Ένα ψυχοπαθές λάστιχο που σκοτώνει με τηλεκίνηση

Όχι, δεν πρόκειται για πλάκα, ούτε για μια απλή υπερβολή. Πρόκειται για την σοβαρά αστεία και αστειευόμενα σοβαρή ταινία του Quentin Dupieux ονόματι Rubber, γυρισμένη το 2010. Ένα δημιούργημα που πιέζει τα όρια του τι θεωρούμε κινηματογραφική αφήγηση και του πώς πρέπει να τοποθετούμαστε ως θεατές απέναντι στον ίδιο τον κινηματογράφο.

Η Πλοκή (;)

Αμερικανική έρημος. Οι καρέκλες έχουν στηθεί. Μετά από έναν πρόλογο που έχει να κάνει με το πώς η ζωή διατρέχεται από την λογική του “χωρίς λόγο (no reason)” οι θεατές θα προμηθευτούν με κυάλια και θα κοιτάξουν μακριά. Τι θα δουν; Την ίδια ταινία που θα παρακολουθήσουμε και εμείς, δηλαδή το πώς ένα λάστιχο αυτοκινήτου αφυπνίζεται, αρχίζει και πατάει διάφορα πράγματα και ζώα, και ξυπνάει μέσα του η θέληση για φόνο. Και όταν δεν μπορεί να λιώσει κάτι πατώντας το, θα χρησιμοποιήσει τηλεκίνηση για να το ανατινάξει. Έτσι, θα πάει να μείνει σε ένα ξενοδοχείο (όπου θα πλένεται και θα κοιμάται σε κρεβάτι κανονικά), ενώ ο αστυνομικός κλοιός θα σφίγγει γύρω του. Και όλα αυτά υπό το βλέμμα των θεατών οι οποίοι -χωρίς λόγο- δηλητηριάζονται από τους παραγωγούς της υποτιθέμενης ταινίας.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Η Κριτική

Αν μπερδευτήκατε με την πλοκή, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, όπως εξαγγέλλει και το ίδιο, το Rubber δεν ενδιαφέρεται για μια λογική συνέχεια στην αφήγηση, ούτε για έναν κινηματογραφικό ρεαλισμό. Στην πραγματικότητα, η ταινία του Dupieux καταφέρεται εναντίον όλων αυτών και για αυτό κιόλας και η εξωφρενική πλοκή της. Το νόημα -αν υπάρχει- βρίσκεται ακριβώς στην απουσία νοήματος, στο Παράλογο, στο absurde.

Παράλληλα με τον ανοιχτό παραλογισμό του, το Rubber καταπιάνεται με την έννοια του θεατή. Ουσιαστικά βλέπουμε κάποιους θεατές να βλέπουν μια ταινία, και η ταινία υφίσταται μόνο όσο είναι ζωντανοί οι θεατές. Ο μόνος λόγος που συνεχίζει και δεν τελειώνει νωρίτερα, είναι γιατί ένας θεατής δεν δηλητηριάστηκε και συνέχισε να παρακολουθεί. Βλέπουμε να κυριαρχεί ο σολιψισμός και η υποκειμενικότητα: υπάρχει μόνο αυτό που παρατηρώ και -ίσως- υπάρχει μόνο όσο το παρατηρώ.

Rubber
Πηγή εικόνας: aiff.gr

Όλα αυτά ίσως δίνουν την εντύπωση πως το Rubber είναι μια φιλοσοφική και δύσκολη ταινία. Σε καμία περίπτωση. Πρόκειται μάλλον για ένα fun exploitation που προσφέρει διασκέδαση. Γιατί άλλωστε πόσο συχνά βλέπετε ένα λάστιχο να ανατινάζει ανθρώπινα κεφάλια με τηλεκίνηση;

Advertising

Έτσι το δημιούργημα του Dupieux πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στην φύση του ίδιου του κινηματογράφου και του θεατή, ένα σχόλιο πάνω στον ίδιο τον κινηματογραφικό ρεαλισμό. Ακόμα και αν μερικές φορές χάνεται μέσα στις πρωτότυπες ιδέες του και στο πώς ουσιαστικά προέχουν έναντι όλων των άλλων πτυχών της ταινίας, το Rubber σίγουρα αξίζει μια ματιά.

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=ONlyG2b0fWo

Περισσότερα από τη στήλη: Κινηματογράφος

Κινηματογράφος

O Ποταμός του Έρωτα: Ένα μυστηριώδες ρομάντζο στο Cinobo

Σίγουρα, αυτή την περίοδο, έχεις διαβάσει πολλές προτάσεις ταινιών. Ο λόγος; Διανύουμε την εποχή των…

Κινηματογράφος

Οι υπέροχοι άνθρωποι στο σκοτάδι: 75 χρόνια Sunset Boulevard

Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει «ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;», παγώνω λίγο. Σκέφτομαι…

Κινηματογράφος

Οι καρδιές σταματούν να χτυπούν στο Companion

Από την πρεμιέρα του, ακόμα, το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Companion (2025) έχει καταφέρει να μαγέψει…

Κινηματογράφος

Sister Midnight: Φωτιά στην κουζίνα

Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που μια ταινία με έκανε να θέλω να…

Κινηματογράφος

Ένα καλοκαίρι γεμάτο σινεμά στο Φεστιβάλ Γλυφάδας!

Καθώς υποδεχτήκαμε τον Αύγουστο και για όποιον βρίσκεται ακόμα στην Αττική αυτό το καλοκαίρι, το…

Κινηματογράφος

The Piano Teacher: H πιο iconic femcel του ευρωπαϊκού σινεμά

Ήταν το 2001 όταν ο σπουδαίος Αυστριακός auteur Μίκαελ Χάνεκε (Funny Games, The White Ribbon)…

Κινηματογράφος

Παιδικές κινηματογραφικές βραδιές στην Αθήνα!

Παιδικές κινηματογραφικές βραδιές ξεκίνησαν στα σχολεία της Αθήνας με δωρεάν προβολές από τον Δήμο Αθηναίων.…