλίο ήταν η επιλογή ενός μελαμψού χαρακτήρα για κεντρικό ήρωα και τον Jacob Elordi μια φορά μελαμψό δεν τον λες. Τώρα θα μου πείτε, αφού έχω αφιερώσει πόσες παραγράφους στο ότι δεν είναι ανάγκη οι ταινίες να ακολουθούν πιστά τα βιβλία, τι κάθομαι και χαλιέμαι με αυτή την αλλάγή; Δίκιο έχετε, αλλά αν ήταν να κρατήσουν κάτι από το βιβλίο, ας ήταν αυτό – θα είχε και παραπάνω ενδιαφέρον. Όσο για το casting του ηθοποιού, αν θέλανε ένα γνωστό όνομα υπάρχει κι ο Dave Patel, ο Riz Ahmed ή έστω ο Rami Malek. Όχι ότι έχω τίποτα το προσωπικό με τον Jacob Elordi, αντιθέτως, τον παρακολουθώ ευχάριστα.
Αν με χαροποίησε κάτι με το cast της ταινίας, αυτό ήταν η προσθήκη του Ewan Mitchell (“House of the Dragon”, “Saltburn”) – ο ρόλος του οποίου ωστόσο δεν είναι ακόμα γνωστός.
Όχι μοθράκης, σαν μοθράκης
Κι ενώ η ταινία θα κυκλοφορήσει στις 14 Φεβρουαρίου του 2026 (ναι, με τον Βαλεντίνο), ήδη έχουν ξεκινήσει να φτιάχνονται διάφορες θεωρίες. Μια από αυτές έχει να κάνει με τα εισαγωγικά που χρησιμοποιούνται στον τίτλο (“Ανεμοδαρμένα Ύψη”), σε συνδυασμό με το απλανές βλέμμα της Margot Robbie σε κάποια σημεία του trailer. Πολλοί πιστεύουν ότι η ταινία μπορεί να έχει να κάνει με το υποσυνείδητο της Κάθριν και το πώς η ίδια φαντάζεται τη σχέση της με τον Χίθκλιφ κι όχι με το πώς είναι στην πραγματικότητα (ίσως αυτό να απαντά και στο γιατί υπάρχουν πιο hot σκηνές). Η αλήθεια είναι πάντως ότι απ’ όλες τις ταινίες Wuthering Heights που έχουν γυριστεί είναι η μόνη που έχει εισαγωγικά στον τίτλο, ενώ στην περίληψη της ταινίας έχει μπει και η υποσημείωση “loosely inspired by” (ελαφρώς εμπνευσμένο, δηλαδή).
Ό,τι κι αν ισχύει τελικά, θα το μάθουμε στην πρεμιέρα και τότε θα καταλήξουμε στο αν το εγχείρημα της Emerald Fennell ήταν πετυχημένο ή όχι. Μέχρι τότε, δείτε το πολυσυζητημένο trailer:
