Το ‘Artemis Fowl’ είναι άλλη μία από τις ταινίες που παρέλειψαν τις κινηματογραφικές αίθουσες και κυκλοφόρησαν αναγκαστικά κατευθείαν σε streaming πλατφόρμες λόγω της πρόσφατης πανδημίας. Βασισμένη στην επιτυχημένη σειρά βιβλίων φαντασίας του Eoin Colfer, η ταινία έγινε διαθέσιμη πριν από λίγες ημέρες στο Disney+, με τον σαιξπηρικό Kenneth Branagh στη σκηνοθετική καρέκλα, ο οποίος έρχεται στο project μετά από τα ‘Murder on the Orient Express’ και ‘All Is True’, δύο αρκετά αξιόλογες προσπάθειες κατά τη γνώμη μου. Το σενάριο αναλαμβάνει ο Conor McPherson και το cast περιλαμβάνει τους πρωτοεμφανιζόμενους Ferdia Shaw, Lara McDonnell και τους πιο γνωστούς Josh Gad, Colin Farrell και Judi Dench. Η ταινία μέχρι στιγμής έχει προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις από τους θαυμαστές των βιβλίων, οι οποίοι πιστεύουν πως αυτή η κινηματογραφική μεταφορά είναι μία σκέτη καταστροφή. Ο ίδιος δεν είχα ποτέ οικειότητα με τον κόσμο του ‘Artemis Fowl’, οπότε θα κρίνω την ταινία με βάση αυτό που είδα και όχι με βάση το βιβλίο όπου βασίστηκε…
Η Πλοκή
Το ‘Artemis Fowl’ μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου κάθε παραμύθι και θρύλος είναι πραγματικότητα. Τα ξωτικά, μαζί με άλλα φανταστικά πλάσματα, ζουν κάτω από τη γη, κρυμμένοι από τον ανθρώπινο κόσμο προς αποφυγή πολέμου. Ο Artemis Fowl Sr. (Farrell) είναι γνωστός αντικέρ και παράλληλα συλλέγει μαγικά αντικείμενα υπό άκρα μυστικότητα. Ένα μυστηριώδες πλάσμα τον απαγάγει, καθώς πιστεύει πως ξέρει που βρίσκεται το Aculos, ένα αρχαίο κειμήλιο των ξωτικών που δίνει στον κάτοχό του την απαραίτητη δύναμη για να μπορεί να κυβερνήσει τους δύο κόσμους. Έτσι ο γιος του αντικέρ, Artemis Fowl Jr (Shaw), γνωρίζοντας όλους του μύθους και τους θρύλους από τον πατέρα του, αποφασίζει να βρει το αντικείμενο και να τον σώσει από τα χέρια αυτής της μεγάλης απειλής.
Η Κριτική
Το ‘Artemis Fowl’ δυστυχώς δεν έχει πολλά να προσφέρει. Η ταινία αυτή είναι άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα της Disney να ξεκινήσει ένα νέο franchise όπως προσπάθησε να κάνει στο παρελθόν με τα ‘Prince of Persia’, ‘John Carter’ και ‘Tomorrowland’. Η διαφορά είναι ότι οι παραπάνω ταινίες, αν και δεν κατάφεραν να ξεκινήσουν ένα franchise, ήταν τουλάχιστον αρκετά αξιόλογες και είχαν κάτι να προσφέρουν, πράγμα που δεν μπορώ να το πω για το ‘Artemis Fowl’. Αρχικά, η αφηγηματική δομή του φιλμ δεν θυμίζει κινηματογραφικό έργο, αφού θα μπορούσε άνετα να είναι επεισόδιο σε τηλεοπτική σειρά. Βέβαια για αυτό και για όλα τα υπόλοιπα που πρόκειται να αναφέρω είναι ξεκάθαρο πως φταίει το σενάριο του McPherson.
To ‘Artemis Fowl’ προσφέρει έναν κόσμο φαντασίας που κατά τη δική μου γνώμη θα είχε αρκετό ενδιαφέρον αν είχε εξερευνηθεί περισσότερο, αλλά το σενάριο το μόνο που μας δίνει είναι μία μικρή εισαγωγή σε αυτόν, χωρίς να προσθέσει τίποτα παραπάνω, καθώς ότι θα δει ο θεατής από αυτό το σύμπαν θα βασίζεται μόνο στα σκηνικά και στα κοστούμια. Δεύτερον, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη χαρακτήρα στο φιλμ. Οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν έχουν κάτι σημαντικό να κάνουν, ενώ μερικοί υπάρχουν χωρίς λόγο και αιτία, διατηρώντας μόνο μία παρουσία που δεν προσθέτει απολύτως τίποτα στο συνολικό αποτέλεσμα. Όμως το σημαντικότερο σφάλμα που χρεώνω στο σενάριο είναι ο χειρισμός του Artemis Fowl Jr, του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα που υποτίθεται πως είναι η κινητήριος δύναμη της ταινίας και δωδεκάχρονος mastermind που πουλάει και αγοράζει τους πάντες. Δεν το είδα πουθενά αυτό. Γιατί; Γιατί οι δημιουργοί χειρίζονται τον χαρακτήρα σαν κομπάρσο, με αποτέλεσμα να μην έχει δυνατή παρουσία στην ταινία αφού επίσης δεν του δίνεται κάτι σημαντικό να κάνει για να δικαιολογήσει τη φήμη που αρχίζει να χτίζεται από την αρχή της ταινίας. Τέλος, η ερμηνεία του Ferdia Shaw είναι απλά αδιάφορη, πράγμα που δεν βοηθάει το χαρακτήρα ούτε στο ελάχιστο.
Μέσα στο χάος όμως, υπάρχουν μερικές αρετές. Τα εφέ της ταινίας είναι ικανοποιητικά στο μεγαλύτερο μέρος της, η μουσική του Patrick Doyle είναι υψηλού επιπέδου όπως τα σκηνικά και τα κοστούμια και η φωτογραφία του Χάρη Ζαμπαρλούκου όπως πάντα είναι αρκετά αξιόλογη και ξεχωρίζει. Ερμηνευτικά ο Josh Gad είναι αρκετά καλός ως το comic relief και φαίνεται πως κάνει ότι καλύτερο μπορεί με το υλικό που του έχει δοθεί. Ωστόσο η πιο απολαυστική ερμηνεία είναι αυτή της Judi Dench, η οποία προσεγγίζει τον χαρακτήρα της με έναν over the top τρόπο που πιστεύω πως ταιριάζει απόλυτα. Παρόλα αυτά, είναι προφανές πως κάνει χάρη στον Kenneth Branagh με την συμμετοχή της στην ταινία, ο οποίος με τη σειρά του, πέρα από κάποιες τελείως αψυχολόγητες σκηνοθετικές επιλογές, κάνει ότι περνάει από το χέρι του χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα και τελικά γίνεται το μεγαλύτερο θύμα της υπόθεσης.
